Πραγματικά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, ιδιαίτερα για τους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής μας, η θαρραλέα στάση του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος, παραλαμβάνοντας την περασμένη βδομάδα το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δε δίστασε να μιλήσει ευθέως για τη ρίζα των προβλημάτων του κόσμου και της εποχής.

Αφού διαπίστωσε ότι "η αδικία έχει πολλαπλασιαστεί και η ανισότητα έχει επιδεινωθεί", έδειξε τον ένοχο: "Η ισχύς των πολυεθνικών με απόλυτα αντιδημοκρατικό τρόπο μειώνει μέχρι εξαφανίσεως τα απομεινάρια της δημοκρατίας".

Πολλά σχόλια δε χρειάζονται. Ομως, το ερώτημα που ανακύπτει είναι έντονο και πιεστικό: Οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, σήμερα πώς αισθάνονται και πώς "ξεπληρώνουν" το χρέος τους προς την ανθρωπότητα και την πρόοδο; Με το λιβάνισμα της "ενιαίας σκέψης" και το καθαγίασμα των μονόδρομων της δικτατορίας των πολυεθνικών και της παγκοσμιοποίησης; Ο τόπος έχει γεμίσει από τέτοιους "διανοούμενους" - μια ματιά σε άρθρα και παρεμβάσεις στις κυριακάτικες εφημερίδες είναι αρκετή για του λόγου το αληθές. Το θέμα είναι τεράστιο, αλλά το ελπιδοφόρο και φωτεινό παράδειγμα του Ζοζέ Σαραμάγκου, το επαναφέρει επιτακτικά στο προσκήνιο. Οι προκλήσεις είναι μεγάλες, αλλά και οι ευκαιρίες για αντίσταση "είναι εδώ".