Βασικό εργαλείο για την επιβολή των κυβερνητικών σχεδίων στο χώρο της δημόσιας διοίκησης αποτελεί ο "νέος" δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα γύρω από την κατάσταση και εξέλιξη των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Οι επιδιώξεις της κυβέρνησης, όπως έχουν εκφραστεί από τον Αλ. Παπαδόπουλο, όσο και το σχέδιο που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια επιτροπή, καταδεικνύουν ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να δέσει χειροπόδαρα τους δημοσίους υπαλλήλους, προκειμένου να τους μετατρέψει σε πειθήνια εκτελεστικά όργανα μιας σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και να αποτρέψει κάθε "σκέψη" για αντίσταση στην πολιτική της λιτότητας, της ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών και λειτουργιών του δημοσίου τομέα, κ.ο.κ.

Το σχέδιο του νέου κώδικα, που δημοσιοποιήθηκε δεν είναι παρά αντιγραφή του κώδικα που καταρτίστηκε το 1951 (!) και "μετάφρασή" του στη δημοτική. Η φιλοσοφία και οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι. Αλλωστε, επανειλημμένα ο Αλ. Παπαδόπουλος έχει εκφράσει το θαυμασμό του για τον κώδικα - κατασκεύασμα της εμφυλιοπολεμικής περιόδου.

Ιδιαίτερη σημασία αποδίδει στα πειθαρχικά μέτρα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων, για τα οποία ο νέος κώδικας απλά "βελτιώνει" και επιταχύνει τις διαδικασίες για την επιβολή τους. Δεν είναι τυχαίο, ότι από τα 169 άρθρα του νέου κώδικα περίπου 40 είναι αφιερωμένα στον ιερό στόχο του πειθαναγκασμού των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρώτο πειθαρχικό αδίκημα ορίζεται "η έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία", καθώς και"πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος" (!). Οι ποινές που ορίζονται από τους "πειθαρχικώς προϊσταμένους" γίνονται"εξπρές", αφού η διαδικασία για την επιβολή τους δεν πρέπει να ξεπερνά τους 3 μήνες.

Η αντίληψη για τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα του δημοσίου υπαλλήλου που διαπερνά τον κώδικα, είναι χαρακτηριστική των κυβερνητικών προθέσεων. "Ο υπάλληλος είναι εκτελεστής της θέλησης του κράτους, υπηρετεί μόνο το λαό και οφείλει πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία". Και ακόμα: "Ο υπάλληλος οφείλει να υπακούει στις διαταγές των προϊσταμένων του. Οταν, όμως, εκτελεί διαταγή, την οποία θεωρεί παράνομη, οφείλει, πριν την εκτελέσει, να αναφέρει εγγράφως την αντίθετη γνώμη του και να εκτελέσει τη διαταγή χωρίς υπαίτια καθυστέρηση". Ακόμα και η συμπεριφορά του υπάλληλου εντός και εκτός (;) υπηρεσίας είναι ελεγχόμενη!: "Ο υπάλληλος οφείλει να συμπεριφέρεται εντός και εκτός της υπηρεσίας κατά τρόπον που να καθίσταται άξιος της κοινής εμπιστοσύνης". Το φακέλωμα συνεχίζεται και με "τις προσόδους των συνοικούντων και την περιουσιακή κατάσταση αυτών", όπως αναφέρεται σε σχετική διάταξη. Μεταξύ των υποχρεώσεών του συμπεριλαμβάνεται και το να δουλεύει και εκτός του κανονικού ωραρίου και στις αργίες, εάν το επιβάλλουν "υπηρεσιακές ανάγκες". Αν θα αμειφθεί όμως ανάλογα δεν είναι σίγουρο, αφού το ύψους της αποζημίωσης θα το καθορίσει ο υπουργός.

Η δαμόκλειος σπάθη της διαθεσιμότητας, της αργίας, ή της απόλυσης επισείεται πάνω από κεφάλια των υπαλλήλων, αφού ορίζεται ότι ο υπάλληλος μπορεί να τεθεί σε αργία για το αδίκημα της "παράβασης καθήκοντος", ενώ μπορεί να τεθεί σε διαθεσιμότητα λόγω κατάργησης θέσης ή να απολυθεί για τον ίδιο λόγο. Ακόμα μπορεί να παραπεμφθεί με το ερώτημα της απόλυσης, αν δεν κριθεί προακτέος δύο φορές κατά συνέχεια ή όχι!

Εκεί, όμως, που ο υπάλληλος καθίσταται κυριολεκτικά όμηρος στα χέρια των κυβερνώντων είναι οι διαδικασίες που ορίζονται για τις υπηρεσιακές μεταβολές(μεταθέσεις, μετατάξεις, κλπ.), αφού τα πάντα καθορίζονται από τα διορισμένα υπηρεσιακά συμβούλια. Ακόμα και ο μισθός του υπάλληλου αποτελεί εργαλείο για τον πειθαναγκασμό του, αφού συνδέεται από την "αξιολόγηση" - καθ' όλα υποκειμενική και αυθαίρετη - που θα υποστεί. Υπό αίρεση παραμένει και το"κίνητρο απόδοσης", που καθιερώνει το νέο μισθολόγιο και όσο "στριμώχνουν" τα πράγματα τόσο θα επισείεται η απειλή της κατάργησής του, άσχετα αν τελικά την πραγματοποιήσουν.

Είναι ξεκάθαρο ότι από την αρχή που θα εισέλθει ο υπάλληλος στο δημόσιο- προβλέπεται μάλιστα ότι για δύο χρόνια χάρη στη "δοκιμαστική υπηρεσία" δεν έχει κανένα δικαίωμα και περνά από εξετάσεις πειθαρχίας και υποταγής - μέχρι που συνταξιοδοτείται, οφείλει να είναι άβουλο εκτελεστικό όργανο, έρμαιο στα χέρια των "ανωτέρων".

Παράλληλα, η κυβέρνηση δε σταμάτησε, καθόλου τυχαία, να επαναφέρει στο προσκήνιο το τεράστιο θέμα της άρσης της μονιμότητας. Η διατήρηση του θέματος στην "επικαιρότητα", καθώς και η καλλιέργεια της "κοινής γνώμης" συμβαδίζουν με τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Να αισθάνονται, δηλαδή, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ως "προνομιούχοι", λόγω μονιμότητας και άρα να είναι έτοιμοι να διαπραγματευτούν το προνόμιό τους με άλλα, όπως μισθοί, δικαιώματα, κλπ. Το θέμα συζητήθηκε επίσημα σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, τον περασμένο Ιούνη, μετά την οποία ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι ένας μύθος "για όλους εκείνους που δεν εργάζονται είτε είναι ασυνεπείς στις υποχρεώσεις τους". Κάνοντας σαφείς τις διαθέσεις της κυβέρνησης δήλωσε ότι "είναι θέμα πολιτικής βούλησης" η εφαρμογή των διαδικασιών που προβλέπονται από το Σύνταγμα για την απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε αυτό βάζουν πλάτη η ηγεσία και κορυφαία στελέχη της ΝΔ που θέτουν ευθέως θέμα άρσης της μονιμότητας, αλλά όχι για τους ήδη υπηρετούντες.

Η κυβέρνηση Σημίτη όμως δεν επαφίεται μόνο στις πολυπληθείς διατάξεις του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα για το πειθαρχικό δίκαιο, προκειμένου να χειραγωγήσει και τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Εχει προχωρήσει στη συγκρότηση του περιβόητουΣώματος Επιθεωρητών - Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης. Πρόκειται στην πραγματικότητα για το Σώμα των "πραιτοριανών" της κυβέρνησης, οι οποίοι επιλέχτηκαν μέσα από απροκάλυπτα ελεγχόμενες διαδικασίες και στόχο έχει "τον εσωτερικό έλεγχο της διοίκησης" (!). Με τα λόγια του ίδιου του Αλ. Παπαδόπουλου πρόκειται για την "εσωτερική αστυνομία" και η δράση της συνδέεται ευθέως με την εφαρμογή του νέου δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.