Το όνειρο της Ευρώπης! Από πού να το πιάσω, καλέ μου φίλε, που ξέρω πως την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το σημείωμα θα διαφωνείς, γιατί φοβούμαι πως και σένα σ' έχει αποκοιμίσει το ευρωπαϊκό όνειρο. Και όχι μόνο εσένα. Φοβούμαι πως κι αυτά τα άπλυτα και κακοκουρεμένα παιδιά των φαναριών μέσα στο ίδιο τέλμα κολυμπούν, για να ξεχάσουν τη μιζέρια τους. Φοβούμαι, ακόμα, πως και τα κορίτσια που παίρνουν αξημέρωτα το λεωφορείο για το εργοστάσιο κι αυτά ονειρεύονται με το νανούρισμα του ίδιου εφιάλτη. Για σένα, λοιπόν, για τα παιδιά των φαναριών, και τα κορίτσια των πρωινών εργοστασίων, γράφω σήμερα. Και θέλω ν' αρχίσω από αυτό που έμαθες μέσες - άκρες από τα μίζερα σχολικά σου βιβλία και που το λένε πολιτισμό. Και άλλοι το λένε κουλτούρα, το λένε παράδοση. Τι σου λέει, λοιπόν, αυτό το εφιαλτικό σου όνειρο για τον πολιτισμό; Σε ποια γωνιά του χωρούνε όλ' αυτά τα πλουμιστά και τα μυρωδάτα; Πώς ταιριάζουν οι βαυαρικές μπάντες, οι γαλλικές φυσαρμόνικες και οι σκοτσέζικες γκάιντες με τα παιδικά σου χρόνια που ήτανε γεμάτα με τις κλαψιάρικες λατέρνες; Πού θα χωρέσουν τα ανατολίτικα αναστενάγματά σου μαζί με τα παραγγέλματα των επαγγελματιών του πολέμου και τα χορευτικά σου "όπα" και "άιντε" με τα ξυλόφωνα των Αλπεων και τα "όμποε" του Βιβάλντι; Με λίγα λόγια, αυτά που φόρεσες, αυτά που άκουσες, αυτά που τραγούδησες πώς θα τα βολέψεις; Μπορεί η οικονομία να γίνεται παγκόσμια και τους πολέμους να μην τους σταματούνε τα σύνορα. Μπορεί οι άρχοντές σου να πίνουν αμέριμνοι σε ψηλά ποτήρια τη σαμπάνια τους και οι στρατιώτες οι δικοί σου να φορούν τα ίδια πηλήκια με τους άλλους Ευρωπαίους φαντάρους, αυτό που έχουμε βαθιά μέσα στην πονεμένη μας καρδιά δεν μπορεί ν' αλλάξει. Εχει μάθει να χτυπάει με τον ίδιο ρυθμό. Να πηγαίνει πέρα - δώθε με τον ίδιο αέρα, πώς να "ξεμάθει" τώρα, έτσι, στα καλά καθούμενα; Να "ξεμάθει" με διαταγές και με αποφάσεις, με ύποπτες καντρίλιες και αλλόφωνους "νταγερέδες";

Να ξυπνήσουμε όλοι και να πετάξουμε από μέσα μας αυτό το εφιαλτικό όνειρο, που μας ψιθυρίζει στ' αυτί για το ευρωπαϊκό μέλλον, όπου όλα θα είναι ρόδινα και τα πρόσωπα θα γελούν, τα χέρια θα δουλεύουν και τα πρωινά θα προαναγγέλλουν μια πλούσια μέρα. Οπου όλα θα είναι αισιόδοξα και ο καπιταλισμός θα ανοίξει την αγκαθωτή αγκαλιά του να μας περιπτυχθεί όλους πράος και καλοπροαίρετος. Να ξυπνήσουμε και ν' αντισταθούμε σ' αυτό, που δεν είναι αλήθεια, σ' αυτό που άλλα σκέφτεται και άλλα μας λέει