Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λουξεμβούργου (Δεκέμβρης 1997), οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ομόφωνα,περιέγραψαν την, από 1.1.1999, ΟΝΕ του Μάαστριχτ ως εξής: "Η ΟΝΕ θα συνδέσει ακόμη στενότερα τις οικονομίες των κρατών - μελών της ζώνης του ΕΥΡΩ. Τα κράτη - μέλη θα μετέχουν σε ενιαία νομισματική πολιτική και σε ενιαίο μηχανισμό συναλλαγματικής ισοτιμίας. Ωστόσο, οι οικονομικές πολιτικές και ο καθορισμός των μισθών και ημερομισθίων παραμένουν εθνική αρμοδιότητα με την επιφύλαξη του άρθρου 104 Γ και του Συμφώνου Σταθερότητας (...). Η μετάβαση προς ενιαίο νόμισμα θα απαιτήσει στενότερη κοινοτική εποπτεία και συντονισμό (...). Θα υπάρχει επίσης ισχυρή οικονομική και νομισματική αλληλεξάρτηση με τα κράτη - μέλη που δε θα συμμετέχουν, δεδομένου ότι όλα τα κράτη - μέλη θα μετέχουν στην ενιαία αγορά".

Ο "ορισμός" της ΟΝΕ από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λουξεμβούργου εμπεριέχει τους βασικούς άξονες της κοινοτικής πολιτικής στην "τρίτη φάση" που αρχίζει την 1.1.99. Συγκεκριμένα:

1. Η ΟΝΕ αποτελεί στρατηγική επιλογή του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, στα πλαίσια του αμείλικτου "ανταγωνισμού" της "παγκοσμιοποίησης", σε μια προσπάθεια περαιτέρω "συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης", υπό "ενιαία" ταξική καθοδήγηση και υπό γερμανο-γαλλική ηγεμονία. Στόχος η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στις σημερινές χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και εκείνων που θα ενταχθούν σ' αυτήν, δηλαδή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

2. Η "εθελοντική παραχώρηση" του ΕΥΡΩ-νομίσματος στην "αυτόνομη" Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία θα "καθοδηγεί", πέραν και κατά των ευρωπαϊκών λαών, την ΟΝΕ του Μάαστριχτ - μαζί με τη διορισμένη Κομισιόν που δεν εκλέγεται, δεν ελέγχεται και δε λογοδοτεί και το Συμβούλιο της "ειδικής πλειοψηφίας", ευέλικτο μηχανισμό "νομιμοποίησης" των αποφάσεων στα χέρια των "μεγάλων δυνάμεων" - προϋποθέτει την ενίσχυση του ταξικού ρόλου του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών σε "εθνικό" επίπεδο. Με δεδομένη την καθοδήγηση του "συλλογικού καπιταλιστή", το κράτος θα αναλάβει και πάλι τη "βασική" λειτουργία της πολιτικής οικονομίας, δηλαδή "καθορισμό μισθών και ημερομισθίων". Μ' άλλα λόγια, τον "καθορισμό" του τόπου και του τρόπου εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού που αποτελεί τη βάση κάθε "ανταγωνισμού" του κεφαλαίου. Η εκμετάλλευση θα γίνει "διαφορικά", δηλαδή "επιστημονικά" στην υπάρχουσα Κοινότητα και "νέο-αποικιακά" στις νέες χώρες της διεύρυνσης.

Στην ΟΝΕ οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότερη και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από τη μεταφορά υπεραξίας προς το μεγάλο "υπερεθνικό" κεφάλαιο. Οι μηχανισμοί "εποπτείας" του άρθρου 104 Γ του Μάαστριχτ και του, γερμανικής εμπνεύσεως, Συμφώνου Σταθερότητας, αποσκοπούν, εκτός των άλλων, στον κοινοτικό έλεγχο της "εθνικής" παραγωγής εργατικής υπεραξίας και την ιδιοποίησή της από το μεγάλο δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο. Ο Ελληνας εργάτης δε θα γίνει ποτέ "Γερμανός" όταν η χώρα θα μπει κάποτε στην ΟΝΕ , για τον ίδιο λόγο που η Ελλάδα αποκλίνει σταθερά αντί να "συγκλίνει" με τις κοινοτικές "μεγάλες δυνάμεις" εδώ και μια εικοσαετία "εταιρικής" σχέσης.

"Δέσμευση" της χώρας στο Μάαστριχτ σημαίνει, π.χ., ότι τα επιπλέον λύτρα που απαιτούνται για την επανένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ δεν πρόκειται να τα πληρώσει ο "Ελληνας" επιχειρηματίας που ωφελείται αλλά ο Ελληνας εργάτης. Οταν και εάν η χώρα ενταχθεί στην ΟΝΕ , προβλέπεται ήδη, και θα ισχύει από την 1.1.99, μηχανισμός, ακριβώς στη βάση του άρθρου 104 Γ, σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα, δηλαδή οι εργαζόμενοί της, θα πληρώνουν επιπλέον λύτρα, δηλαδή επιπλέον εργατική υπεραξία,την οποία θα επιβάλλει, βεβαίως, το "ελληνικό" κράτος στα πλαίσια των "δεσμεύσεων" του Μάαστριχτ , που δεν έχουν τελειωμό. Οπως αποφασίστηκε ομόφωνα στο Αμστερνταμ, τον Ιούνη 1997, "το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υποστηρίζει το μηχανισμό που περιλαμβάνεται στον κανονισμό για τη διαδικασία των υπερβολικών ελλειμμάτων, και ο οποίος προβλέπει την αναδιανομή του προϊόντος των κυρώσεων",στους υπόλοιπους σαρκοβόρους "εταίρους", από 1.1.99.

3. Η ΟΝΕ του Μάαστριχτ επιβάλλεται στη βάση των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το "κοινωνικό κόστος" και, επειδή είναι ένα "πήδημα στο κενό" που μπορεί να απελευθερώσει κάθε είδους φυγόκεντρες διαδικασίες σε "εθνικό" και "υπερεθνικό" επίπεδο, χρειάζεται "εποπτεία και συντονισμός",δηλαδή ιεραρχημένη συμπαράταξη του κεφαλαίου και επιτήρηση των εργαζομένων. Απαιτείται, μ' άλλα λόγια, τάξη και ασφάλεια. Αυτό είναι και το "όραμα της Ευρώπης του 21ου αιώνα", δηλαδή, γι' άλλη μια φορά, "μυρίζει ανθρώπινο κρέας".

4. Από την ΟΝΕ του Μάαστριχτ δε γλιτώνει κανείς. Αφού οι "εντός" "κλειδώνονται" εσαεί με ενίσχυση των επιταγών του Μάαστριχτ , οι "εκτός" δεσμεύονται προκαταβολικά με ειδική μορφή "αλληλεξάρτησης". Ηδη από το 1992, το Μάαστριχτ 1, με ειδικό πρωτόκολλο επιβάλλει σε όλα τα "υψηλά συμβαλλόμενα κράτη" να διακηρύξουν "τον αμετάκλητο χαρακτήρα της πορείας της Κοινότητας προς το τρίτο στάδιο" και "ως εκ τούτου, όλα τα κράτη - μέλη, είτε πληρούν τους αναγκαίους όρους για την καθιέρωση ενιαίου νομίσματος είτε όχι, σέβονται τη βούληση να μεταβεί γρήγορα η Κοινότητα στο τρίτο στάδιο και συνεπώς κανένα κράτος - μέλος δεν εμποδίζει τη μετάβαση στο τρίτο στάδιο". Οπως τονίζει ο "ορισμός" του Λουξεμβούργου, πρόκειται για "ισχυρή αλληλεξάρτηση" που αφορά τόσο κράτη - μέλη, όπως η Ελλάδα, που δεν μπορούν,εξαιτίας μη πλήρωσης των "κριτηρίων", να συμμετάσχουν στην ΟΝΕ από 1.1.99, όσο και κράτη όπως η Βρετανία, η Δανία και η Σουηδία που δε θέλουν να συμμετάσχουν "εξ αρχής" και, ως εκ τούτου, αποτελούν "ανταγωνιστική απειλή". Αυτό το "πλαίσιο αλληλεξάρτησης" θα χρησιμοποιηθεί αρχικά για τη "σταδιακή επανένταξη" της Ελλάδας και των τριών κρατών - μελών στην ΟΝΕ , ελέγχοντας τη "μετάβαση" όπως "απαιτούν οι ανάγκες του ΕΥΡΩ" των χωρών "εντός" της ΟΝΕ , και αργότερα θα αποτελέσει τον "προθάλαμο" όσων νέων χωρών επιδείξουν "θέληση" και "υπακοή".

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ