Ανώτερο σερβικό κυβερνητικό κλιμάκιο μεταβαίνει για ένατη συνεχή φορά στην Πρίστινα του Κοσσυφοπεδίου, για να συζητήσει με την ηγεσία των αλβανοφώνων. Ωστόσο, οι Ρουγκόβα και ΣΙΑ δεν ανταποκρίνονται στη συνάντηση και συζητούν με τον αμερικανικό παράγοντα για να πάρουν ...γραμμή. Την ίδια στιγμή, οι εφαψίες της λεγόμενης Ομάδας Επαφής (σ.σ. τι θεσμό αντιπροσωπεύουν οι κύριοι;) απειλούν για πολλοστή φορά το Βελιγράδι με αποκλεισμούς, κυρώσεις κλπ., εάν δε ...συναντηθεί με την ηγεσία των αλβανοφώνων. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα απροκάλυπτο παιχνίδι υποταγής, με εξωτερικό γνώρισμα μια ξεδιάντροπη σχιζοφρένεια. Η ίδια λέσχη των ισχυρών δυτικοσυμμαχικών δυνάμεων, που είχε υποστηρίξει τους μουσουλμάνους για να χτυπήσει τους Σέρβους της Βοσνίας, υποστηρίζει τώρα τους αλβανόφωνους του Κοσσυφοπεδίου για να χτυπήσει το Βελιγράδι. Το παιχνίδι, όμως, εδώ χοντραίνει με μακριά ποδάρια και μπόλικη ουρά. Μια ενδεχόμενη καταστροφή της Σερβίας συνδέεται άμεσα με παράλληλη καταστροφή κυρίως ζωτικών ρωσικών συμφερόντων με δυτικο-ευρωπαϊκή διάσταση. Το ίδιο θα σημάνει και για την Ελλάδα, όσο κι αν έχει μια δυτικόδουλη πολιτική ηγεσία. Είναι η κόκκινη οριογραμμή, που, αν παραβιαστεί, θα ωθήσει στο πηγάδι τους πάντες, ακόμη κι αυτή την ολιγαρχία, που, ακριβώς, στηρίζει την εξουσία και τα κέρδη της στο σώμα της Ελλάδας. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι Ελληνες εθελόδουλοι και εδώ οφείλονται ορισμένες παλινωδίες τους της τελευταίας στιγμής. Γνωρίζουν, επίσης, ότι τα ισχυρά αφεντικά της Δυτικής Συμμαχίας δεν εγγυώνται την προστασία τους στο έσχατο άκρο.

Το παιχνίδι, λοιπόν, καταστροφής της Σερβίας είναι από επικίνδυνο έως ακατόρθωτο. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, οι ισχυροί της Δυτικής Συμμαχίας, λαμβάνοντας υπόψη και τις επιμέρους διαφορές τους, ωθούν το αντισερβικό παιχνίδι με μια λελογισμένη και, προπάντων, αυστηρά ελεγχόμενη πορεία. Ολα δείχνουν ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, υποδαυλίζουν τον αναβρασμό των αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου, για να ασκούν την ισχυρότερη πίεση στο εσωτερικό της Νέας Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας. Αλλωστε, πάντα υπάρχει η προοπτική πολιτικών ανακατατάξεων, που θα υποτάξουν ολοσχερώς τη Σερβία στο αμερικανικό και ευρύτερο δυτικο-συμμαχικό άρμα. Η πολιτική αναζωπύρωσης ενός αλβανικού αλυτρωτισμού, κυρίως από τις ΗΠΑ, εξυπηρετεί και το αποτυχημένο πείραμα της λεγόμενης κροατο-μουσουλμανικής ομοσπονδίας. Η αποστροφή από την πλευρά της Κροατίας είναι δεδομένη, όσο κι αν καλύπτεται από το διάφανο πέπλο της υποταγής στα κελεύσματα της μιλιταριστικής Γερμανίας. Μια πιθανή προσέγγιση μεταξύ Κροατίας και Σερβίας θα ήταν αυτή τη στιγμή ό,τι χειρότερο για τα δυτικοσυμμαχικά συμφέροντα.

Το σερβικό πρόβλημα των ισχυρών Δυτικο-συμμάχων θα έχει μάκρος και θα συνοδεύεται από τη χρησιμοποίηση των αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου. Τα περί "μεγάλης Αλβανίας" του αλβανικού αλυτρωτισμού θα αποδειχτούν φούμαρα για κατανάλωση των εξαθλιωμένων αλβανικών πληθυσμών, κατά το γνωστό "όταν δε δίνεται ψωμί, δίνεται εθνικισμός για να σφίγγει το ζωνάρι". Σ' αυτές τις ζόρικες συνθήκες, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει με πεταλούδα, που πετάει από λουλούδι σε λουλούδι. Τα φτερά της ακουμπούν το ένα στις ΗΠΑ και το άλλο στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι αποχρώσεις τους προσπαθούν να έχουν ολίγον σερβικόν, ολίγον αλβανικόν, ολίγον ισραηλίτικον, ολίγον παλαιστινιακόν, ολίγον αραβο-ισλαμικόν, ολίγον βαλκανικόν και πλήρη κατανόηση των εύλογων δυτικο-συμμαχικών συμφερόντων έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Είναι αυτό που λέγεται "ολίγον έγκυος" από πολλούς εραστές. Πιστή στα κελεύσματα των ισχυρών προστατών, προσπαθεί να δώσει την εντύπωση της αγνής του λιμανιού, που κάνει πολιτικό καλντερίμι χωρίς να θέλει. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η πολιτική της βίζιτα γίνεται πολλαπλώς επικίνδυνη για τη συνοχή του εθνικού και κοινωνικού ιστού της Ελλάδας.