Η απολυταρχικά διαμορφωμένη άποψη για την ορθότητα της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής στη χώρα στην προοπτική ένταξής της στην ΟΝΕ, μαζί με την ευφορία των αστρονομικών κερδών που ορισμένοι επιτήδειοι αποσπούν αυτές τις μέρες στον τζόγο της οδού Σοφοκλέους, αποδεικνύονται καλό άλλοθι για να αποφευχθεί κάθε αναφορά στην έκθεση "για την κατάσταση και την κοινωνικοοικονομική εξέλιξη των περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ)", που δημοσιοποιήθηκε προχτές στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για τη γνωστή περιοδική έκθεση της Κομισιόν, που για μια ακόμα φορά διαπιστώνει και επιβεβαιώνει την οικονομική και κοινωνική ανισότητα που υπάρχει ανάμεσα στις διάφορες περιοχές της ΕΕ. Μια έκθεση - χαστούκι, προς όλους εκείνους που βιάζοντας την πραγματικότητα, τάζουν στους Ελληνες εργαζόμενους λαγούς με πετραχήλια, με τα συνθήματα περί "σύγκλισης" και "μεταφοράς πλούτου" από τις αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ προς τη χώρα μας. Μια έκθεση που σημειώνει ότι οι 8 από τις 9 περιφέρειες της Ελλάδας, φιγουράρουν στον κατάλογο των 25 φτωχότερων περιφερειών των 15 χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Μαζί με τη γαλλική αποικία της Γουαδελούπης, τις πορτογαλικές Αζόρες και την Καλαβρία της Ιταλίας!

Ο ρόλος των εκθέσεων της Κομισιόν είναι λίγο πολύ γνωστός. Σε εκείνες που αναφέρονται στις οικονομικές εξελίξεις των χωρών - μελών, εκεί δηλαδή που είναι έντονη η παρουσία της πολιτικής σκοπιμότητας και τα πάντα μετριούνται με βάση τους "ψυχρούς" δείκτες και τους μέσους όρους, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ακολουθεί συγκεκριμένη πρακτική: Διατυπώνει την ευαρέσκειά της για την εφαρμοζόμενη πολιτική. Τη θετική της αποτίμηση για τα αποτελέσματά της όπως προκύπτουν από την πορεία των δεικτών. Την απαίτησή της για μεγαλύτερη "επιτάχυνση" και "αποφασιστικότητα". Οταν όμως οι εκθέσεις είναι περισσότερο "τεχνοκρατικού χαρακτήρα", τότε ούτε η φτώχεια είναι εύκολο να κουκουλωθεί, ούτε τα δυσμενή αποτελέσματα που έχει για τους λαούς η πορεία προς την ΟΝΕ, μπορούν να αποκρυβούν. Και από αυτή την άποψη τα συμπεράσματα της έκθεσης "για την κατάσταση και την κοινωνικοοικονομική εξέλιξη των περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ)", που στηρίζονται στο κατά κεφαλήν εισόδημα των περιφερειών της Ενωσης, είναι αποκαλυπτικά: "Το σύνολο της ελληνικής οικονομίας παραμένει ακόμη υπανάπτυκτο και το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών δραστηριοτήτων είναι αρκετά απομονωμένες από τις εξελίξεις που παρατηρούνται στην υπόλοιπη Ενωση"! Και εδώ που τα λέμε, πώς αλλιώς θα μπορούσαν οι συντάκτες της έκθεσης να σκιαγραφήσουν την "κοινωνικοοικονομική εξέλιξη", όταν γνωρίζουν καλύτερα από τον οποιοδήποτε, τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της ΕΕ; Γνωρίζουν δηλαδή, ότι τις παραμονές της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα στη χώρα ήταν στο 66% του μέσου όρου της Κοινότητας, "έπεσε" στο 63% το 1985, κατρακύλησε στο 60% την περίοδο 1990 - 91 και σήμερα - μετά από τόσες και τόσες... προσαρμογές που έγιναν στις στατιστικές μεθόδους - βολοδέρνει περί το 65%;

Βέβαια, διαδικασίες σύγκλισης υπάρχουν και μάλιστα είναι ιδιαίτερα έντονες σε άλλους, τομείς. Σαν τέτοιους μπορεί να κατονομάσει κανείς: Τη ραγδαία, ας πούμε, αύξηση της αποδοτικότητας των κεφαλαίων. Από 19,7% το 1990, εκτινάχτηκε πέρσι στο 25,4%. Το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα υπερκέρδη της άρχουσας τάξης και στα πενιχρά εισοδήματα των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων, των αγροτών και των άλλων εργαζομένων. Την αύξηση ακόμα και της επίσημης, της εγγεγραμμένης από τον ΟΑΕΔ ανεργίας, στο 10,3%. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών που δημιουργήθηκαν επί δεκαετίες με τον ιδρώτα των εργαζομένων, στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Τη μείωση της δανειακής επιβάρυνσης των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης που καταφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό. Την προπαγάνδιση του χρηματιστηριακού τζόγου που προσφέρει δωρεάν κεφάλαια στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Τη συρρίκνωση και αποδιάρθρωση της κοινωνικής ασφάλισης. Τη συνεχή, με δυο λόγια, χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και τη μετατροπή μιας κοινωνίας σε εξάρτημα εξυπηρέτησης της μηχανής των υπερκερδών.

Αυτή είναι η "σύγκλιση" που τόσο διαφημίζουν και χάριν της οποίας υποτίθεται πως επιβάλλονται τόσα χρόνια σε σκληρές θυσίες οι Ελληνες - και όχι μόνο - εργαζόμενοι. Μια χίμαιρα, που αντιβαίνει ακόμα και στους νόμους που διέπουν την κοινωνία που υπηρετούν. Την κοινωνία που θέλει το "μεγάλο ψάρι" να επιβιώνει αποκλειστικά σε βάρος του μικρού. Μια κοινωνία εξοντωτικών αντιθέσεων και αντιφάσεων. Την κοινωνία που επιβραβεύει τον ανταγωνισμό και την ανισότητα, σε όλο και πιο υψηλά επίπεδα. Την κοινωνία που θεοποιεί την ικανότητα κάποιων να εξασφαλίζουν υψηλά κέρδη και να προχωρούν και παράλληλα εκφράζει την... αλληλεγγύη της και τη φιλανθρωπία της σε όσους μένουν πίσω. Ετσι γίνεται στον κόσμο του κεφαλαίου. Στην αρχή η μία επιχείρηση προσπαθεί να επικρατήσει σε βάρος της ανταγωνίστριάς της. Μετά, η διαφορική ανάπτυξη "αναβαθμίζεται" σε επίπεδο κλάδων της οικονομίας και περιοχών μιας χώρας, μέχρι που παίρνει τη μορφή της ανισόμετρης εξέλιξης των οικονομιών διαφόρων χωρών. Είτε πορεύεται η καθεμιά από μόνη της, είτε η άρχουσα τάξη εκπονεί σχέδια ενοποίησής τους. Αλλωστε, για ποια σύγκλιση των χωρών - μελών της ΕΕ μπορεί να γίνεται λόγος, τη στιγμή που, για παράδειγμα, μέσα στα όρια της ίδιας της χώρας μας, η απόκλιση ανάμεσα στις φτωχές και τις φτωχότερες περιοχές συνεχώς διευρύνεται;

Πολλοί στις μέρες μας προσπαθούν να μας πείσουν πως αντικείμενο της προσοχής μας πρέπει να είναι οι διακυμάνσεις του δείκτη του Χρηματιστηρίου στη Σοφοκλέους και του "Dow Jones", τα επιτόκια των τίτλων του δημοσίου και - στην καλύτερη περίπτωση - οι στατιστικοί δείκτες βαθμολογίας της χώρας για ένταξη στο ΕΥΡΩ. Λες και τα κέρδη που θα αρπάξουν από το κερδοσκοπικό παιχνίδι τους θα προστεθεί στα εισοδήματα των πολλών, ή θα προσμετρηθούν στον πλούτο της χώρας. Είναι πασιφανές: Επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα. Να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι όλοι μαζί πορευόμαστε στην τροχειά που χάραξαν για να εξυπηρετηθεί καλύτερα η υπόθεση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Να εξαργυρώσουν το δικό μας εφιάλτη, με το δικό τους όραμα. Το όραμα μιας χώρας που θα ταλανίζεται στον αστερισμό της υπανάπτυξης και ο πλούτος της θα λεηλατείται όλο και περισσότερο από τις ομάδες των πολυεθνικών και την ντόπια πλουτοκρατία...