Με ιδιαίτερα εντατικούς ρυθμούς η κυβέρνηση προσπαθεί αυτή την περίοδο να ανταποκριθεί, στην πράξη, στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την "απασχόληση", προχωρώντας σε βαθιά αντεργατικές αλλαγές, που στόχο έχουν την αλλαγή της λεγόμενης "αγοράς εργασίας" και την προσαρμογή της σε όσα επιτάσσει η "Λευκή Βίβλος".Η άθλια κατάσταση 20 και πλέον εκατομμυρίων ανέργων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης,καθώς και η καταστρατήγηση βασικών δικαιωμάτων πολλών εργαζομένων, αποτελούν ιδανικό πρόσχημα για την προώθηση των αλλαγών αυτών, ώστε να ενταθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση, να αφαιρεθούν πολύχρονες κατακτήσεις που "κοστίζουν" στο κεφάλαιο, να εξαρθρωθούν οι εργασιακές σχέσεις και η όποια προστασία που απολαμβάνουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Η κυνικότητα αυτής της πολιτικής αποκαλύπτεται χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι υλοποιείται στο όνομα των ανέργων.

Οπως και στις άλλες χώρες, η "διεύρυνση της ευελιξίας των αγορών εργασίας" είναι κεντρικός στόχος της ελληνικής κυβέρνησης, που τον προωθεί πολύπλευρα, στη βάση των απαιτήσεων και των ντόπιων εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, που φυσικά δε διαφέρουν από τις επιδιώξεις των Ευρωπαίων συναδέλφων τους.

Η πρώτη ουσιαστική παρέμβαση της κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση έγινε με το Νόμο 2434/96, με τίτλο "Μέτρα πολιτικής για την απασχόληση και την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση",με τον οποίο:

- Εξειδικεύτηκαν σε πρώτη φάση οι κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου" για τη λεγόμενη "διά βίου εκπαίδευση των εργαζομένων".

- Ενοποιήθηκαν και ενισχύθηκαν οι, μέχρι τότε αποσπασματικές, πολιτικές επιδότησης της απασχόλησης, που υλοποιούσε η κυβέρνηση, με την παράδοση του προϋπολογισμού του ΟΑΕΔ στους επιχειρηματίες άμεσα και έμμεσα με τα "μερίδια εργασίας και κατάρτισης!

Σύντομα, ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης,θα προχωρήσει σε "νέες" εξαγγελίες για νέους και ηλικιωμένους άνεργους, στο πνεύμα του συγκεκριμένου νόμου, θέλοντας να δημαγωγήσει πάνω στην αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων.

Ο νόμος βασίστηκε στη "νέα διαρθρωτική πολιτική απασχόλησης",την οποία είχε καταθέσει η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ενωση επί υπουργίας Στ. Τζουμάκα.Ενα βασικό χαρακτηριστικό του είναι η ενίσχυση των "ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης", που υπονομεύουν την επιδότηση της ανεργίας με την "επιδότηση της απασχόλησης" και μεταθέτουν την ευθύνη για την εξεύρεση εργασίας από την πολιτεία στον ίδιο τον άνεργο.

Ταυτόχρονα, προβλέπει και τη μετατροπή του ΟΑΕΔ έτσι ώστε να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Ετοιμάζεται νέος κανονισμός λειτουργίας, αλλάζουν διάφορες υπηρεσίες και προστίθενται νέες, δημιουργούνται τα "παρατηρητήρια απασχόλησης" και γενικά εκείνη η δομή που θα επιτρέψει τον έλεγχο εφαρμογής των νέων αντεργατικών μέτρων.

Ομως, οι υφιστάμενες νομοθετικές ρυθμίσεις δεν αρκούν για την ολοκλήρωση των αντεργατικών αλλαγών. Ο "κοινωνικός διάλογος" - απάτη, που έκλεισε πριν λίγες μέρες τον πρώτο κύκλο του, με το αντεργατικό "σύμφωνο εμπιστοσύνης προς το 2000",έθεσε τις βάσεις για τις παραπέρα αλλαγές, οι οποίες θα ρυθμιστούν νομοθετικά άμεσα, μέσα σε ένα κλίμα ψευδεπίγραφης "συναίνεσης". Το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η πλήρης απασχόληση,μπήκαν πολύ συγκεκριμένα στο στόχαστρο.

Παράλληλα με τον "κοινωνικό διάλογο", ο οποίος συνεχίζεται για το ασφαλιστικό,με σκοπό την πλήρη ανατροπή του σημερινού συστήματος σε βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων, η κυβέρνηση προωθεί όλο αυτό το διάστημα και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης,που αποτελούν ένα ακόμα εργαλείο αφαίρεσης δικαιωμάτων και χτυπήματος του συνδικαλιστικού κινήματος. Το πρόσχημα και εδώ είναι η "ενίσχυση της απασχόλησης", όμως το μήνυμα προς τους εργαζόμενους είναι το εξής: Ξεχάστε τις ελάχιστες αμοιβές που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ξεχάστε το 8ωρο και το πενθήμερο, όσα ισχύουν για αποζημιώσεις και απολύσεις. Ξεχάστε το συνδικαλισμό. Από την άλλη δίνονται υποσχέσεις στους εργοδότες για χρηματοδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ώστε να "πειστούν" να απασχολήσουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα!

Μέσα από μια τεράστια επιχείρηση χρηματισμού η κυβέρνηση επιδιώκει να "γονατίσει" το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, εξασφαλίζοντας τη λεγόμενη "κοινωνική συνοχή", δηλαδή αποφυγή των "κοινωνικών συγκρούσεων", αποφυγή του αγωνιστικού ξεσπάσματος των εκμεταλλευομένων. Πρώτα απ' όλα, όμως, επιχειρεί να στήσει το νέο σκηνικό εκμετάλλευσης, όπου θα βασιλεύει η ασυδοσία του κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη κερδοσκοπία των πολυεθνικών και των μονοπωλίων.