Δεν ξέρουμε αν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος διεκδικεί το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του για όλα, ή το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ισχύει το πρώτο και κατακεραυνώνει όσους του το αμφισβητούν, μόνο που σκιαμαχεί, γιατί δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει στον αρχιεπίσκοπο αυτό που επιτρέπεται σε όλους (;) τους Ελληνες πολίτες. Ετσι, δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κύριος Χριστόδουλος, διαμαρτυρόμενος για τις δήθεν προσπάθειες περιορισμού του δικαιώματός του να λέει τη γνώμη του, θέλει μάλλον να κατοχυρώσει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, χωρίς μάλιστα να δέχεται το δημόσιο έλεγχο. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει, γιατί δεν το έχει κανείς Ελληνας πολίτης.

Η αλήθεια είναι ότι θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο ρόλο του θρησκευτικού ηγέτη, του επικεφαλής της Εκκλησίας, όπου συναθροίζονται πιστοί όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, και στο ρόλο του πολιτικού ηγέτη, του επικεφαλής ενός ιδιότυπου (όπως πιθανόν θα ήθελε) "κόμματος της Εκκλησίας". Ο ίδιος διακηρύσσει ότι προτιμά τον πρώτο ρόλο, χαρίζοντας το δεύτερο στους πολιτικούς, για τους οποίους δε χάνει ευκαιρία να εκφράζει την απαξιωτική του άποψη. Στην πραγματικότητα αυτό που ισχύει είναι ότι χρησιμοποιεί τη θέση του στην ηγεσία της Εκκλησίας, για να μιλά σαν πολιτικός ηγέτης.

Το ερώτημα που τίθεται κάθε φορά για τα όσα λέει ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος αρέσκεται να παρουσιάζει τις ιδεολογικές και πολιτικές του απόψεις σε πρώτο πληθυντικό, είναι: "Εξ ονόματος ποιων ομιλεί;". Η απάντηση που δίδεται στηρίζεται σε μια εξαρχής πλαστή εξίσωση, ότι δηλαδή "ορθοδοξία ίσον ελληνισμός" και επομένως "ελληνισμός ίσον ορθοδοξία". Αρα όταν ομιλεί η ορθοδοξία (δηλαδή ο προκαθήμενος της ορθόδοξης Εκκλησίας) μιλάει ο ελληνισμός. Δε θα σταθούμε εδώ στις ιστορικές αποδείξεις για το αστήρικτο αυτής της υπόθεσης. Θα υπενθυμίσουμε όμως ότι Ελληνες (κατά το Σύνταγμα) είναι και πιστοί άλλων θρησκειών και δογμάτων, ή πολίτες άνευ θρησκεύματος. Οσο για τον τίτλο του πατριώτη μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση και ειδικά σ' αυτόν τον τόπο, συζήτηση στην οποία ο κύριος Χριστόδουλος μάλλον θα πρέπει να έχει τη θέση του απολογούμενου για ορισμένους τουλάχιστον από τους προκατόχους του.

Ομως αυτό που πρέπει να επισημανθεί δεν είναι μόνο το ότι ο αρχιεπίσκοπος διεκδικεί ένα ρόλο που δεν του ανήκει, πολύ περισσότερο όταν διεκδικεί το ρόλο του εκφραστή του έθνους, γεγονός που μπορεί να προκαλεί σοβαρές παρενέργειες, είναι κυρίως η στάση της κυβέρνησης, στάση κάλυψης και ανοχής. Ετσι νομιμοποιεί την ανασύσταση ενός ιδιόμορφου συνεταιρισμού κράτους και Εκκλησίας, τον οποίο στο παρελθόν η χώρα και ο ελληνικός λαός πλήρωσε ακριβά, αφού τα προϊόντα του ήταν εθνικισμός, πατριδοκαπηλία και πολιτική ανωμαλία.