Οταν ξεκίνησε να φοιτά σε δραματική σχολή, ενώ παράλληλα ασκούσε τη δικηγορία, η Βίκυ Πρωτογεράκη,δεν είχε σκοπό να ακολουθήσει το θέατρο. Επεδίωκε μια επιπλέον μόρφωση. Στη συνέχεια, όμως, την κέρδισε η τέχνη του ηθοποιού. Σήμερα συμπληρώνει δέκα χρόνια στη δουλιά αυτή. Επί οκτώ χρόνια μετά τη σχολή του Εθνικού, από όπου αποφοίτησε με άριστα, παρέμεινε στο Εθνικό, ενώ δύο καλοκαίρια συνεργάστηκε με το "Αμφι - Θέατρο" του Σπύρου Ευαγγελάτου. Φέτος βρίσκεται δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο στην "Κυριακή των παπουτσιών".

Τι προσδοκά ένας νέος καλλιτέχνης;

- "Το θέατρο είναι ένας τρόπος έκφρασης. Οσα δεν τολμάς να εκφράσεις στην καθημερινή σου ζωή, τα λες με την κάλυψη ενός ρόλου. Αυτό που προσδοκά ένας νέος καλλιτέχνης είναι το θέατρο να προσφέρει κοινωνικά. Να έχει να πει κάτι που να ενδιαφέρει τον κόσμο, να πει πράγματα που μπορούν να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Οταν ξεκινούσα το θέατρο νόμιζα ότι θα έκανα επανάσταση. Πιστεύω πάντα βέβαια, ότι η τέχνη μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να επαναστατήσουν. Βλέπω, όμως, ότι σε πολλές περιπτώσεις, όπως χρησιμοποιείται η τέχνη, μάλλον τους αποκοιμίζει.Εχει γίνει εμπόρευμα και λίγο του σαλονιού. Θέλεις να πεις πέντε πράγματα, λες τα μισά για να μην πειράξεις κάποια κάστα ανθρώπων, δεν τα λες όλα γιατί θα σε φάνε την άλλη στιγμή... Δηλαδή, τελικά δεν αφήνουν να εκφραστείς ούτε μέσα από την τέχνη".

- Τι αισθάνεστε ότι περισσότερο εναντιώνεται σήμερα στο όνειρο και στις προσδοκίες;

- "Κατ' αρχήν, ως ηθοποιοί δεν έχουμε την απόλυτη δυνατότητα να εκφραστούμε, γιατί μπαίνει στη μέση ο σκηνοθέτης. Ως ηθοποιός υπηρετείς το όραμα του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις κάποιες δουλιές που να νιώθεις ότι σε εκφράζουν. Είναι ανάλογα με τις περιόδους. Εμείς τώρα ζούμε μια περίοδο κρίσης, κοινωνικής, πολιτικής. Οπότε είναι δύσκολο να βρεις ανθρώπους με το ίδιο όραμα, να μην κοιτούν την προσωπική τους προβολή και μόνο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το βρεις. Παλιά υπήρχαν οράματα, και τώρα υπάρχουν αλλά... Από την άλλη, βλέπεις ότι νέα παιδιά δεν είναι νέα στο μυαλό. Βλέπεις να συμβιβάζονται, να μη μιλάνε, να ελίσσονται και εκεί δεν ξέρεις τι να πεις. Βέβαια υπάρχουν και τα άλλα παιδιά που αναζητούν, οραματίζονται, αλλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία, δε βρίσκουν δουλιά εύκολα. Δηλαδή, αν πεις μια δυο φορές τη γνώμη σου σε έναν εργοδότη και μιλήσεις καθαρά δε θα βρεις εύκολα δουλιά. Λένε μετά στο χώρο, "αυτός δεν είναι συνεργάσιμος". Το να διεκδικεί κανείς το πληρώνει".

- Ο καλλιτέχνης θεωρείται μοναχικό άτομο. Αυτή η μοναχικότητα του τον απομονώνει από τα κοινωνικά προβλήματα ή οφείλει να μπαίνει μπροστά.

- "Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να μπαίνει μπροστά. Γιατί αν κι ο καλλιτέχνης, που εκφράζει μια κοινωνική πραγματικότητα και καταδείχνει την αλήθεια, δεν μπει μπροστά, ποιος θα μπει. Στην πλειοψηφία δυστυχώς δε γίνεται".

- Πιστεύετε ότι τα όνειρα του καλλιτέχνη συμπλέουν με τα όνειρα άλλων κοινωνικών ομάδων;

- "Βεβαίως συμπλέουν. Και μάλιστα, οφείλει να καταγγείλει κάποια πράγματα που συμβαίνουν και σε άλλες κοινωνικές ομάδες και να υπερασπιστεί τις διεκδικήσεις των ομάδων αυτών. Η πλειοψηφία του λαού δέχεται την εκμετάλλευση. Ο καλλιτέχνης οφείλει να εκφράζει το όραμα αυτής της πλειοψηφίας και όχι τη μειοψηφία και την ολιγαρχία που περνάει και καλά. Αυτή δεν έχει την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από την αλήθεια. Η ολιγαρχία εκφράζεται μέσα από το ψέμα. Και βέβαια δεν πρέπει σταματήσει να αγωνίζεται, άσχετα με τις συνθήκες και αναγκαστικά στο αντίθετο ρεύμα χωρίς να χάνει την ελπίδα του".

Στην παράσταση τι θα δει ο θεατής;

- "Αυτό που λέμε όλοι πολύ απλά "δεν πάει άλλο". Αυτή τη στιγμή αγγίζουμε πάτο. Νομίζω δεν υπάρχει παρά κάτω. Τέτοιες καταγγελίες υπάρχουν στην παράσταση. Υπάρχει και ένα τραγούδι που λέει "ως εδώ, ήταν ως εδώ". Προσπάθησε να καταγγείλει αρκετά πράγματα. Ισως γι' αυτό χτυπήθηκε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη. Πέρυσι, βέβαια, πρότεινε επανάσταση. Τώρα προτείνει φυγή από όλα. Βέβαια, η καταγγελία είναι ίδια. "Δεν αντέχω όλα αυτά που γίνονται γύρω μου". Αλλά και η φυγή είναι ίσως ένα είδος εσωτερικής επανάστασης. Μια προεπαναστατική φάση".

Το λέτε με μελαγχολία. Προτιμούσατε την επανάσταση;

- "Ναι το θεωρούσα πιο αισιόδοξο εκείνο το μήνυμα".