Η προσπάθεια του ΔΗΚΚΙ να "παίξει" στο πολιτικό σύστημα σαν πιο άξιος διαχειριστής του, έχει αναδειχτεί σε κυρίαρχο στοιχείο, που χαρακτηρίζει την πολιτική αυτού του κόμματος. Ασκώντας κριτική σε πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, δεν προτείνει ουσιαστικά διαφορετική διέξοδο, αφού άλλωστε τέτοια δεν υπάρχει στα προγράμματά του. Οι όποιες παρεμβάσεις του, που γίνονται μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλές κορόνες, ξεκινάνε από μια υπολογιστική λογική σύνδεσης με το παρελθόν. Οι αναφορές σε νέο ΠΑΣΟΚ, σε γνήσιους εκφραστές της συνείδησης του ΠΑΣΟΚ και του ΠΑΣΟΚτζή και οι άνευ ουσίας "κόντρες", όπως αυτή του Δ. Τσοβόλα με τον εκλεκτό του Κ. Σημίτη, Ευάγγελο Γιαννόπουλο, που είδαμε τελευταία, περισσότερο θέλουν να ανακινήσουν τον "κομματικό πατριωτισμό" των οπαδών και κάποιων δυσαρεστημένων μελών του ΠΑΣΟΚ, παρά να προβάλλουν ουσιαστικές διαφορές. Γι' αυτό και αφήνουν αδιάφορους τους Ελληνες εργαζόμενους, που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα το καινούριο, από τέτοιες αντιπαραθέσεις.

Η λογική της διαχείρισης που διακατέχει το ΔΗΚΚΙ χρειάζεται - και αυτό το επιδιώκει ποικιλότροπα - να προβάλλεται και με μια δήθεν διάθεση αντίστασης, αλλά και αριστερή φρασεολογία, στη λογική της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, αυτής των κάποιων "παροχών" και της "αλληλεγγύης". Κάτι τέτοιο, εκτιμούν οι του ΔΗΚΚΙ, ακούγεται ευχάριστα από τα λαϊκά στρώματα.

Η ουσία όμως της πολιτικής στάσης αυτού του κόμματος φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από μια σειρά παραδείγματα καθημερινής τακτικής και πρακτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι η δήθεν αντίσταση εκφράζεται συγκεκριμένα στη μάχη των Δημοτικών και Νομαρχιακών Εκλογών με την πλήρη στήριξη των λεγόμενων ανταρτών του κυβερνώντος κόμματος στις μεγάλες πόλεις και όπου αλλού αυτοί κατεβαίνουν και με άρνηση της στήριξης των πραγματικά αγωνιστικών συνδυασμών που στηρίζει το ΚΚΕ. "Βάζει πλάτη" έτσι σε υποψήφιους που τα προηγούμενα χρόνια στήριξαν απόλυτα, αλλά και σήμερα εξακολουθούν να στηρίζουν, τις κεντρικές πολιτικές συντηρητικές επιλογές της κυβέρνησης, που υποτίθεται αντιπαλεύει το ΔΗΚΚΙ. Η θέση του για ικανοποιητικό θεσμικό πλαίσιο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που πρέπει απλά να ενεργοποιηθεί, η συναίνεση στη λειτουργία δημοτικών υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δίνουν το ουσιαστικά αντιλαϊκό του στίγμα.

Ομως και η πρόσφατη εξέλιξη με την Ιονική Τράπεζα και η κριτική για χειρισμούς, με έμφαση σε επιχειρηματολογία του τύπου "η άκριτη ιδιωτικοποίηση που ευτελίζει τη χώρα στο διεθνές περιβάλλον", περιορίζουν το εύρος της... αντίστασής του, στα πλαίσια της σύγκλισης με την ΕΕ. Ετσι η όποια κριτική στις διαδικασίες που ο "εθνικός" στόχος της ΟΝΕ επιβάλλει, γίνεται στη βάση της υλοποίησής του, γεμίζοντας επικίνδυνες αυταπάτες και αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους, βοηθώντας, μ' αυτόν τον τρόπο, να περνάει η λογική της ταξικής συνεργασίας, που πλήρως υποστηρίζει.

Δ. Κ.