Η εξάμηνη περίοδος χάριτος του Ινδονήσιου Προέδρου Χαμπίμπι φαίνεται πως έχει περάσει πλέον ανεπιστρεπτί. Η πολιτική της κωλυσιεργίας των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που υποτίθεται πως θα οδηγούσαν τη χώρα στην οδό της δημοκρατίας, έχει ρίξει λάδι στη φωτιά της πολιτικής κρίσης και πυροδοτεί τις έντονες αντιδράσεις φοιτητών, μερίδας του λαού, και ηγετών των κομμάτων της αντιπολίτευσης που τελούν ακόμη υπό καθεστώς παρανομίας.

Αυτή τη φορά η κρίση εστιάζεται στο νομοθετικό έργο της 1.000μελούς Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης (MPR), η οποία ετοιμάζει τη θέσπιση αρκετών διαταγμάτων με κύριο εκείνο που θα ρυθμίσει τη διεξαγωγή των νέων κοινοβουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Αυτή τη φορά, οι αντιδράσεις δεν εστιάζονται μόνον απέναντι στο νομοθετικό έργο της Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης αλλά και στη σύνθεση και αρμοδιότητες του συγκεκριμένου σώματος, αφού πλέον εκτός από τους Ινδονήσιους φοιτητές τώρα και οι πολιτικοί σχολιαστές των εφημερίδων της Τζακάρτα εννοούν να στηλιτεύουν το γεγονός ότι οι μόνοι που δε νομιμοποιούνται να ρυθμίσουν το μέλλον της Ινδονησίας είναι τα 1.000 μέλη της Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης. Αιτία; Το γεγονός ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι διορισμένοι από το διεφθαρμένο, παλιό αλλά πανταχού παρόν, καθεστώς του πρώην "Προέδρου" της Ινδονησίας Σουχάρτο. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Το 50% των μελών της 1.000μελούς Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης απαρτίζονται από τα 500 μέλη του κοινοβουλίου (στη συντριπτική πλειοψηφία τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος Γκολκάρ και 75 διορισμένοι στρατιωτικοί), ενώ και το υπόλοιπο 50% είναι διορισμένοι στρατιωτικοί και πολιτικοί αξιωματούχοι του παλιού Προέδρου Σουχάρτο... Ολοι πλέον σήμερα στην Τζακάρτα τολμούν και... "φωναχτά" να αναρωτηθούν γιατί πρέπει οι στήλες του παλιού καθεστώτος να καθορίσουν την πορεία της μεγαλύτερης μουσουλμανικής χώρας του κόσμου προς το 2000!

Εν μέσω οξύτατων αντιδράσεων, πολιτικής αναταραχής, τα 1.000 μέλη της Εθνοσυνέλευσης αποφασίζουν για τη σύσταση και προώθηση 12 διαταγμάτων που υποτίθεται πως θα σώσουν το δημοκρατικό "πρόσωπο" του σημερινού Προέδρου Χαμπίμπι ρυθμίζοντας το καίριο ζήτημα των πολιτικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Σκοπεύουν, λοιπόν, να θεσπίσουν διατάγματα για την ακόλουθη πλειάδα ζητημάτων:

- Τον επαναπροσδιορισμό του τρόπου και χρόνου των νέων βουλευτικών εκλογών που θα οδηγήσουν στη σύσταση νέας κυβέρνησης τετραετούς θητείας. Επίσης, θα γίνει προσπάθεια για ρύθμιση που θα "βγάζει" "καθαρές κυβερνήσεις" καθώς θα καθιερωθεί "πόθεν έσχες" για όλους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους.

- Να τεθούν περιορισμοί στη θητεία Προέδρου και Αντιπροέδρου έτσι ώστε έκαστος να μην εκλέγεται πάνω από δύο συνεχόμενες φορές στα συγκεκριμένα αξιώματα και για θητεία που κάθε φορά δε θα ξεπερνά τα πέντε χρόνια.

- Ακύρωση του διατάγματος του 1998, που έδινε υπερεξουσίες στον Πρόεδρο. - Την παροχή μεγαλύτερης αυτονομίας στις περιφέρειες της χώρας.

- Την ανάθεση ευθύνης στις τοπικές αρχές για την προώθηση και τήρηση του σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

- Διάταγμα για "πολιτική σε μία δημοκρατική οικονομία", δηλαδή προώθηση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, απαγόρευση μονοπωλίων, ρύθμιση αποπληρωμής ξένων δανείων.

- Διάταγμα για την αλλαγή στον τρόπο και χρόνο λειτουργίας της Εθνοσυνέλευσης.

- Διάταγμα που θα ρυθμίζει τα κύρια σημεία πολιτικής της νέας κυβέρνησης που αναμένεται (να αναδειχτεί με τις εκλογές του 1999) μέχρι την επόμενη σύνοδο της Εθνοσυνέλευσης, το Δεκέμβρη του '99 οπότε θα αποφασιστεί ο νέος Πρόεδρος.

- Αρση του διατάγματος του 1983 που αφορά δημοψηφίσματα που αναφέρουν ποιες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν στο Σύνταγμα της χώρας που χρονολογείται από το 1945!

- Ακύρωση του διατάγματος του 1978 που προωθούσε την "πολιτική της εθνικής συμφιλίωσης", της λεγόμενης πολιτικής του "πανκασίλα", που είχε μηχανευτεί ο Σουχάρτο.

- Απόφαση της Εθνοσυνέλευσης για το ποια κόμματα θα νομιμοποιήσει, καθώς και εάν θα επιβληθούν συγκεκριμένες διατάξεις για τον περιορισμό του αριθμού εκπροσώπησης στη Βουλή.

Δεν είναι μόνον οι δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που κινητοποιούνται και διαδηλώνουν σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της Ινδονησίας, απαιτώντας την παραίτηση του Προέδρου Χαμπίμπι, τη διάλυση της Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης, την παραπομπή του Σουχάρτο σε δίκη για διαφθορά και παράνομο πλουτισμό και τη διαλεύκανση χιλιάδων περιπτώσεων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι και οι εκτός νόμου ηγέτες της αντιπολίτευσης, οι οποίοι σημειώνουν την παρουσία τους σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε τελευταία κρίση. Αν και δε διαθέτουν - πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε! - πολιτική εμπειρία, αρκετές πολιτικές προσωπικότητες της αντιπολίτευσης έχουν ήδη ξεχωρίσει μέσα από τους αρχηγούς δεκάδων κομμάτων που δημιουργήθηκαν μετά την παραίτηση του Προέδρου Σουχάρτο στις 21 του περασμένου Μάη. Ηγετικές μορφές όπως η κόρη του πρώην Προέδρου της Ινδονησίας Σουκάρνο, Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι, και ο Αμίν Ράις, ο φερόμενος ως ο διανοούμενος Μουσουλμάνος ηγέτης, φαίνεται να διαθέτουν την απαραίτητη υπομονή ώστε να διεκδικήσουν την εξουσία μη επιλέγοντας την οδό βίαιων πολιτικών ενεργειών.

Την περασμένη μάλιστα Τετάρτη, κορυφαία μέρα συνόδου της Συμβουλευτικής Εθνοσυνέλευσης, οι φωτογραφίες αυτών αλλά και άλλων δύο ηγετών της "παράνομης" αντιπολίτευσης φιγουράριζαν στην πρώτη σελίδα όλων των μεγάλων εφημερίδων της Τζακάρτα, και χαμογελούσαν κρατώντας ψηλά ο ένας τα χέρια του άλλου σε μία συμβολική κίνηση ενότητας. "Οι πραγματικές ειδήσεις βγαίνουν έξω από το γκρίζο κτίριο της Εθνοσυνέλευσης" σχολίαζε Ινδονήσιος πολιτικός παρατηρητής σε ανταποκριτή του BBC στην Τζακάρτα, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να εστιάσει το ενδιαφέρον του ξένου δημοσιογράφου στη συνάντηση των ηγετών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι διατύπωσαν τα δικά τους αιτήματα για την έξοδο της Ινδονησίας από την κρίση: άμεση παραίτηση του Προέδρου Χαμπίμπι αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1999, εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου, διάλυση των δυνάμεων ασφαλείας, τερματισμό του ρόλου των στρατιωτικών στην πολιτική εξουσία.

Το βέβαιο είναι ότι τα αιτήματά τους δε θα εισακουστούν και αυτή τη φορά από την κυβέρνηση του Προέδρου Χαμπίμπι. Ωστόσο, το ερώτημα που προβάλλει κρίσιμο, είναι το εάν τελικώς θα αποφύγει η χώρα την αιματοβαμμένη οδό για την πραγματοποίηση γενναίων πολιτικών μεταρρυθμίσεων που θα εγκαθιδρύσουν στέρεα το οικοδόμημα της δημοκρατίας σ' αυτή τη χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας. Το στυγερό και εγκληματικό 32χρονο καθεστώς του Σουχάρτο δεν ξεχνιέται, ενώ η σημερινή δεινή πολιτική και οικονομική θέση της χώρας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αναβολών. Μήπως τελικά ήρθε η ώρα αναπόφευκτων θυσιών;

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ