Ηταν το 1993, που στις αίθουσες των κινηματογράφων προβλήθηκε μια ταινία που μας άφησε άφωνους. Μια ταινία διαφορετική από τις άλλες, μια ταινία γεμάτη λυρισμό, πρωτοτυπία, ποίηση, ερωτισμό, αλλά και απίστευτο ρεαλισμό συγχρόνως. Μια ταινία που συζητήθηκε, που αγαπήθηκε, που ενθουσίασε το κοινό και που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ η πρωταγωνίστριά της, η Χόλι Χάντερ, τιμήθηκε με το βραβείο Οσκαρ για την ερμηνεία της. Αναφερόμαστε στα: "Μαθήματα πιάνου" της Αυστραλέζας σκηνοθέτη Τζέιν Κάμπιον,που παρουσιάζει η ΝΕΤ την Τρίτη στις 22.00.

Είμαστε στα 1880 και θα ζήσουμε για λίγο σε άγρια απομακρυσμένη περιοχή της μακρινής Νέας Ζηλανδίας. Ενας τραχύς, πουριτανός και σοβαρός γαιοκτήμονας που χρειάζεται μια γυναίκα για να του κρατά το σπίτι και το κρεβάτι, πρόκειται να παντρευτεί από συνοικέσιο που προέκυψε από αλληλογραφία. Η μέλλουσα νύφη είναι μια μουγκή γυναίκα που πρόκειται από στιγμή σε στιγμή να φτάσει με την κόρη της - καρπός ενός βιασμού - στο πρωτόγονο λιμάνι. Η γυναίκα φτάνει και κατεβαίνει μαζί με το μικρό κορίτσι, ενώ οι βαστάζοι κουβαλάνε ένα πιάνο. Μέσα από τις φυλλωσιές ο μελλοντικός σύζυγος κοιτάζει τη γυναίκα και λέει στον "άξεστο" λίγο ιθαγενή, φίλο του: "Γερή μοιάζει". Ο άλλος απαντά: "Εμένα μου φαίνεται κουρασμένη". Αυτές είναι οι δυο λέξεις - "κλειδιά" που καθρεφτίζουν τα αισθήματα των δυο ανδρών που σε λίγο καιρό θα συγκρουστούν. Εκείνη την ώρα κανείς από τους δυο δεν υποψιάζεται τι θα συμβεί. Μια κοιτούν τη γυναίκα με το παιδί να περπατά με βήμα αλύγιστο και αποφασιστικό και μια το πιάνο. Το πιάνο, που στέκεται μόνο, επιβλητικό και αλληγορικό πάνω στην άμμο, ενώ τα κύματα του γλείφουν τα πόδια. Το πιάνο, το σύμβολο του έρωτα. Το όργανο της συνομιλίας, της επαφής, της έλξης, του θυμού, της ερωτικής ανησυχίας, της εξομολόγησης.

Ο γάμος γίνεται αμέσως και το ζευγάρι μαζί με το παιδί αρχίζουν μια κοινή ζωή, χωρίς εκπλήξεις. Σε μια εποχή που η γυναίκα είναι η ίδια όργανο των ανδρικών ορέξεων και εκτελεστής των διαταγών του αφέντη, η μουγκή γυναικεία μορφή αφήνει τα χέρια της να μιλούν πάνω στα πλήκτρα. Πρέπει να ομολογήσει κανείς ότι ο σύζυγος δεν είναι κακός, απλώς είναι ένας άνθρωπος της δράσης, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις. Από την άλλη μεριά το κορίτσι, που ποτέ δεν είχε πατέρα, δένεται μαζί του και θέλει να πιστεύει ότι επιτέλους έχει κι αυτή μια οικογένεια. Ομως, ο φίλος, ο "ιθαγενής", ο άξεστος αυτός άνδρας, συγκλονίζεται τη μέρα που θα μπει στο φιλικό σπίτι και θα δει τη γυναίκα με το μαύρο φόρεμα, με μαλλιά τραβηγμένα πίσω να είναι καθισμένη μπροστά στο πιάνο και με τα δάχτυλά της να αφήνει ήχους μαγικούς. Και όντως μαγεύεται, αιχμαλωτίζεται, ερωτεύεται τούτη την παράξενη σιωπηλή ύπαρξη με πάθος. Θα της ζητήσει να του κάνει "μαθήματα πιάνου", μαθήματα μουσικής και ερωτικής καλλιέργειας. Μαθήματα πάθους. Ενας παράφορος έρωτας θα γεννηθεί μεταξύ του "ντο" και του "ρε". Ενας έρωτας που θα ταράξει το είναι τους, αλλά και θα διαταράξει την ηρεμία του παιδιού που θα μαρτυρήσει την παράνομη σχέση στο θετό του πατέρα από φόβο μη χάσει την "οικογενειακή" γαλήνη. Η σκηνή που ο σύζυγος επιβάλλει τη βάρβαρη τιμωρία στη μοιχαλίδα, η στιγμή που της κόβει το δάχτυλο με το τσεκούρι και εκείνη πληγωμένη αιωρείται, στροβιλίζεται και τελικά πέφτει λιπόθυμη σαν ένας μαύρος κύκνος στο χώμα, είναι μια από τις ωραιότερες σκηνές του κινηματογράφου. Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία που καταγράφει τους ανθρώπινους χαρακτήρες με ανθρωπιά, ευαισθησία και τη γυναικεία προσωπικότητα να ολοκληρώνεται και να ορθώνεται περήφανα για να υπερασπίσει το φύλο της και τη συναισθηματική της ανεξαρτησία. Με τους Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σαμ Νιλ και την έξοχη Ανα Πάκουιν, η οποία βραβεύτηκε με ειδικό βραβείο για το ρόλο της μικρής κόρης.