Μια μέρα μετά - εκτός από κάποιες πανηγυρικές δηλώσεις μελών της κυβέρνησης επειδή δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα (!) - ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης αρμόδιος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, μίλησε για "μεγάλη απορρόφηση πολλών δισεκατομμυρίων στον τομέα των αντιπλημμυρικών έργων", για "έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη"... Και εκείνοι που, λίγο πριν, κινδύνεψαν να πνιγούν, σκέφτονται αν η "μεγάλη απορροφητικότητα" μπορεί να απαντήσει στο βασικό τους ερώτημα. Αν θα εξακολουθήσουν να ζουν και μετά τις επόμενες πλημμύρες. Δύσκολη η απάντηση...

* * *

Κι όλο αυτό, όταν λειτουργεί έτσι, τι αποτέλεσμα έχει; "Καλούς" υπουργούς, και κατεστραμμένους, δυστυχισμένους πολίτες. Γιατί ζητούμενο της κυβέρνησης δεν είναι οι άνθρωποι που κατοικούν σ' αυτή τη χώρα αλλάη τήρηση των κατευθύνσεων των αφεντικών της, από τα οποία εξαρτάται πολιτικά και οικονομικά. Του μεγάλου κεφάλαιου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εκείνων που, στα τραπέζια των Βρυξελλών, αποφασίζουν ότι ένα γήπεδο γκολφ σε μεγάλο ξενοδοχείο της Χαλκιδικής είναι σημαντικότερο έργο από τον αγωγό αποχέτευσης στο Θριάσιο Πεδίο, που μέχρι σήμερα δεν έχει κατασκευαστεί.

Είναι ξεκάθαρο πια ότι: όσο οι κάτοικοι του Μαραθώνα δεν κατεβαίνουν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που βιώνουν. Οσο οι κάτοικοι της Γλυφάδας αντιμετωπίζουν τις καταστροφές σαν ένα κομμάτι της χειμερινής καθημερινότητάς τους και δεν ξεσηκώνονται. Οσο δε συνειδητοποιούν ότι η επόμενη μέρα από τις καταστροφές πρέπει να τους βρίσκει έξω από το αρμόδιο υπουργείο, τη νομαρχία, το δήμο, τη Βουλή, να διαδηλώνουν, δεν υπάρχει καμία ελπίδα οι καταστροφές να σταματήσουν. Θα έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Καρπός αυτής της πολιτικής. Και οι άνθρωποι θα καταστρέφονται, θα δυστυχούν. Οσο δεν αναπτύσσεται ένα δυναμικό κίνημα για να διεκδικήσει το δικαίωμα προστασίας της ζωής, της περιουσίας και του περιβάλλοντος, θα υπάρχουν "καλές" κυβερνήσεις και "καλοί" υπουργοί. Που τα έργα τους θα χρησιμεύουν στον άνθρωπο τόσο, όσο χρησιμεύει στον απολυμένο εργάτη ένα γήπεδο γκολφ.