Σε ένα κράτος όπου ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται ως παράρτημα πολυεθνικής εταιρίας με τον τίτλο "Τουρισμός", αναπόφευκτα το κράτος αυτό αντιμετωπίζει και το θέατρο άλλοτε ως "κοσμική" εκδήλωση, και άλλοτε σαν μια εμπορική δραστηριότητα. Αυτό το κράτος που δράττεται της ευκαιρίας, κατά το "συμφέρον" του, να επαίρεται για την "κοιτίδα του πολιτισμού και του θεάτρου" που είναι η χώρα μας, σε ό,τι αφορά στα ουσιαστικά ζητήματα του θεάτρου που απαιτούν επίλυση προκειμένου να εξακολουθήσει η χώρα μας να είναι "κοιτίδα του θεάτρου", αυτό το κράτος "νίπτει τας χείρας του" επιτρέποντας να κλείνουν θέατρα και να γίνονται γουναράδικα. Ενα θέατρο στο οποίο έχει γραφτεί ιστορία, το "Αμφι - Θέατρο" του Σπύρου Ευαγγελάτου, ένα από τα ελάχιστα θέατρα που βρίσκονται στην ιστορική Πλάκα, θα μετατραπεί σε γουναράδικο ή ποιος ξέρει σε τι άλλο, σουβλατζίδικο, ίσως... Το κτίριο ανήκει στην Εμπορική Τράπεζα, η οποία αποφάσισε να το πουλήσει. Τραγική ειρωνεία είναι, ότι η εν λόγω τράπεζα αποτελεί ένα από εκείνους τους οικονομικούς οργανισμούς που θέλουν να λέγονται "χορηγοί των τεχνών". Μόνο εκεί που τους συμφέρει δηλαδή. Προκειμένου να φτιάξουν το "ίματζ" τους και να έχουν φορολογικές ελαφρύνσεις. Εκεί που πραγματικά χρειάζονται τη στήριξή τους οι τέχνες, οι οικονομικοί οργανισμοί προτάσσουν το οικονομικό συμφέρον. Και καλά, θα σκεφτεί κάποιος, λογικό (;) είναι: μιλάμε για πολλά εκατομμύρια. Στην προκειμένη περίπτωση για 600.000.000 δρχ. Μπορούσε ωστόσο να υπάρξει λύση. Χωρίς ούτε η Τράπεζα να "ζημιωθεί", ούτε το θέατρο να κλείσει.

Το πρόβλημα της θεατρικής στέγης είναι μια πληγή για τους ανθρώπους του θεάτρου, τόσο γιατί τα ενοίκια έχουν φτάσει να είναι δυσβάσταχτα, όσο και γιατί με την απελευθέρωση των μισθώσεων που αποφασίστηκε από το υπουργείο Εμπορίου το 1994, πολλά θέατρα βρέθηκαν στον "αέρα" εξαιτίας της μεταβολής χρήσης των χώρων. Οι μισθωτές των θεατρικών αιθουσών ζήτησαν την εξαίρεση των θεατρικών αιθουσών, αλλά το μόνο που πέτυχαν τότε ήταν η ενός χρόνου παράταση, που άτυπα ισχύει μέχρι σήμερα, ανάλογα όμως με την καλή ή κακή πίστη, ή καλύτερα το οικονομικό συμφέρον του ιδιοκτήτη. Η έλλειψη κατοχύρωσης, λοιπόν, των θεατρικών αιθουσών ως εξαιρετικής σημασίας χρήση, φέρνει αντιμέτωπους τους ανθρώπους του θεάτρου, με διάφορα παρατράγουδα.Σε μια παρόμοια κατάσταση είχαν βρεθεί πρόσφατα ο Βίλλυ Ανδρέου και η Κατερίνα Μαραγκού, οι οποίοι από το 1990 είχαν την εκμετάλλευση του θεάτρου "Αθηνών", του οποίου ιδιοκτήτης είναι η Τράπεζα Πίστεως και μισθωτές οι κληρονόμοι της Βέμπο. Τον περασμένο Ιούλιο οι ιδιοκτήτες κατήγγειλαν την αορίστου χρόνου μίσθωση με τους κληρονόμους Βέμπο και τους άσκησαν έξωση. Τουλάχιστον αυτό παρέμεινε θέατρο. Αλλά και πέρυσι το καλοκαίρι ένα ακόμη θέατρο, το"Μετροπόλιταν", σχεδιάστηκε να γκρεμιστεί για να γίνει πολυκατοικία.

Τι κάνει το υπουργείο Πολιτισμού; Τι έκαναν, τι κάνουν ή τι θα κάνουν οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι υπουργοί Πολιτισμού, για την επείγουσα επίλυση του προβλήματος της έξωσης του "Αμφι - Θεάτρου", αλλά και τη μόνιμη επίλυση του γενικότερου προβλήματος της θεατρικής στέγης;