Η πνευματική Καρδίτσα, μας είναι γνωστή χάρη στον εξαίρετο λυράρη της παραδοσιακής ποίησης, Κίτσιο Ανυφαντή. Αξιος συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης, ο γιος του Γιώργος Ανυφαντής, δικηγορώντας στην ίδια πόλη, όπως κι ο πατέρας του, αλλά και γράφοντας ποίηση της ίδιας λυρικής ομορφιάς, μας στέλνει "Το δώρο του πόνου", όπως τιτλοφορεί την πρώτη ποιητική συλλογή του, δανειζόμενος τον τίτλο από στίχο του Ιψεν.

Προλογίζοντας το έργο του, θα σημειώσει: "Εξετάζοντας βαθύτερα το έργο των ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη, με κάθε μορφής τέχνη, διαπιστώνουμε πως η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας τους δεν είναι άλλη από τον πόνο".

Ο πόνος, βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ευαισθησίας, αποδείχνει ότι υπάρχουμε, αφού, όπως λέει ο Ρίτσος, "η ζωή δεν είναι παρά ένα τραύμα στην ανυπαρξία". Ο πόνος είναι αδερφός της Αγάπης. Πονάμε, όταν αγαπάμε, κι αυτή η σχέση μας οδηγεί στη λύτρωση μέσα απ' την ποίηση. Ο ποιητής αυτή την "πηγή" υμνεί: "Εχω ένα περιβόλι στην καρδιά μου/ π' όλο ανθεί κι όλο φυλλορροεί/ κι έρχονται πουλάκια τα όνειρά μου/ σμάρια πυκνά τ' ολόγλυκο πρωί/ για να πιουν νερό της λησμοσύνης/ στη βαθιά και γάργαρη πηγή. / Είσαι η νερομάνα, που το χύνεις, / Ποίηση - γιατρικό μου και πηγή. /

Ωστόσο, το "νερό της λησμοσύνης" δε θα 'θελε να το πιει ποτέ ο ποιητής μπροστά στο χαμό του παιδιού του. Και ζηλεύει τη φύση, που του παραβγαίνει στον οφειλόμενο θρήνο: "Εξω σκοτάδι... Μαίνεται μια ξεχασμένη μπόρα/ στον ουρανό, που σκέπασε τον καλοκαιρινό. / Για σένα κλαιν τα σύννεφα που τρέχουν μαυροφόρα. / Πότε θα μάθω τάχατε κι εγώ να σε θρηνώ;".

Οπως, η αγάπη είναι ένας αδιάκοπος πόνος στην "απουσία" που τον παιδεύει, καταποντίζεται όλο και περισσότερο στο άδειο των πραγμάτων, λέγοντας: "Δεν ήρθες σήμερα κι ήταν η τάξη/ σα να 'χε τ' άψυχα πράγματα μόνο. / Τ' αργό ρολόι τον άδειο χρόνο/ στιγμή δεν έλεγε να τον αλλάξει".

Μια ποίηση καρδιάς, που ζητά να μοιραστεί το βάρος της με την καρδιά του αποδέκτη: "Βοήθεια... Με πνίγουνε οι λέξεις" (Γιώργος Κίτσιου Ανυφαντής. Πλατεία Δικαστηρίου - Καρδίτσα).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ