"Ο Βάρναλης βλέπει ότι ζει σ' έναν κόσμο που πέφτει απ' το κακό στο χειρότερο και ξέρει πως η άρχουσα τάξη, με τη συμπαράσταση των ξένων παραγόντων, αποτελεί την πηγή της κακοδαιμονίας (...). Για τον Βάρναλη η ποίηση υπήρξε χρέος. Κάτω απ' αυτή τη βαθύτερη επιταγή, που την έφερε μέσα του από το λίκνο του, δεν άφησε την πένα - όπλο, από το χέρι του, ως τις τελευταίες στιγμές του. Η πένα - όπλο έπεσε στη γη μαζί με το χέρι του (...)".