Δύο ιστορικές μέρες σημαδεύουν την έλευση του Μάη. Η μια έχει διεθνικό χαρακτήρα. Η άλλη είναι ελλαδική με οικουμενική εμβέλεια. Πρόκειται για την Εργατική Πρωτομαγιά, σύμβολο ενότητας κι αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου. Πρόκειται και για την ετήσια ΜαραθώνιαΠορεία Ειρήνης που πραγματοποιείται μια "μέρα μαγιού". Η φετινή θα είναι στις 17 Μάη. Οι δύο αυτές ιστορικές μέρες σημαδεύουν την παγκόσμια ζοφερή πραγματικότητα. Από τη μια σημαδεύεται η απροκάλυπτη επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου με αιχμή του το χρηματιστικό. Από την άλλη σημαδεύεται η επίσης απροκάλυπτη επίθεση του διεθνούς ιμπεριαλισμού, με αιχμή του τον μιλιταρισμό. Είναι η έλευση της "νέας τάξης" κατά της εργασίας, της ειρήνης και της ελευθερίας. Ο ιμπεριαλισμός αποκαλύπτεται ως η βίαιη πολιτική επέκταση του χρηματιστικού κεφαλαίου κι ο μιλιταρισμός ως η υλικοτεχνική μορφή πραγμάτωσης αυτής της πολιτικής. Το χρηματιστικό κεφάλαιο στην πιο προχωρημένη μορφή συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης εμφανίζεται με μια νέα του μορφή, τη μορφή του μιλιταριστικού κεφαλαίου. Τα τεράστια οπλικά συστήματα εμφανίζονται ως συνήθεις ανταλλακτικές αξίες όπως όλα τα εμπορεύματα στην παγκόσμια αγορά. Εχουν όμως το θλιβερό προνόμιο να ελέγχουν και να ρυθμίζουν την παγκόσμια πολιτική με την απειλή ή χρήση της βίας και να ισοσκελίζουν τον οικονομικό προϋπολογισμό των ισχυροτέρων κρατών, που τα διαθέτουν προς πώλησης.

Οι μεταπολεμικοί αντι-αποικιοκρατικοί κι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι μεταβάλλονται σε εξοντωτικούς πολέμους μεταξύ αδυνάμων κρατών χωρίς έρμα και προοπτική. Νεοσύστατες δυτικόστροφες κυβερνήσεις εξωνημένων και νεοσύστατα εξωνημένα κράτη επιδίδονται σε έναν άκρατο εθνικισμό επικράτησης των ξυπόλυτων. Μαζί τους συμμετέχουν ακόμη και περιφερειακές αδύναμες χώρες της Δυτικής Συμμαχίας σε αυτό τον άθλιο ανταγωνισμό, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία. Σε αυτό το πανάθλιο αλισβερίσι συμμετέχει κι η διεθνής των τζογαδόρων ως συστατικό του στοιχείο. Πρόκειται για την ολιγαρχία του πλούτου ακολουθούμενη από μια άξεστη μάζα μικρομετόχων του χρηματιστηρίου. Η ιλιγγιώδης αύξηση των τιμών των μετοχών προϋποθέτει μια ανάλογη αύξηση των κερδών τους. Αυτό σημαίνει εκμετάλλευση και της τελευταίας εργατικής κι εθνικής ικμάδας για να γεμίζουν οι κοιλιές και να ικανοποιούνται τα βίτσια μιας αμόρφωτης μάζας, που το μόνο της προσόν είναι η γεμάτη πορτοφόλα. Οι "εγώ πλερώνω" ανήλθαν στα ύπατα αξιώματα της κοινωνίας, εκτόπισαν κι εξαγόρασαν την πνευματική ηγεσία του έθνους κι αποκαλύπτουν τον εκφυλισμό ενός καθεστώτος που έγινε τυμπανιαίο πτώμα, περιμένοντας το νεκροθάφτη του.

Σ' αυτές τις συνθήκες η εργατική τάξη καλείται να υπερασπιστεί κατακτήσεις του περασμένου αιώνα. Κορυφαίο σημείο αυτής της υπεράσπισης είναι το οκτάωρο με πέντε ημέρες εργασίας. Είναι δηλαδή η υπεράσπιση της θύμησης του μαρτυρίου του Αυγούστου Σπις και των συντρόφων του που οδηγήθηκαν στην κρεμάλα από το ανώτατο αμερικανικό δικαστήριο στο Σικάγο το 1886. Ανατριχιαστική προκύπτει η ερώτηση: Οι εργάτες θα υπερασπιστούν την τιμή τους; Είναι η ίδια η αξιοπρέπεια που απλώνεται σε όλη την κοινωνία και καθορίζει τη μοίρα της. Είναι η στιγμή του ιστορικού χρέους των εργατών να αναδειχτούν ως "η εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας" και να αναλάβουν τη σωτηρία της. Να γίνουν οι θεραπευτές μιας καλπάζουσας κοινωνικής φυματίωσης. Εδώ, σε αυτό το σημείο συναντώνται με το μαχόμενο κίνημα ειρήνης, με ένα κοινωνικό κίνημα που έχει στις τάξεις του ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είναι η αναγκαία στιγμή της συνάντησης του οργανωμένου επαναστατικού προλεταριάτου με τους αγωνιστές της ειρήνης και της ελευθερίας. Είναι η αναγκαία στιγμή να συναντηθούν οι "της γης οι κολασμένοι" με τους μαχητές της διαρκούς κοινωνικής αμφισβήτησης της διαρκούς επανάστασης. Είναι η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης η στιγμή που οι πρωτοπόρες ομάδες του λαού θα μπολιαστούν και θα μπολιάσουν σε ένα αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο εθνικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Η στήλη θα έχει να πει πολλά με τους μαχόμενους ειρηνιστές μέχρι τη Μαραθώνια Πορεία.