Πολλά κοινά, αλλά και διαφορές επισημαίνει ο άξιος ποιητής και πεζογράφος Δ. Πιτταράς ανάμεσα στην ελπίδα του ανθρώπου, στην αγωνία και τους αγώνες του για λύτρωση από τη στέρηση, και τις ανασφάλειές του.

Από τη συλλογή: "Μέσα σε φάτνες ή εμροκάλυβα/ (... ) δεν ξαναγεννιούνται κάθε μέρα/ και δεν ξανασταυρώνονται κάθε μέρα/ τόσοι ωραίοι Χριστοί/ τόσοι επαναστάτες Αγιοι... ", "Ζω, μάνα, /υπάρχω/ κι ο κόσμος γύρω μου είναι όμορφος/ όπως και τότε που άνοιγες το παράθυρο της αυγής/ να χαρούμε τη μέρα και τη δόξα του Ανθρώπου", "... αυτοί οι άγιοι ήταν του λαού... ". Και στο θαυμάσιο ποίημα: "Σε λίγο νυχτώνει, Οδυσσέα": "Τον άφησα να κοιτάει τις συμπληγάδες/ με κείνο το αποχαυνωμένο βλέμμα του ναυαγού/ που πριν είχε τόσα δει/ (... ) στη μεγάλη χώρα των θνητών/ που τη στήριζαν με τον ίδρο τους οι ξεγραμμένοι των θεών/ έξω απ' τα τείχη και μέσ' απ' τα τείχη... ".

Κι ο πεζογράφος: "... Ομως πίσω από σένα, πίσω απ' τον πατέρα σου, τον παππού σου, τον προπάππο σου... ήταν οι απροσκύνητοι. Οι ασυμβίβαστοι. Οι κλέφτες. Οι Κολοκοτρωναίοι". ("Πίσω από τα βορινά βουνά", Αφηγήματα. Αθήνα 1997. τηλ: 766.9817).

Χρειάζονται τέτοιες φωνές, σήμερα που η εθνική ψυχή στραγγαλίζεται από "σμπίρους και μαστροπούς" της ιστορικής πορείας, στο βωμό μιας "ανάπτυξης" που δεν είναι των λαών.

Μανόλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ