Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας

Εκπρόσωπος ήταν ο Ρίτσαρντ Μπος, μέλος της ΚΕ του Κόμματος

Σύντροφοι,

Συναντιόμαστε σε μια στιγμή αυξανόμενης οικονομικής κρίσης, συνοδευόμενης από πολιτική αστάθεια, κοινωνική ανασφάλεια, υποβαθμιζόμενο βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο, και ακραία φτώχεια για πολλά εκατομμύρια εργαζομένων.

Ζούμε σε έναν κόσμο σε σύγκρουση. Το αντεπαναστατικό ρεύμα του 1990 οδήγησε στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Οι ιμπεριαλιστές διακήρυξαν ότι αυτό θα εγκαινίαζε μια "νέα διεθνή τάξη πραγμάτων" και μια νέα εποχή γενικής ειρήνης υπό τον έλεγχό τους.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, χρησιμοποιούνταν μέχρι πρόσφατα ως σφραγίδα για πράξεις βίας εναντίον του Ιράκ, της Σομαλίας και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία αγνοούσαν συνήθως τις επιθυμίες της πλειοψηφίας των μελών του ΟΗΕ, όπως αυτές εκφράζονταν στις ψηφοφορίες των Γενικών Συνελεύσεων. Ο μηχανισμός του ΟΗΕ αγνοείται από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ,όσον αφορά τη συνέχιση του εμπάργκο εναντίον της Κούβας.

Οπου, όμως, υπάρχει καταπίεση, υπάρχει και αντίσταση. Οι ιμπεριαλιστές απέτυχαν να επεκτείνουν την αντεπαναστατική διαδικασία στην Κίνα και την Κούβα παρά τις επιμελείς προσπάθειες των πρακτόρων τους.

Σήμερα, οι κομμουνιστές βρίσκονται επικεφαλής της αντεπίθεσης στην πρώην Σοβιετική Ενωση και προπαντός στην Αλβανία, όπου οι μάζες πήραν τα όπλα και έδιωξαν πέρσι τη φατρία του Μπερίσα.

Το αντεπαναστατικό κύμα του 1990 ακολουθήθηκε από παγκόσμιας εμβέλειας ανασύνταξη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων. Πράγματι, τα τελευταία οκτώ χρόνια σημειώθηκε τεράστια πρόοδος.

Αρχικά, πολλοί από εμάς πίστεψαν ότι πρωταρχικό μας καθήκον ήταν να δουλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας διεθνούς υπηρεσίας κομμουνιστικής ενημέρωσης. Στην ουσία αυτό έχει σήμερα επιτευχθεί μέσω της ταχείας ανάπτυξης της τεχνολογίας της πληροφορικής. Αυτή τη στιγμή, κάθε κόμμα, εφημερίδα των εργαζομένων και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είναι στην πράξη προσιτό μέσω του "Ιντερνετ".

Η δεύτερη ιδέα που εμφανίστηκε λίγο μετά το 1990 ήταν το επιχείρημα ότι οι κομμουνιστές θα έπρεπε να αγωνιστούν για πλήρη ιδεολογική ενότητα ως βάση για διεθνή οργανωτική ενότητα.

Αν και αυτή θα ήταν μια ιδανική κατάσταση, δεν πιστεύουμε ότι πρόκειται για πρακτική πρόταση. Σήμερα είναι βεβαίως δυνατόν τα κόμματα να αναπτύξουν μια κοινή συνεννόηση και αντίσταση ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό και τη σοσιαλδημοκρατία. Τα διδάγματα από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, μαζί με την ανάλυση της γνήσιας κομμουνιστικής αντίστασης στην πρώην Σοβιετική Ενωση, οδήγησαν σε σημαντικές επανεκτιμήσεις από πλευράς πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, στην Ευρώπη και αλλού.

Είναι σαφές ότι οι βάσεις του μεταπολεμικού ρεβιζιονισμού τέθηκαν στο 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης. Η ανήθικη προσωπική επίθεση του Νικήτα Χρουστσόφ εναντίον του Στάλιν είχε δύο κύριες επιπτώσεις στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Στη Δυτική Ευρώπη, άνοιξε το δρόμο στις τροτσκιστικές ιδέες, οι οποίες ως τότε περιορίζονταν σε μικρές ομάδες, προερχόμενες από τα μεσαία στρώματα. Στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενθάρρυνε την απομάκρυνση από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη που είχαν θέσει ο Λένιν και ο Στάλιν. Ο αντίκτυπος ήταν να χαθεί η εμπιστοσύνη των μαζών και να απορριφθεί στην πράξη ο ηγετικός ρόλος της εργατικής τάξης. Δημιούργησε ένα κλίμα συμβιβασμού και ηττοπάθειας και οδήγησε στις συνθήκες που οι αντεπαναστάτες προδότες εκμεταλλεύτηκαν τελικά με τόση επιτυχία.

Στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενθάρρυνε την απομάκρυνση από τα λενινιστικά ιδεώδη, η οποία οδήγησε στην υποβάθμιση του ρόλου της εργατικής τάξης στην κοινωνία. Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, και ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη, ενίσχυσε την τάση να γίνονται αποδεκτές οι σοσιαλδημοκρατικές στρατηγικές και θέσεις. Την εποχή εκείνη, κέρδιζε ολοένα και μεγαλύτερη υποστήριξη, λόγω των ψευδαισθήσεων που υπήρχαν στην εργατική τάξη - που αντικατοπτρίστηκαν σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση - ότι ο καπιταλισμός ήταν τελικά τώρα μια καλύτερη κοινωνία.

Αυτό ήταν το ψεύτικο "πιστεύω" του Γκορμπατσόφ και των οπαδών του σε Ανατολή και Δύση. Οι αντεπαναστάσεις στην πρώην Σοβιετική Ενωση και τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κατευθύνθηκαν αρχικά, σε μερικές περιπτώσεις, από τις κομμουνιστικές ηγεσίες αυτών των χωρών. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στη Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία και τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, οι απόπειρες να αναχαιτιστεί η αντεπαναστατική δραστηριότητα απέτυχαν μέσω της άμεσης ή έμμεσης παρέμβασης της ρεβιζιονιστικής προδοτικής ηγεσίας της κλίκας του Γκορμπατσόφ.

Σήμερα, κόμματα που βρίσκονταν άλλοτε στην εξουσία, με δύναμη εκατομμυρίων μελών, έχουν εξαφανιστεί ή ενστερνιστεί πλήρως τη σοσιαλδημοκρατία και την αστική δημοκρατία - και συνεργάζονται με τους τοπικούς εκμεταλλευτές στη λεηλασία των πόρων και την απογύμνωση του λαού της χώρας τους, ενώ συγχρόνως ενεργούν ως πρόθυμα όργανα του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Η σοσιαλδημοκρατία ποτέ δεν οδήγησε στο σοσιαλισμό, ενώ ο ρεβιζιονισμός οδήγησε στην καταστροφή κομμουνιστικών κομμάτων και, βεβαίως, σοσιαλιστικών κρατών.

Η αντίθεσή μας απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και τον ρεβιζιονισμό δεν αποτελεί ένα δογματικό "πιστεύω". Αποτελεί πρακτική εφαρμογή του μαρξισμού - λενινισμού. Οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε τις αυτές τις ιδέες, ακριβώς όπως συνεχίζουμε να αντιπαλεύουμε τις ανεδαφικές ιδέες των ουτοπιστών σοσιαλιστών και τις αντικομμουνιστικές θεωρίες των τροτσκιστικών ομάδων.

Αντιπαλεύοντας, όμως, ιδέες τις οποίες πιστεύουμε θεμελιωδώς λανθασμένες, οφείλουμε να προωθούμε την κομμουνιστική εναλλακτική λύση και να επιζητάμε να κερδίζουμε κόσμο, μακριά από αυτές τις εσφαλμένες και σε τελική ανάλυση κενές θεωρίες.

Ο Αγγλο - αμερικανικός ιμπεριαλισμός δούλεψε επί δεκαετίες, για να καταστρέψει τη Σοβιετική Ενωση και τους συμμάχους της. Η νίκη τους ακολουθήθηκε από τη "Νέα Διεθνή Τάξη Πραγμάτων", η οποία επιχείρησε να σφραγίσει μια υφήλιο, όπου θα κυριαρχούσε ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος υπό αμερικανική ηγεσία. Το γεγονός ότι απέτυχε - στη Σερβία, το Ιράκ, τη Σομαλία και το Κογκό - αντανακλά τόσο την αποφασιστικότητα των αγωνιζόμενων λαών όσο και το άλλο γεγονός,πως πάνω από το ένα τέταρτο του κόσμου παραμένει σοσιαλιστικό και έξω από τον άμεσο έλεγχο του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Τα κόμματα στην εξουσία πρέπει να είναι σύμμαχοι - όλα τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να είναι φίλοι.

Πιστεύουμε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία στην Ασία και την Κούβα θα πρέπει να είναι σύμμαχοι και ότι όλα τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να είναι φίλοι. Παρ' όλο που φαίνεται μια απλή θέση, δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί,αν και έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος από το 1990.

Χαιρετίζουμε τους αυξανόμενους δεσμούς μεταξύ των σοσιαλιστικών χωρών της Ασίας και της Κούβας. Χαιρετίζουμε επίσης και υποστηρίζουμε τις πρωτοβουλίες άλλων κομμάτων να συσπειρώσουν το κίνημα και να το εστιάσουν στα σημερινά προβλήματα.

Πάνω από 240 κόμματα και προοδευτικά κινήματα υπέγραψαν το 1992 τη Διακήρυξη της Πιονγκ - Γιάνγκ, μεταξύ των οποίων και το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Πολλά κομμουνιστικά κόμματα συμμετείχαν σε φόρουμ που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου μετά το 1990, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η Διάσκεψη της Καλκούτας στη Δυτική Βεγγάλη το 1993 που φιλοξένησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό), καθώς και η Διάσκεψη της Δαμασκού που διοργάνωσε το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1994. Τα σεμινάρια που διεξάγονται στα πλαίσια του Πρωτομαγιάτικου Φεστιβάλ των Βρυξελλών το οποίο διοργανώνει το Κόμμα Εργασίας Βελγίου έχουν γίνει πλέον μια τακτική συνάντηση για την ανταλλαγή απόψεων στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος από τότε που ξεκίνησαν σε ετήσια βάση το 1992.

Εχουμε υποστηρίξει πολλές τέτοιες εκδηλώσεις. Οι ανά τον κόσμο επαφές μεταξύ των κομμουνιστών έχουν αυξηθεί και οι ανταλλαγές απόψεων και εμπειριών μπορούν μόνο να ενισχύσουν το παγκόσμιο κίνημα.

Αλλες κινήσεις, όμως, που στόχευαν στην οικοδόμηση μιας νέας κομμουνιστικής διεθνούς, απέτυχαν λόγω του ότι προέρχονταν από μικρές σεχταριστικές ομάδες, καθώς και διότι μια τέτοια κίνηση είναι άκαιρη.

Μια νέα Διεθνής μπορεί μόνο να επιτευχθεί εάν, κατ' αρχήν, περιλαμβάνει και έχει τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων στην εξουσία της Λαϊκής Κίνας, της Κούβας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, του Λάος και του Βιετνάμ. Θα πρέπει να βασίζεται στον μαρξισμό - λενινισμό και στην αρχή της ισοτιμίας μεταξύ μεγάλων και μικρών κομμάτων. Θα πρέπει να αναγνωρίζει την αρχή μιας συλλογικής γραμματείας που να αντανακλά τις απόψεις των συνεργαζόμενων κομμάτων και όχι εκείνες ενός μόνο μεγάλου κόμματος. Και θα πρέπει να αναγνωρίζει ότι σε χώρες όπου υπάρχουν περισσότερα από ένα κομμουνιστικά κόμματα - κάτι που αποτελεί την περίπτωση των περισσοτέρων χωρών σήμερα - οι μεταξύ τους διαφορές θα αποτελούν ένα ζήτημα το οποίο θα μπορεί να επιλύεται από αυτά τα κόμματα και μόνο.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε μπορεί ήδη να υλοποιηθεί με τα υπάρχοντα μέσα, εάν δεν υπάρχει η πολιτική βούληση.

Το κομμουνιστικό κίνημα οφείλει να διατηρήσει και να διευρύνει τις διεθνείς του ανταλλαγές. Το κίνημα πρέπει να οικοδομήσει την αλληλεγγύη με την Κούβα και τις σοσιαλιστικές χώρες της Ασίας, εστιάζοντας άμεσα στα εξής:

• Την εκστρατεία για τη συγκέντρωση πόρων αρωγής για τις περιοχές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας που πλήττονται από την ένδεια,
• Το αίτημα να τερματιστεί το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Κούβα,
• όπως και τους πιο μακροπρόθεσμους στόχους για ειρηνική επανένωση της Κορέας σε συνομοσπονδιακή βάση, καθώς και την επανένωση της Κίνας με βάση την αρχή "μία χώρα - δυο συστήματα".

Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα έχει ήδη συνταχθεί γενικά υπέρ του αιτήματος να τερματιστεί το βίαιο ιμπεριαλιστικό εμπάργκο κατά του Ιράκ καθώς και υπέρ της ανάκτησης των νομίμων δικαιωμάτων τους από πλευράς των Παλαιστινίων Αράβων συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματός τους για σύσταση κράτους και του δικαιώματος παλιννόστησής τους. Χρειάζεται όμως να γίνουν κι άλλα, προκειμένου να σφυρηλατηθούν ισχυροί δεσμοί με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στη Μέση Ανατολή, καθώς και όπου υπάρχουν λαοί που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καταπίεση.

Ενώ ο αιώνας βαδίζει προς το τέλος του, ο καπιταλισμός διέρχεται βαθιά κρίση. Δε θα καταρρεύσει όμως με τη δική του συναίνεση. Πρέπει να ανατραπεί. Οι αντικειμενικές συνθήκες για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού υπήρχαν στη Βρετανία, για παράδειγμα, για πάνω από έναν αιώνα. Η ισχύς όμως της άρχουσας τάξης και η ικανότητά της να διασπά και να διχάζει το κίνημα της τάξης των εργαζομένων εξαγοράζοντας μια μερίδα του στο παρελθόν με μερικά ψίχουλα από την ιμπεριαλιστική λεηλασία, καταδίκασε σε αποτυχία προηγούμενες απόπειρες για αλλαγή.

Η βρετανική άρχουσα τάξη τροφοδότησε τις θεωρίες της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεβιζιονισμού περί ταξικής συνεργασίας, οι οποίες ακόμη διατηρούν σημαντική απήχηση στο εργατικό κίνημα. Η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη στο σύνολό της καλλιεργεί τη θεωρία της "παγκοσμιοποίησης" για να ενθαρρύνει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στο εσωτερικό του κινήματος της τάξης των εργαζομένων.

Ο δρόμος, όμως, που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι ξεκάθαρος. Οι εργαζόμενοι χρειάζονται ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα που να βασίζεται στο μαρξισμό - λενινισμό. Και εμείς πρέπει να οικοδομήσουμε το κομμουνιστικό κίνημα γύρω από τις δοκιμασμένες αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, της σιδηράς πειθαρχίας, της τακτικής εθελοντικής δουλιάς σε μια κομματική οργάνωση και του ανυποχώρητου μίσους ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Κάθε σύντροφος πρέπει να δουλέψει για την οικοδόμηση του κόμματος και να συμμετέχει στην καθημερινή πάλη στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα κοινά, και στον αγώνα για ειρήνη. Χρειαζόμαστε έναν αγωνιστικό συνδικαλισμό με γνήσια αγωνιστική ηγεσία της τάξης των εργαζομένων, για να αναλάβουμε τις ηγεσίες των συνδικάτων και να αγωνιστούμε για την κομμουνιστική εναλλακτική λύση.

Πρέπει να συνεχίσουμε να οικοδομούμε την αλληλεγγύη με τους λαούς, που παλεύουν ενάντια στη νεοαποικιοκρατία και την επίθεση του ιμπεριαλισμού. Πρέπει να συνεχίσουμε να σφυρηλατούμε ισχυρούς δεσμούς στο εσωτερικό του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Σε ολόκληρο τον κόσμο το κομμουνιστικό κίνημα οικοδομήθηκε με θυσίες και κακουχίες. Και το κόμμα μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Επιζήσαμε επί δύο δεκαετίες χάρη στη σκληρή δουλιά και τις θυσίες των μελών μας. Οι μελλοντικές γενιές θα τους ευχαριστούν διότι έθεσαν τα θεμέλια του πανίσχυρου κινήματος που θα γκρεμίσει ολόκληρο το σάπιο οικοδόμημα του καπιταλισμού στη Βρετανία μια για πάντα.

Οι εργαζόμενοι δε θα ενωθούν να αγωνιστούν για πράγματα που δεν τα θεωρούν πιθανά. Θα αγωνιστούν για ό,τι θεωρούν σωστό, δίκαιο και λογικό, και κάνοντάς το θα κερδίσουν νίκες στην καθημερινή τους πάλη και θα προετοιμάσουν το δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Τι σημαίνει σοσιαλισμός; Πρώτον, σημαίνει ότι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής - εργοστάσια, ορυχεία, μεταφορές, η γη και τα μηχανήματα για την καλλιέργειά της - πηγαίνουν από τα χέρια των καπιταλιστών σε κρατική συλλογική ιδιοκτησία για λογαριασμό της τάξης των εργαζομένων.

Ο λαός θα κατέχει τις Τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρίες και τους χρηματοοικονομικούς φορείς. Θα εξουσιάζει εκείνος τη μοίρα του και η εποχή των τάξεων και της εκμετάλλευσης θα λήξει. Η πλεονεξία, η κερδοσκοπία και η διαφθορά της αστικής τάξης θα λήξει και μια νέα εποχή, ένα καλύτερο μέλλον θα ανατείλει.