Η Συμφωνία του Αμστερνταμ παραχωρεί στη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αισθητά ενισχυμένες δυνατότητες σε βάρος των κρατών - μελών αναφορικά με την εξωτερική πολιτική κι αυτήν της ασφάλειας. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι "η Ενωση" και όχι πλέον "η Ενωση και τα μέλη - κράτη της", όπως εκ νέου διατυπώθηκε στο Μάαστριχτ, είναι αυτή που "καθορίζει μια νέα κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, την οποία και εφαρμόζει..."