Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανασχηματισμός αμηχανίας και αδιεξόδων. Είναι, δε, σίγουρο, ότι ανάλογο αρνητικό κλίμα όπως αυτό που προέκυψε χτες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, μετά την ανακοίνωση των αποφάσεων του πρωθυπουργού, δεν είχε σημειωθεί ποτέ σε τέτοιο βαθμό, ακόμα και κατά τις περιόδους που οι ανασχηματισμοί είχαν πασιφανώς μετατραπεί από τον Α. Παπανδρέου σε κακόγουστο και επαναλαμβανόμενο αστείο. Μέχρι και εκείνος ο τελευταίος, ο..."αναπτερωτικός" ανασχηματισμός του πρώην πρωθυπουργού - τότε, το 1995, που ο Α. Παπανδρέου έλεγε ότι μετά τις "αλλαγές" η κυβέρνησή του αποχτάει "φτερά"(!) - είχε προκαλέσει λιγότερη θυμηδία και πολύ λιγότερη "γκρίνια", από τη θυμηδία και τη "γκρίνια" που κατάφερε να προκαλέσει ο Κ. Σημίτης με την προχτεσινή του κίνηση. Μια κίνηση, που, παρά την προπαγάνδισή της σαν"αιφνιδιαστική", απ' ό,τι φαίνεται τον μοναδικό που τελικά αιφνιδίασε - με την αναποτελεσματικότητά της - ήταν τον αρχιτέκτονά της, τον ίδιο τον πρωθυπουργό...

Είναι ενδεχόμενο, λοιπόν, ο πρωθυπουργός - που προχώρησε στην απομάκρυνση εκείνων των υπουργών, τις παραιτήσεις των οποίων δεν είχε κάνει αποδεκτές πριν από 15 μέρες (!) και μετακίνησε σε άλλους "νευραλγικούς;" τομείς εκείνους τους υπουργούς που το "έργο" τους έχει κρίνει δημοσίως ως ανεπιτυχές (!) - να έχει αντιληφθεί ότι ματαίως μπορεί να κρύψει το ανεπιτυχές του δικού εγχειρήματος. Αν φυσικά δεχτούμε ότι το εγχείρημά του ήταν η διαμόρφωση κάποιων νέων ισορροπιών εντός του κυβερνητικού σχήματος,από άποψη εσωκομματικής γεωγραφίας και πόστων νομής της εξουσίας παρέμεινε στα "εντός (οι εκσυγχρονιστές), εκτός (οι άλλοι) και επί τα αυτά (όλοι)".

Ισως, πάλι, η ερμηνεία συνεργατών του, που χτες ακουγόταν δειλά - ότι, δηλαδή, ο ανασχηματισμός ήταν το πρόσχημα για να φτάσουμε στο ζητούμενο -, να πάρει χαρακτήρα επίσημης θέσης από αύριο. Και το ζητούμενο για τον Κ. Σημίτη, λέγεται, ήταν να βρει αφορμή για να υποβάλει το αίτημα για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ομως, εδώ αναδεικνύεται ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα και είναι το εξής: Ο πρωθυπουργός επιχειρεί να καταγραφεί η εμπιστοσύνη που τρέφουν προς το πρόσωπό του και προς την κυβέρνησή του οι δικοί του (ή εν πάση περιπτώσει όσοι θα έπρεπε να θεωρούνται δικοί του) άνθρωποι. Ζητά, δηλαδή, να του δηλώσουν εμπιστοσύνη οι"αλυσοδεμένοι", με χίλιους τρόπους από τα κέντρα νομής της εξουσίας βουλευτές του! Γιατί; Μα για να αντισταθμίσει, με αυτή την ψήφο εμπιστοσύνης εκ μέρους των βουλευτών του, την έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού προς την κυβέρνηση, όπως καταγράφηκε στις πρόσφατες εκλογές! Σπουδαίος στόχος και προφανώς"εκσυγχρονιστικός"... Εδώ βρίσκεται και το θνησιγενές του πρωθυπουργικού"τρικ". Είναι τέτοια η πολιτική του, όπως αυτή καθορίζεται πρώτα και κύρια από την ΟΝΕ, που όσες φορές κι αν αποσπάσει την εμπιστοσύνη των υφισταμένων του, τόσες φορές θα διογκώνεται η έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού προς αυτή την πολιτική. Από εκεί πηγάζουν και τα εσωκομματικά διλήμματα του ΠΑΣΟΚ, που κάθε άλλο παρά "ανασχηματίστηκαν".