Το δικαίωμα στην ενημέρωση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το δικαίωμα στην ενημέρωση

Zούμε σε μια εποχή, όπου ο πολίτης δέχεται έναν καθημερινό καταιγισμό πληροφοριών και, ταυτόχρονα, είναι λιγότερο ενημερωμένος παρά ποτέ. Καθόλου παράδοξο, αφού η "έκρηξη" που σημειώθηκε στον τομέα των μέσων επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια, αν και διαφημίστηκε σαν μεγάλος εκδημοκρατισμός της ενημέρωσης, κατέληξε στο να γίνει ο μεγαλύτερος μηχανισμός χειραγώγησης των ανθρώπινων συνειδήσεων. Φυσικά, την πρώτη θέση σ' αυτόν το μηχανισμό κατέχει η τηλεόραση. Ούτως ή άλλως, έχουμε περάσει σε μια παρατεταμένη περίοδο, κατά την οποία οι Ελληνες εργαζόμενοι, οι Ελληνες πολίτες καλούνται να προσδιορίσουν με την ψήφο τους το μέλλον της χώρας, το δικό τους μέλλον, το μέλλον των παιδιών τους. Είχαμε τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές τον περασμένο Οκτώβρη, θα έχουμε τις ευρωβουλευτικές εκλογές τον Ιούνη του '99 και τις εθνικές βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Αν, λοιπόν, η πληροφόρηση και η ενημέρωση δίνουν την πρώτη ύλη στον καθένα για να πάρει τις αποφάσεις τους, το θέμα είναι ποια είναι η πρώτη ύλη που προσφέρεται.

Tι γνωρίζουν, λοιπόν, οι Ελληνες εργαζόμενοι για το περιεχόμενο της Συνθήκης του Αμστερνταμ, για την "Ατζέντα 2000", για το ΕΥΡΩ, για το Σύμφωνο Σταθερότητας, για τις πρόσφατες αποφάσεις που αφορούν στη Νέα Δομή του ΝΑΤΟ; Η απάντηση μπορεί να δοθεί και από τις σχετικές δημοσκοπήσεις, όπου το ποσοστό αυτών που δηλώνουν ότι "δε γνωρίζουν" ξεπερνά μονίμως το 65 - 70%. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι διαθέτει τη λαϊκή εντολή, για να βάζει την υπογραφή της σ' όλα τα παραπάνω κείμενα.

Το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει είναι η διεξαγωγή στα μέσα επικοινωνίας και, κυρίως, στην τηλεόραση μιας σειράς συζητήσεων με συγκεκριμένα θέματα, όπως αυτά που προαναφέραμε, όπου θα δοθεί η δυνατότητα σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά και στους εκπροσώπους των εργαζομένων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, της νεολαίας να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Γίνεται αντιληπτό ότι αυτές οι συζητήσεις δεν μπορούν να καλυφθούν από τις γενικού περιεχόμενου εκπομπές περί "πολιτικών εξελίξεων", οι οποίες, στις περισσότερες περιπτώσεις, συσκοτίζουν, αντί να διασαφηνίζουν το αντικείμενό τους.

Γνωρίζουμε, βέβαια, εκ των προτέρων ότι μια τέτοια πρόταση ...σκοντάφτει, όσον αφορά τουλάχιστον στα ιδιωτικά κανάλια. Ετσι, η πρόταση αφορά κυρίως στα κρατικά μέσα, τα οποία, και από το χαρακτήρα τους, είναι υποχρεωμένα να παρέχουν πλήρη και χωρίς περιορισμούς ενημέρωση. Και για έναν επιπλέον λόγο, αυτά τα μέσα χρηματοδοτούνται από όλους τους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι με τη σειρά τους απαιτούν το σεβασμό του δικαιώματός τους για ενημέρωση.

Από την ανταπόκριση, ή μη, της κυβέρνησης στην πρόταση του ΚΚΕ προς τη διοίκηση της ΕΡΤ, που έγινε ενόψει των κρίσιμων εξελίξεων, αλλά και των εκλογικών αναμετρήσεων, θα κριθεί ο βαθμός σεβασμού του δικαιώματος της ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Ομως, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι, όπως και για οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα, έτσι και γι' αυτό της ενημέρωσης, η διεκδίκηση και η υπεράσπισή του είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Και γι' αυτό χρειάζονται αγώνες. Αν θεωρείται αυτονόητο το δικαίωμα, του να λέμε ελεύθερα της γνώμη μας, εξίσου σημαντικό είναι και το δικαίωμα να γνωρίζουμε, για να διαμορφώνουμε γνώμη. Οσο αμφισβητείται το δεύτερο, το δικαίωμα της γνώμης θα μένει ανάπηρο, έρμαιο στα χέρια των κρατούντων.