Τη δίψα τους για άθληση και συγκεκριμένα για το αγαπημένο τους ποδόσφαιρο έχουν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν χιλιάδες παιδιά στις βορειοδυτικές συνοικίες της Αθήνας, όπου συμμετέχουν στο τουρνουά ποδοσφαίρου με την επωνυμία "ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ", που αισίως διανύει τον τέταρτο χρόνο της ύπαρξής του.

Το τουρνουά συμπληρώνει το επίσημο παιδικό πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ, το οποίο διαρκεί μόλις τρεις μήνες και έτσι η υπόλοιπη χρονιά παρέμενε κενή για πολλά παιδιά που ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.

Παράλληλα όμως, εκτός από το αγωνιστικό μέρος της υπόθεσης, το τουρνουά έχει βαθύτερους σκοπούς, που αφορούν τη δημιουργία όχι μόνο ικανών ποδοσφαιριστών, αλλά και σωστών και τίμιων αθλητών.

Αλλωστε, όπως εξηγεί ο πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας, παλιός διεθνής διαιτητής Βαγγέλης Γιαννακουδάκης: "Σε αυτά τα παιδιά στηρίζεται το μέλλον το ποδοσφαίρου στη χώρα και η ελπίδα ότι μπορούν να φέρουν το κάτι διαφορετικό που τόσο χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο".

Στο τουρνουά συμμετέχουν περίπου 40 ομάδες από τις περιοχές της Ν. Φιλαδέλφειας, τα Νέα Λιόσια, τα Ανω Λιόσια, το Μενίδι, το Ηράκλειο, τη Ν. Ιωνία, ενώ σιγά σιγά αρχίζει να επεκτείνεται και προς τις βόρειες συνοικίες της Αττικής. Συνολικά λοιπόν 2.000 παιδιά από 8-18 χρόνων προσπαθούν να ανακαλύψουν τα μυστικά του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου μέσα από αυτή την προσπάθεια.

Η καινοτομία που χαρακτηρίζει τους αγώνες και χρειάζεται η ιδιαίτερη προσοχή, είναι η απουσία της βαθμολογίας ή του συστήματος νοκ-άουτ. Το γιατί εξηγεί στο "Ρ" ο κ. Γιαννακουδάκης...

"Βασικός μας στόχος, πέρα από την πραγματοποίηση αγώνων, είναι πρώτα από όλα η γνωριμία των παιδιών με το ποδόσφαιρο, με τους κανονισμούς του, τον τρόπο διεξαγωγής του και όλα τα συναφή. Ετσι δε θέλουμε να βάλουμε κατευθείαν στο μυαλό των παιδιών το άγχος της νίκης για συγκεκριμένο σκοπό (πχ η πρόκριση στον επόμενο γύρο κτλ). Για μας όλες οι ομάδες είναι το ίδιο. Για αυτόν το λόγο δεν έχουμε παρατράγουδα (επεισόδια, φωνές διαμαρτυρίες) και απ' ό,τι φαίνεται τα παιδιά έχουν καταλάβει πλήρως την έννοια του "φερ-πλέι". Οσον αφορά τον αγωνιστικό τομέα θα πρέπει να σημειώσετε και κάτι άλλο. Η παρουσία του γιατρού θεωρείται υποχρεωτική και αν δεν υπάρχει δεν ξεκινάει ο αγώνας. Αν δεν έρθει ο διαιτητής μπορεί να ξεκινήσει, χωρίς γιατρό όμως ποτέ".

Παρ' όλα αυτά όμως η προσπάθεια έχει και ορισμένα σοβαρά εμπόδια. Για παράδειγμα το γνωστό πρόβλημα της έλλειψης των γηπέδων αποτελεί ορισμένες φορές τροχοπέδη στην πραγματοποίηση κάποιου αγώνα. Μάλιστα δεν είναι λίγες φορές που υπάρχουν κόντρες με ομάδες του ανεξάρτητου πρωταθλήματος, αφού τυγχάνει να παίζουν και αυτές στο ίδιο γήπεδο. Δε λέμε βέβαια, το δικαίωμα στην άθληση το έχουν όλοι, όμως μήπως θα πρέπει να η ΕΠΣΑ, που έχει τη δυνατότητα για εξεύρεση γηπέδου, να ευαισθητοποιηθεί ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα σε μια τέτοιου είδους προσπάθεια;

Παράλληλα δεν είναι μόνο τα τεχνικά προβλήματα που απασχολούν τους διοργανωτές του τουρνουά. Εξίσου σημαντικό είναι και το πρόβλημα της αδιαφορίας των περισσοτέρων γονιών που απέχουν από τα κοινά. Βέβαια σημαντικό μερίδιο ευθύνης σε αυτό παίζει και η σχέση που έχουν τα σωματεία με τους γονείς των παιδιών και συντελεί στο να μην ακολουθούν τα παιδιά τους στο γήπεδο.

"Είναι θέμα ποδοσφαιρικής παιδείας", τονίζει ο Βαγγέλης Γιαννακουδάκης, που πάνω από όλα έχει εμπειρία στους αγωνιστικούς χώρους, τόσο στα μεγάλα σαλόνια της Α Εθνικής σαν διεθνής διαιτητής, όσο και στα παιδικά πρωταθλήματα, αφού εδώ και 25 χρόνια είναι καθηγητής σε Λύκειο.

Τι μπορεί να γίνει όμως για να αλλάξει αυτό και παράλληλα να μη χαθεί μια τέτοιου είδους προσπάθεια;

Η λύση είναι μια και μοναδική. Ολοι οι υπεύθυνοι να ευαισθητοποιηθούν, αφού ομολογουμένως τα παιδιά αυτά αποτελούν την ελπίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλωστε ένας γνώστης του χώρου, όπως ο Β. Γιαννακουδάκης, στέλνει το μήνυμα: "Η βελτίωση θα πρέπει να γίνει από τη βάση. Ολοι όσοι ασχολούμαστε με το χώρο του ποδοσφαίρου έχουμε καταλάβει ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο και θα πρέπει κάποτε να αρχίσει η αλλαγή. Ισως υπάρξουν προβλήματα στην αρχή, αλλά η καινούρια αρχή πρέπει να γίνει... Η δουλιά που γίνεται στις ηλικίες 10-16 χρόνων, τόσο από τους προπονητές, όσο και από τα ίδια τα παιδιά, είναι πολύ καλή. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα, αλλά και η αρχή για το καινούριο ξεκίνημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο".

ΜΠ. ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ