Ενα βιβλίο που δίνει αφορμή για συζήτηση πάνω σε κάποιες τάσεις της σημερινής ποίησης. Ταλέντο αναμφισβήτητο της ποιητικής έκφρασης, ο Γ. Κοντός. Στίχοι, ζηλευτοί τεχνικά. Τα βασικά και απαραίτητα: Μουσικότητα, συμπυκνωμένο αίσθημα οργής ή απόγνωσης, αλλά αίσθημα γνήσιο. Και η μαγεία της εικόνας: "Χαμηλοτάβανος ουρανός με πήλινα πουλιά / και δυο δάχτυλα λάσπη. Μέχρι να καταλάβεις / πού είσαι, νυχτώνει...". Και: "Προσπαθείς να στηρίξεις / το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου / και την έρμη την ποίηση". "Ο θάνατος με ιχνογραφεί. / Ακούω το μολύβι πάνω στο χαρτί". Δε θέλει μύηση ένας τόσο εκφραστικός λόγος.

Αυτό το κλίμα, αυτή η διάθεση, λένε πολλά, αποκαλύπτουν πολλά. Ο ποιητής βλέπει κατάματα την πραγματικότητα και θέλει να είναι ειλικρινής. Η αληθινή ποίηση δεν είναι μεμψιμοιρία, νοσηρός υποκειμενισμός. Είναι παρουσία, πνευματική και συναισθηματική, μέσα στα πράγματα, ανάμεσα στους άλλους, μαζί με τους άλλους. Μια κουβέντα για σύγκλιση του "εγώ" με το "εμείς". Διάλογος με τον αναγνώστη - αυτό είναι, ειδικά, η ποίηση και μπορεί θαρρετά και θαρραλέα να είναι η υποκειμενική αντίδραση στην αντικειμενική πραγματικότητα. "Εχουν ακόμα την αφέλεια να πιστεύουν ότι βλέπουν / εμένα ή τον εαυτό τους...". "Κομμάτια ομίχλης κατεβάζει / το χαντάκι. Κάποτε πρέπει / να έτρεχε και αίμα μαζί. / Το πρόβατο βόσκει. / Σταματάει. Κοιτάζει το βουνό. / Θέλει να μιλήσει. / Θέλει να πετάξει".

Μα, απροσδόκητα, σχεδόν ανύποπτος, ο γοητευμένος αναγνώστης βλέπει να εισβάλλουν νοήματα, όπως: "Χρονολογίες... φαγωμένες απ' τις ιδεολογίες και τη μοναξιά του ανθρώπινου είδους", "πάνε εκδρομή την ιδεολογία τους - και ζήσανε αυτοί καλά...", "ένα μέρος ήσυχο θέλω, μια κρύπτη, να βάλω τα κουρασμένα μου κόκαλα". Και: "... την πόλη να τινάζεται στον αέρα από δυναμίτες", και "Σκέπτομαι εκείνον που αυτοκτόνησε". Η ποίηση του Γ. Κ. σαν να έχει χάσει το δρόμο αναζητά μια νέα αρχή. Σαν να μην έγινε τίποτα σ' αυτόν τον αιώνα ("Κέδρος", 4η έκδ., 1997)).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ