Σάββατο σήμερα και άλλα τραβά η ψυχή μας. Αν δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες της, τότε υπάρχουν αξιόλογες ταινίες απόψε:

Από τη ΝΕΤ στις 21.45 "Η παραγγελιά" του Παύλου Τάσσιου.

Πρόκειται για αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία. Είναι η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, που ένα βράδυ σε μια ταβέρνα μαχαίρωσε τους άνδρες της διπλανής παρέας, επειδή προσπάθησαν να του πάρουν τη σειρά στο χορό, με ένα τραγούδι που ήταν δική του ..."παραγγελιά! " Η ταινία επιχειρεί την ψυχολογική διερεύνηση της προσωπικότητας του προσώπου και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1980 με πέντε βραβεία: Καλύτερης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας στον Αντώνη Αντωνίου, μουσικής, μοντάζ και ηχοληψίας. Πρωταγωνιστούν οι: Κατερίνα Γώγου, Ολια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου.

Από τη ΝΕΤ στις 00.15 "Ο κλέφτης της Βαγδάτης" των Ραούλ Γουόλς και Ντάγκλας Φέρμπανκς. Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι από την αραβική ανθολογία "Χίλιες και μια νύχτες", μεταφερμένο με εξαιρετικό τρόπο. Ο άσημος κλέφτης που εναντιώνεται στο σατανικό χαλίφη, αλλά που για να τον νικήσει πρέπει να κάνει μια σειρά από ηρωικές πράξεις, ζωντανεύει στην οθόνη μέσα από την πιο φιλόδοξη και ακριβή παραγωγή του Ντάγκλας Φέρμπανκς.

Από τον ΑΝΤΕΝΝΑ στις 02.15 (δυστυχώς) η ταινία του Τιμ Ρόμπινς "Μπομπ Ρόμπερτ".Ο 35χρονος Μπομπ είναι δημοφιλής στη συντηρητική νεολαία των ΗΠΑ. Είναι ξιφομάχος, τραγουδιστής της κάντρι μιούζικ, μεγαλοεπιχειρηματίας και, ως ...μαϊντανός, πρωτοστατεί στο κίνημα εναντίον των ναρκωτικών. Είναι ό,τι πρέπει για γερουσιαστής και θέτει υποψηφιότητα. Οπως είναι φυσικό, η προεκλογική του εκστρατεία δε μοιάζει με κανενός άλλου. Η πολιτική είναι θέαμα, είναι σόου - μπίζνες και εκείνος γνωρίζει καλά τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Τραγουδάει αντί να βγάζει άχαρους λόγους και η νεολαία παραληρεί από ενθουσιασμό με τα δημαγωγικά ακροδεξιά στιχάκια του υποψήφιου γερουσιαστή της. Ο Ρόμπινς, στην παρθενική αυτή ταινία, καταγγέλλει την πολιτική δημαγωγία, το ψεύδος, το θέαμα και την ανοησία της προεκλογικής εκστρατείας. Με λίγη δόση ειρωνείας και με πολύ κέφι, ο σκηνοθέτης μας προσφέρει μια ευχάριστη πολιτική σάτιρα.