Στο θέμα της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης και στο εισόδημα μισθωτών και συνταξιούχων, εστίασε την παρέμβασή του για τον προϋπολογισμό, ο βουλευτής του ΚΚΕ, Μήτσος Κωστόπουλος,χαρακτηρίζοντας "απαράδεκτο" το 2,5% που έχει εξαγγελθεί. Παράλληλα, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα της πραγματικής μείωσης του χρόνου εργασίας.

Οπως χαρακτηριστικά είπε για τα εισοδήματα "επιμένουμε σταθερά και με επίγνωση γι' αυτό που λέμε, ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, να παλέψουν ενωμένοι εκεί κάτω στη βάση, όπου το μεροκάματο δεν έχει χρώμα, παραμερίζοντας τις όποιες σκοπιμότητες και τις παραταξιακές περιχαρακώσεις, για να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Μια αύξηση στους μισθούς - συντάξεις που θα κάλυπτε τις απώλειες των προηγούμενων πέντε χρόνων - αυτές οι απώλειες μπορούν να δοθούν κλιμακωτά - που θα κάλυπτε τον πληθωρισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας, προφανώς δε θα έκανε πλούσιους τους εργαζόμενους. Η ικανοποίηση του αιτήματος για 8.000 δραχμές βασικό μεροκάματο, δεν πλουτίζει τον εργάτη. Ωστόσο, έστω αυτή η ανάσα, θα βοηθούσε ως ένα βαθμό στην αναθέρμανση της ντόπιας αγοράς". Ο Μήτσος Κωστόπουλος, κατέθεσε στην ομιλία του τις θέσεις του ΚΚΕ (γνήσια ΑΤΑ, φορολογικές ελαφρύνσεις - τιμαριθμοποίηση - αφορολόγητο ίσο με τις αποδοχές ανειδίκευτου εργάτη, σύνταξη στα 20 μεροκάματα κλπ).

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο βουλευτής του ΚΚΕ, στο θέμα της πραγματικής μείωσης του χρόνου εργασίας "χωρίς αφαίρεση άλλων εργασιακών δικαιωμάτων", "με βελτίωση της εισοδηματικής τους θέσης, ακόμα και κάτω από το 7ωρο- πενθήμερο", αφού "είναι υπερώριμο διεθνώς". Ο Μήτσος Κωστόπουλος τόνισε για το θέμα αυτό πως "θα είναι απάτη και αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο θα είναι αποτέλεσμα "συμφωνίας κυρίων" ή διαλόγων που θυμίζουν το "διάλογο" λιονταριού και αλεπούς". Πρόσθεσε παράλληλα ότι "για όσους φοβούνται κάτι τέτοιο και πέφτουν στην παγίδα του αμυντισμού, να τους πούμε ότι ποτέ και πουθενά η πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας δε χαρίστηκε, δε γιορτάστηκε με σαμπάνιες των κεφαλαιούχων και των ανθρώπων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να τους πούμε ότι παντού και πάντα ήταν ζήτημα σκληρής πάλης, που συχνά πήρε και το χαρακτήρα κοινωνικής εξέγερσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και με την πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας στα κατώτατα όριά της, με ελάχιστη δηλαδή υπεραξία για τον κεφαλαιούχο, δεν παίρνουν τέλος τα δεινά του εργάτη, του εργαζόμενου, όσο οι βασικές αιτίες της αναπαραγωγής της δυστυχίας παραμένουν. Ωστόσο, θα ήταν βλακώδης η στάση ενός εργάτη να περιμένει την... 8η μέρα της Δημιουργίας, όπου μαζί με όλα τα καλά θα του έφερνε και τη μείωση του χρόνου εργασίας". Ο Μ. Κωστόπουλος κατέληξε λέγοντας: "Και για να θυμηθούμε τον Κ. Μαρξ, αν οι εργάτες "το έκαναν αυτό θα ξέπεφταν στην κατάσταση μιας άμορφης μάζας από αφανισμένους διαβόλους που τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει... Αν υποχωρούσαν άνανδρα στην καθημερινή σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο, θ' αποδεικνύονταν ανίκανοι να επιχειρήσουν ένα οποιοδήποτε πλατύτερο κίνημα"...".