Την προεξοφληθείσα τουρκική θριαμβολογία περί χαριστικής βολής στο κουρδικό κίνημα, μετά τη σύλληψη στη Ρώμη του ηγέτη και ιδρυτή του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αμβλύνουν ορισμένοι παράγοντες.

Δεν είναι το κυριότερο ερώτημα αν η Ρώμη τελικώς ενδώσει στις αξιώσεις της Αγκυρας να εκδοθεί στην Τουρκία ο "Απο" (του οποίου, παρεμπιπτόντως, δε μοιάζει και τόσο τυχαία η σύλληψη) το αργότερο εντός 40 ημερών. Αυτό θα κρίνει οπωσδήποτε πολλά. Ομως σημαντικότερο είναι το αν η επί 18ετία εφαρμοζόμενη πολιτική της Αγκυρας για την κατάπνιξη της αυτονομιστικής απειλής στα νοτιοανατολικά της διαμερίσματα αποδεικνύεται όσο επιτυχημένη φαίνεται.

Οι πρόσφατες κρίσεις με Συρία, Ρωσία, Ιράν, προσέτι η (νιοστή...) εισβολή στο Ιράκ, κατέδειξαν ασφαλώς την αποφασιστικότητα της Αγκυρας να διαλύσει το υπό μορφή "οργανωμένου" αντάρτικου στρατού κουρδικό κίνημα. Υποβοηθούμενη (κατά μια άγρια ιστορική ειρωνεία) από τους Ιρακινούς Κούρδους ηγέτες Μπαρζανί και Ταλαμπανί, οπωσδήποτε έχουσα τη συνδρομή του ισραηλίτικου υλικοτεχνικού εξοπλισμού (π. χ. δορυφόροι, αν κι η χρήση τους διαψεύδεται) και των σύγχρονων αμερικανικών οπλικών μέσων (π. χ. επιθετικά ελικόπτερα με δυνατότητες παντός καιρού και πτήσεων μέρα - νύχτα), η Αγκυρα ήταν ζήτημα χρόνου (;) να "τελειώνει" με αυτόν τον εξ ορισμού άνισο αγώνα. Πλην οι αντάρτες των βουνών δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνουν αντάρτες πόλης - δεν είναι άσχετο το ότι στην Κωνσταντινούπολη η κουρδική κοινότητα μεγεθύνεται με ρυθμούς χιονοστιβάδας. Ενώ η προσήλωση των υποτελών στους στρατηγούς πολιτικών στην αντικουρδική εκστρατεία επέφερε δυσάρεστες παρενέργειες: η διαπλοκή κράτους - παρακράτους και τελικά μαφιόζων που διέθρεψε ο "εσωτερικός πόλεμος" τελικά ήρθε στο φως και μια "παρωνυχίδα" της μπορεί να θεωρηθεί το σκάνδαλο του ξεπουλήματος τραπεζών που απειλεί, αν δεν προεξοφλεί, την πτώση του πρωθυπουργού Μεσούτ Γιλμάζ...