"Εξω οι Αμερικάνοι", "15% για την παιδεία", "Δημοκρατία". Συνθήματα, που αντηχούσαν στους δρόμους της Αθήνας για 70 μέρες το καλοκαίρι του 1965, όταν η αγανάκτηση του λαού ενάντια στην ξενόδουλη ηγεσία της χώρας είχε ξεχειλίσει και εκφράστηκε με διαδηλώσεις. Ο αυταρχισμός, αειθαλές όπλο κάθε κυβέρνησης που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, είχε επιστρατευτεί τότε, με αποτέλεσμα κοντά στους εκατοντάδες συλληφθέντες και τραυματίες το λαϊκό κίνημα να θρηνεί και έναν νεκρό, τον Σωτήρη Πέτρουλα. Πόσα, όμως, ξέρει η νέα γενιά για όσα έγιναν στις 21 Ιούλη του 1965;

"Δυστυχώς, έχουν φροντίσει ώστε η νέα γενιά να ξέρει λίγα, τόσο για την περίοδο εκείνη, τα "Ιουλιανά", όσο και για τους άλλους μεγάλους σταθμούς στην πορεία του λαϊκού και φοιτητικού κινήματος, λέει ο συνομιλητής μας. Εχουν φροντίσει να τα κρύψουν αυτά από τη νέα γενιά οι ίδιοι, που θέλουν τη νεολαία αμόρφωτη, που τη θέλουν υποταγμένη, προϊόν το οποίο θα εκμεταλλεύονται και θα εκμεταλλευτούν αργότερα πιο έντονα. Είναι οι ίδιοι, που χτυπούν τα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων",λέει ο Χάρης Βουρδουμπάς, μέλος του ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου του Οικονομικού Πανεπιστημίου (πρώην ΑΣΟΕΕ). Ενός συλλόγου, που φέρει το όνομα "Σωτήρης Πέτρουλας".

Εργαζόμενος φοιτητής, ενεργός συνδικαλιστής και βαθιά πολιτικοποιημένος, ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν είναι από τα πρότυπα που θέλει σήμερα η άρχουσα τάξη για τους νέους, σχολιάζει ο Χαρ. Βουρδουμπάς. Και προσθέτει: "Είναι λογικό όσοι θέλουν τη νεολαία υποταγμένη, να επιβάλουν τα πρότυπα της μοιρολατρίας και της υποταγής. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό είναι δυνατά, όμως ένα μεγάλο μέρος των νέων αμφισβητεί και δείχνει διάθεση να μπει στο δρόμο του αγώνα. Είδαμε το προηγούμενο διάστημα τους νέους να βγαίνουν στο δρόμο και θα δούμε και στο επόμενο διάστημα αγώνες μαζικούς".

Με αφορμή τον πρωτοφανή κυβερνητικό αυταρχισμό που εκδηλώθηκε τον προηγούμενο μήνα ενάντια στους εργαζόμενους της "Ιονικής", τους εκπαιδευτικούς και τους άλλους φορείς που κινητοποιήθηκαν ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές, πολλοί μίλησαν για "μνήμες από μαύρες εποχές που ζωντάνεψαν". "Μα, όταν η άρχουσα τάξη βλέπει ένα λαϊκό κίνημα να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του, τότε χρησιμοποιεί με πολύ μεγάλη ευκολία των ωμό αυταρχισμό για να καταπνίξει αυτούς τους αγώνες, να τρομοκρατήσει το λαό, ώστε να τον διατηρήσει υποταγμένο, όπως τον θέλει για να περάσει τις επιλογές της", τονίζει ο συνομιλητής μας. "Ο λαός από την πλευρά του έχει ένα μόνο δρόμο να βαδίσει: Τον ενωμένο αγώνα όλων όσων πλήττονται από τις επιλογές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Η νεολαία μαζί με το λαό έχει μόνο ένα δρόμο, να αγωνιστεί και να ανατρέψει τα σχέδιά τους".

"Ολα τα συνθήματα - αιτήματα, τα ιδανικά που οδήγησαν τον Σωτήρη Πέτρουλα στη θυσία του, είναι σήμερα επίκαιρα. Σε μια περίοδο, που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρεμβαίνει σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, κάνει την ανάγκη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα ακόμα πιο επίκαιρη και στη χώρα μας, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Σε αυτή την κατεύθυνση, δίνουμε κι εμείς τη μάχη.

Μια και τα οράματα αυτής της γενιάς παραμένουν ανεκπλήρωτα, εμείς έχουμε χρέος να συνεχίζουμε στα βήματα που έχουν χαράξει. Μέσα από τους αγώνες, να πετύχουμε μια παιδεία για όλους, χωρίς ταξικούς φραγμούς, μια παιδεία, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, όχι των μονοπωλίων.

Τότε, βέβαια, υπήρχε μια πιο ωμή διαχείριση της εξουσίας. Σήμερα έχει περάσει ένα διαφορετικό προσωπείο της κυβέρνησης. Περνάνε το σοσιαλιστικό προφίλ, όμως μιλάμε για αντιλαϊκή πολιτική, για υποταγή όσο ποτέ στους Αμερικάνους, στο ΝΑΤΟ, στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποταγή στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Μιλάμε και για αντικομμουνισμό, που επιστρατεύεται κάθε φορά που το λαϊκό κίνημα εντείνει τη δράση του, υψώνει το ανάστημά του ενάντια στις επιθέσεις".

Σε μια από τις τελευταίες συζητήσεις του με τους συμφοιτητές του, ο Σωτήρης Πέτρουλας φέρεται να είχε πει ότι "οι καλύτερες εκδηλώσεις - διαδηλώσεις είναι αυτές όπου συνενώνεται οργανικά το φοιτητικό με το εργατικό στοιχείο". "Ειδικότερα για την παιδεία, είναι γνωστό πως είναι υπόθεση όλου του λαού. Μονόδρομος για μια παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς, είναι ο ενωμένος αγώνας στο πλάι του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Και, φυσικά, οι φοιτητές πρέπει να βρίσκονται στο πλευρό του εργαζόμενου λαού, για να παλέψουν για τα εργασιακά δικαιώματα που χτυπιούνται σήμερα, ενάντια στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σήμερα",καταλήγει ο Χ. Βουρδουμπάς.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ