Η "Πόλη" του δημοτικού τραγουδιού, του Καβάφη, του Δημήτρη Χατζή, κάθε πόλη, με δική της ταυτότητα και ιστορία, αποτελεί βασικό σύμβολο στην ποίηση, όπως και στη ζωή.

Ο Διονύσης Πιτταράς, επιστρέφοντας στο χρόνο, θα πει, με πίκρα: "Την πόλη μου τη σήκωσαν οι άγριοι καιροί", kαθώς "γυρίζει να βρει τους παλιούς δρόμους", δε συναντά παρά το άδειο. Παντού οι άνθρωποι, έπαψαν να μεταγγίζουν την ψυχή τους στα πράγματα. Ολα γύρω του, τερατώδη και νεκρά. Την ανθρωπιά "τη σήκωσαν οι άγριοι καιροί" κι ολόκληρη την πόλη του, που δεν υπάρχει, όπως τη βίωσε, κάποτε. Τότε "ένας ήλιος θεός γαλήνευε τα πνεύματα". Τώρα κρύβεται πίσω από νέφη μοναξιάς και απόγνωσης. Πού είναι "ο θεός κι ο γείτονας", όπως εύστοχα λέει ο λαός μας; Πού είναι η ζωή, που ακτινοβολούσε ο άνθρωπος για τον άνθρωπο; Μόνο στη μνήμη: "Σε θυμάμαι ζωή/ όμορφη που ήσουν στη μικρή μας πόλη" - νοσταλγεί ο ποιητής. Και στηλιτεύοντας την απληστία του σήμερα, λέει για το χτες: "... με μια μπουκιά ψωμί και χορταίναμε". Τότε υπήρχε ο πλούτος της ανθρωπιάς, της Ιστορίας. Μπροστά στο κενό ρωτά: "Πού κύλησαν τριάντα αιώνες Ιστορίας σου, πόλη μου άδεια;". Αδεια η πόλη, κι απ' αυτούς που δε γύρισαν απ' την εξωτερική ή εσωτερική μετανάστευση. Σήμερα ο Οδυσσέας δεν επιστρέφει.

Οπως λέει το δημοτικό τραγούδι "πρώτο φιλί αναστέναξε, δεύτερο τον πλανάει/ τρίτο φιλί φαρμακερό, τη μάνα λησμονάει". Ο Δ. Π. ξέρει ποιοι άδειασαν τις πόλεις, γεμίζοντας τον κορβανά τους. Και τους καυτηριάζει: "Ουαί υμίν οδηγοί τυφλοί", ξέροντας ότι "την πόλη του τη ρήμαξαν ανάξιοι άρχοντες". Τελικά, όμως, πιστεύει ότι "Αύριο θα 'ναι καλύτερα. Οι πολιορκητές/ θ' αφομοιωθούν/ απ' τον τόπο και την ιστορία του. Οπως γίνεται πάντα". (Εκδόσεις Διον. Πιτταρά, Φλέμιγκ 91, Βύρωνας - Τηλ. 7669.817).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ