Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (ΕΑΜ), το πλουσιότερο, παγκοσμίως, σε αρχαιοελληνικά "θαύματα", επί μια εικοσαετία απαξιώνεται ολοταχώς, πλήρως, αφήνοντας όλα τα πρωτεία στα "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" μουσεία. Το επιστημονικό (μελετητικό - συγγραφικό) έργο του; Ουδέν. Το εκδοτικό; Ομοίως. Το εκπαιδευτικό; Μερικά εκατομμύρια έτη φωτός μακράν των εκπαιδευτικών προγραμμάτων άλλων μουσείων. Η αναπαραγωγή αντιγράφων κειμηλίων του; Ε, η παραγωγή και πώληση αντιγράφων και καταλόγων, με τις ευλογίες του ΥΠΠΟ, είναι "δικαίωμα" και "υποχρέωση" της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας". Το εκθεσιακό του πρόγραμμα; Το ίδιο, χρόνια και χρόνια. Οι ανταλλαγές του; Περίπου μηδαμινές. Η Ελλάδα μόνο να στέλνει αρχαιότητες στους "συμμάχους" ξέρει. Ανταπόδοση, σχεδόν, ποτέ δε ζητά, μη... χαλάσει την παράδοση της υποτέλειάς της.

Ποιοι ευθύνονται; Οι εκάστοτε εποπτεύοντες υπουργοί και διοικούντες το ΕΑΜ. Και η απαξίωσή του δε σταματά σ' αυτά, αφού το ΕΑΜ, η σπουδαιότερη στον κόσμο αρχαία γλυπτοθήκη, χώρια τα αγγεία, οι χρυσοί, ασημένιοι, χάλκινοι και άλλοι θησαυροί του, μάλλον ως "αποθήκη" αντιμετωπίζεται. Φωτισμό, κλιματισμό, συστήματα ασφαλείας σύγχρονων προδιαγραφών χρόνια τού τάζουν. Αλλά ας μη μιλάμε για σύστημα ασφαλείας, για την υγρασία το χειμώνα. Για το κατακαλόκαιρο, που για να μην πλαντάξουν οι επισκέπτες, ανοίγουν τα παράθυρα, ώστε και τα γλυπτά να χορταίνουν το θανατηφόρο νέφος, σαν και χτες, λ. χ. Χτες, που πήγαμε για συνέντευξη Τύπου για την έκθεση "Οι αρχαίοι Ελληνες στην Ισπανία - Στα ίχνη του Ηρακλή". Οργανωτές η διεύθυνση του μουσείου και η πρεσβεία της Ισπανίας, που έστειλε την έκθεση.

Ομως το αδρανοποιημένο ΕΑΜ λησμόνησε και την έννοια Τύπος. Παράδειγμα η χτεσινή συνέντευξη Τύπου, με ομιλητές τη διευθύντρια και τον Ισπανό πρέσβη, ήταν για τις 11 π.μ. Πλην, τουλάχιστον μέχρι τις 11.40 π.μ., οι οργανωτές έμεναν άφαντοι. Ούτε εκπρόσωπός τους, ως "υποδοχή" - και για λόγους ασφαλείας - των δημοσιογράφων, ούτε δελτίο Τύπου. Οι φύλακες της έκθεσης αγνοούσαν τη συνέντευξη. Δυο κοπέλες κι ένας νέος - φύλακες, μετά από παράκληση των δημοσιογράφων ρώτησαν τους υπευθύνους το πότε και πού της συνέντευξης. Η απάντηση. "Να περιμένουν". Πόσο; Αγνωστο. Ηταν ήδη 11.35. Στις 11.40 παρακαλέσαμε την υπάλληλο στις "πληροφορίες" να μας συνδέσει τηλεφωνικά με την, άφαντη παντού, οικοδέσποινα διευθύντρια, ή εκπρόσωπό της. "Εμείς, δεν επιτρέπεται να μιλάμε στο τηλέφωνο με τη διευθύντρια και το γραφείο της. Βρείτε έξω από το μουσείο τηλέφωνο να της μιλήσετε", είπε η "ταπεινή" υπάλληλος (!).