Αποφασισμένη να μη σταματήσει πριν φτάσει στον πάτο, φαίνεται η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" του "νέου" ΠΑΣΟΚ, που της... έλαχε ο κλήρος να έχει πρωθυπουργό τον καθηγητή Κ. Σημίτη.Με την τακτική και την πρακτική της, η κυβέρνηση Σημίτη έχει υιοθετήσει την αντιδραστική θεωρία που λέει ότι "δημοκρατία και ανάπτυξη δε συμβιβάζονται"! Και το δυσάρεστο είναι, ότι οι αντιδράσεις στην ολισθηρή πορεία που επέλεξε η κυβέρνηση Σημίτη δεν είναι αυτές τις οποίες απαιτεί η σοβαρότητα του θέματος για την πρόληψη καταστάσεων, πριν είναι αργά...

Το ότι η κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει αυτόν τον επικίνδυνο και ολισθηρό δρόμο, το βεβαιώνουν και μια σειρά γεγονότα των τελευταίων ημερών, που εκφράζουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την εφαρμογή μέτρων και πολιτικών που οδηγούν στη "βίαια" μεταφορά εισοδημάτων από τις τσέπες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα θησαυροφυλάκια του πολυεθνικού κεφαλαίου και των κάθε είδους συνεταίρων τους στην Ελλάδα. Μεταξύ των μέτρων αυτών είναι και η απόφαση για την ιδιωτικοποίηση της "Ολυμπιακής" (χτες), της Ιονικής (σήμερα) και άλλων ΔΕΚΟ (αύριο), ή το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων, των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων (μεθαύριο).

Ολα αυτά κάνουν επίκαιρη την ανησυχία, που είχε εκφράσει ο "Ρ" πριν δύο χρόνια (στις 29 - 9 - 96), σε άρθρο - ανάλυση με τον τίτλο: "Η πολλή δημοκρατία... βλάπτει την ανάπτυξη". Αφορμή για τη συγκεκριμένη ανάλυση, μας είχε δώσει σχετικό άρθρο της εφημερίδας "Γκάρντιαν", που - στρώνοντας το χαλί για το ξήλωμα στοιχειωδών κατακτήσεων ακόμη και αστικών δημοκρατικών ελευθεριών - έθετε το εξής ψευτοδίλημμα: Οι κυβερνήσεις των χωρών που θέλουν να επιβιώσουν στη "νέα τάξη πραγμάτων" της "παγκοσμιοποιημένης" οικονομίας, της ΟΝΕ κλπ., θα πρέπει να γνωρίζουν ότι... αν δεν προχωρήσουν αποφασιστικά στο "κουτσούρεμα" ακόμη και αυτών των αστικών και δημοκρατικών ελευθεριών, δεν πρόκειται να δουν με τα μάτια τους ανάπτυξη!

Στο άρθρο της "Γκάρντιαν", που είχε δει το φως της δημοσιότητας τον Αύγουστο του 1996 με τον τίτλο: "Λιγότερη δημοκρατία ή μεγαλύτερη ανάπτυξη" και πλάγιο τίτλο: "Δίλημμα - αγκάθι για τους μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους... ", αναφέρονταν μεταξύ άλλων και τα εξής:

"Οταν οι Ανατολικογερμανοί γκρέμισαν το Τείχος του Βερολίνου, πριν από επτά χρόνια, φάνηκε μια άλλη διάσταση της αλήθειας: Οτι η δημοκρατία και η οικονομική ευμάρεια είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σίγουρα, οι πολέμιοι του κομμουνισμού στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη επιδίωκαν ένα δημοκρατικό καθεστώς στη θέση του. Εν μέρει, όμως, το ονειρεύονταν, γιατί πίστευαν ότι κατά πόδας θα ακολουθούσαν τα Mac Donalds, τα Nike και τα τζιν... Οι πιο επιτυχημένες οικονομίες του κόσμου αναπτύσσονται σε δημοκρατικά περιβάλλοντα, οπότε αν σου λείπουν τα χάμπουργκερ, καλό είναι να... προσφεύγεις σε εκλογές.

Φέτος, όμως, στη δυτική μεριά του νοητού πλέον τείχους, κάποιοι καθ' όλα δημοκρατικοί ηγέτες - χωρίς προηγούμενες συλλογικές διαδικασίες - επέβαλαν υψηλότερους φόρους, περιόρισαν επιδόματα και μισθούς. Το παράδειγμα έχει να κάνει με το Βέλγιο και τον πρωθυπουργό του, Ζαν - Λικ Ντεάν. Ο λόγος για τα έκτακτα αυτά μέτρα είναι ότι η χώρα απέχει παρασάγγας από τα ζητούμενα - βάσει του Μάαστριχτ - για τη συμμετοχή στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, κάτι που επιδιώκει με ζήλο το Βέλγιο. Ακόμα κι όσοι προειδοποίησαν ότι το σχέδιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα φθείρει τα εθνικά δημοκρατικά δικαιώματα δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο σύντομα θα λάμβανε χώρα αυτή η αλλαγή (...).Και ο συντάκτης του συγκεκριμένου άρθρου της "Γκάρντιαν" αποφαίνεται βαρύγδουπα: "Η νέα διάσταση της αλήθειας είναι η εξής: Η πολλή δημοκρατία, σε επίπεδο διακυβέρνησης, φταίει για το χάλι της οικονομίας. Μόνο που - όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς - ούτε οι πολιτικοί ούτε οι οικονομολόγοι είναι πρόθυμοι να το παραδεχτούν". Και για του λόγου το αληθές, επικαλείται τον πανεπιστημιακό καθηγητή του Χάρβαρντ Ρόμπερτ Μπάρο,ο οποίος με έρευνά του "αποφαίνεται ότι οι δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης συνδέονται αρνητικά - αν και όχι πολύ έντονα - με περισσότερους δημοκρατικούς θεσμούς".

Ο κ. Μπάρο, υποστηρίζει ο αρθρογράφος της "Γκάρντιαν", με βάση στοιχεία έρευνας που έκανε σε 100 χώρες στο διάστημα 1960 - 1990 σε 100 χώρες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, "ενώ οι αρχές της οικονομικής ελευθερίας παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη, οι πολιτικές ελευθερίες φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Εστω και λίγη δημοκρατία είναι προτιμότερη από την παντελή έλλειψή της. Ωστόσο, "μεγάλες ποσότητες" δημοκρατίας - δηλαδή, συχνότερες εκλογικές αναμετρήσεις και όχι μόνο σε επίπεδο πρώτου βαθμού αλλά για περισσότερα θέματα - είναι χειρότερες από... αρκετή δημοκρατία... "!

Το διά ταύτα του συγκεκριμένου άρθρου της "Γκάρντιαν" ήταν πως πρέπει να στηριχτεί και υποστηριχτεί από τις κυβερνήσεις η "αυτονομία" και η "ανεξαρτησία" των κεντρικών τραπεζών, από τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνώντων και των πολιτικών κομμάτων, προβάλλοντας την ακόλουθη επιχειρηματολογία: "...Η απώλεια μέρους των δημοκρατικών ελευθεριών αξίζει εφόσον βελτιώνει τις οικονομικές προοπτικές. Η αποδοχή της πολιτικής αυτής δεν πρέπει να συνδέεται με αισθήματα αισχύνης. Αρκεί να μη μεταμφιέζεται σε δήθεν άλλες μορφές δημοκρατίας. Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν στο να παραιτηθούν ορισμένων δικαιωμάτων τους, με αντάλλαγμα κάτι άλλο. Πιθανώς γι' αυτό, η λιγότερο υπόλογη, απέναντι στην πολιτική εξουσία, τράπεζα στον κόσμο, η γερμανική Bundesbank, απολαμβάνει της πλήρους υποστήριξης των Γερμανών, οι οποίοι ακόμα τρομοκρατούνται με την ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του '30"!

Σχολιάζοντας την ουσία και το περιεχόμενο του παραπάνω άρθρου, σημειώναμε το Σεπτέμβρη του 1996 ότι με το άρθρο αυτό, τα στρατηγεία των πολυεθνικών - στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τη δική τους δικτατορία - δεν έκρυβαν την πρόθεσή τους να στηρίξουν κυβερνήσεις, που θα είναι πρόθυμες να εφαρμόσουν, "διά πυγμής και ροπάλου και χωρίς πολλές δημοκρατικές διαδικασίες, μέτρα και πολιτικές που θα υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου".

Διαβλέποντας μάλιστα τον κίνδυνο, να βρουν απήχηση στην Ελλάδα οι αντιδραστικές απόψεις που πρόβαλε με το συγκεκριμένο άρθρο της η "Γκάρντιαν", καλούσαμε πριν δύο χρόνια την κυβέρνηση και τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων, που δήλωναν υπέρμαχοι του "μονόδρομου" προς το Μάαστριχτ, να πάρουν θέση, με τη διατύπωση των παρακάτω ερωτημάτων: "Τι λένε άραγε για όλα αυτά η "σοσιαλιστική" και "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση Σημίτη, που προέκυψε από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής; Τι λέει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, καθώς και οι κάθε είδους θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ψήφισαν και με τα δύο χέρια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ; Τι θέση παίρνουν στην αντιδραστική θεωρία, σύμφωνα με την οποία "η πολλή δημοκρατία υπονομεύει την ανάπτυξη;".

Τα ερωτήματα μπορεί να είναι ρητορικά. Ομως, ανεξάρτητα από την όποια απάντηση δώσουν στην απαίτηση των πολυεθνικών, για "συρρίκνωση" της δημοκρατίας, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη, όλα αυτά θα τα δούμε και θα τα κρίνουμε στην πράξη".

Στα παραπάνω ερωτήματα, πράγματι απάντηση δόθηκε στην πράξη. Η κυβέρνηση Σημίτη ακολουθώντας το άρθρο - "γραμμή" της "Γκάρντιαν", άρχισε να εφαρμόζει με ευλαβική συνέπεια τις κατευθυντήριες πολιτικές, αποδεχόμενη την αντιδραστική θεωρία των πολυεθνικών, που υποστηρίζει πως η ανάπτυξη κάθε χώρας είναι ανέφικτη χωρίς την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή της δικτατορίας των πολυεθνικών! Η ΝΔ, αλλά και οι ηγεσίες των άλλων πολιτικών κομμάτων, που είχαν υπερψηφίσει - ερήμην του ελληνικού λαού - τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, με το επιχείρημα ότι η ΟΝΕ και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας είναι "μονόδρομος", δεν ενδιαφέρθηκαν για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σημίτη, σε κάθε δυσκολία εφαρμογής των μέτρων και των πολιτικών που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει για να εξασφαλίσει το "εισιτήριο" ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ το 2001, απαντά με ένταση του αυταρχισμού. Πρόσφατο παράδειγμα, η περίπτωση της Ιονικής Τράπεζας, όπου η κυβέρνηση - προσπαθώντας να φανεί φερέγγυα απέναντι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών, η οποία τον περασμένο Μάρτη με την υποτίμηση της δραχμής δεσμεύτηκε να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση μιας σειράς κρατικών επιχειρήσεων, μεταξύ των οποίων και η Ιονική - απαντά στις αντιδράσεις των εργαζομένων με τα ΜΑΤ και ένταση του αυταρχισμού.

Οι αντιδράσεις σ' αυτόν τον επικίνδυνο, ολισθηρό κατήφορο, που επέλεξε η κυβέρνηση Σημίτη, για την ώρα είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς, από τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων που υπερψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μάλλον δε θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Δεν αρκούν βεβαίως ούτε οι μεμονωμένες φωνές διαφοροποίησης (ανεξαρτήτως αν είναι φραστική ή πραγματική) κάποιων βουλευτών ή συνδικαλιστών του κυβερνώντος κόμματος και άλλων κομμάτων (υπέρμαχων της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ). Αυτή η ταχτική σπέρνει αυταπάτες,

Και λέμε ότι είναι, τουλάχιστον, ανεπαρκείς - για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο σκληρή ορολογία - αν παρθεί υπόψη ότι η επιχείρηση επέλασης σε χρόνιες κατακτήσεις των εργαζομένων συνοδεύεται με κατάργηση στοιχειωδών αστικών δημοκρατικών κατακτήσεων, με επίκεντρο το επιχείρημα πως "δημοκρατία και ανάπτυξη δε συμβιβάζονται"!Μια επέλαση, που θίγει εργασιακά και άλλα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, όπως οι συνδικαλιστικές ελευθερίες (υπάρχει βιντεοπαρακολούθηση, ηλεκτρονικό φακέλωμα, βία από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ΜΑΤ, δίκες και καταδίκες αγωνιστών), της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, χωρίς διακρίσεις αν είναι ψηφοφόροι πολιτικών κομμάτων με σημαία το "πράσινο" ή το "γαλάζιο" ή το "ροζ" ή το "κόκκινο" χρώμα.

Ο χρόνος τρέχει. Η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές τη δουλιά τους κάνουν. Με δεδομένο ότι η κυβέρνηση δικαιολογεί την ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική της - με το επιχείρημα ότι η ΟΝΕ είναι "μονόδρομος" και "εθνικός στόχος" - υπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα των πολυεθνικών, οι εργαζόμενοι τι κάνουν; Θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια απέναντι στην επικίνδυνη και καταστροφική πολιτική της;

Οσοι δέχονται μοιρολατρικά τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και εργασιακών δικαιωμάτων στη χώρα μας - χωρίς να αντιδρούν στην αντιδραστική αντίληψη πως "η απώλεια μέρους των δημοκρατικών ελευθεριών αξίζει εφόσον βελτιώνει τις οικονομικές προοπτικές" - ίσως βλέπουν πολύ κοντόφθαλμα. Ισως δεν αντιλαμβάνονται ότι η φωτιά που άναψε σήμερα η κυβερνητική πολιτική στο σπίτι του γείτονα, θα φτάσει και αύριο στο σπίτι του. Και είναι βέβαιο πως, αν η κυβέρνηση προωθεί το ξεπούλημα και το κουτσούρεμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην "Ολυμπιακή" (χτες) και στην Ιονική (σήμερα), είναι σίγουρο ότι αύριο θα έχουν σειρά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΠ και τις άλλες ΔΕΚΟ και μεθαύριο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτή είναι η αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Και με βάση αυτή την αλήθεια, οι εργαζόμενοι πρέπει - και μπορούν - να αντισταθούν ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΤΩΡΑ, να χτίσουν το δικό τους λαϊκό μέτωπο πάλης γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά...

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Η επιχείρηση επέλασης σε χρόνιες κατακτήσεις των εργαζομένων συνοδεύεται με κατάργηση στοιχειωδών αστικών δημοκρατικών κατακτήσεων, με επίκεντρο το επιχείρημα πως "δημοκρατία και ανάπτυξη δε συμβιβάζονται"! Μια επέλαση, που θίγει εργασιακά και άλλα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, όπως οι συνδικαλιστικές ελευθερίες (υπάρχει βιντεοπαρακολούθηση, ηλεκτρονικό φακέλωμα, βία από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ΜΑΤ, δίκες και καταδίκες αγωνιστών), της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, χωρίς διακρίσεις αν είναι ψηφοφόροι πολιτικών κομμάτων με σημαία το "πράσινο" ή το "γαλάζιο" ή το "ροζ" ή το "κόκκινο" χρώμα