Οσοι νομίζουν ότι η λέξη είναι βαριά δεν έχουν παρά να μπουν στον κόπο να διαβάσουν τα διάφορα αναγνώσματα των τελευταίων ημερών. Αναγνώσματα, που είτε με τη μορφή "αναλύσεων" σε εφημερίδες και ραδιόφωνα("Ελευθεροτυπία", "Καθημερινή", ΣΚΑΪ κλπ), είτε με το "κύρος" της βιβλιοδεσίας, φιλοδοξούν να αποδείξουν ότι η "κουκουεδολογία" ζει και βασιλεύει. Και εμείς ποτέ δεν αμφιβάλλαμε γι' αυτό. Αραγε εκείνοι που αναζητούν το παράσημο του αντιΚΚΕ "λαθολόγου", πότε θα αρχίσουν να αμφιβάλουν για τις μεθόδους τους; Πότε θα αρχίσουν να ντρέπονται, που, θελημένα ή αθέλητα, μετατρέπονται σε μεταπράτες μιας θεωρίας και επιχειρηματολογίας που συγγραφέας της ήταν τα γραφεία της Ασφάλειας της εποχής της Μακρονήσου;

Ισως ποτέ. Πάντως, όπως και να έχει, κάθε φορά που θα ψάχνουν "πάτημα", είτε στον Πλουμπίδη, είτε στον Αρη, είτε στον εμφύλιο, είτε στα Δεκεμβριανά, για να "γράψουν" την ιστορία με το δικό τους τρόπο, με τον τρόπο του νικητή, θα είναι αναγκασμένοι να "βουλιάζουν" σε δυο τέλματα: Πρώτον,στο τέλμα των αντιφάσεών τους, οι οποίες προδίδουν, αν μη τι άλλο τις προθέσεις και τις αφετηρίες τους. Δεύτερον,στο τέλμα της ομολογίας - καημού για αυτούς, ότι μπορεί τα όπλα των Αμερικανών να νίκησαν, μπορεί το μετεμφυλιακό κράτος να "μεγαλούργησε" στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, αλλά την ιστορία δεν κατάφερε να τη γράψει στα μέτρα του, όσες παραχαράξεις κι αν σκαρφίστηκε.

***

Οι δήθεν "αγνοί" δημοσιολογούντες υπέρ της προσωπικότητας, των αγώνων, των πιστεύω του Πλουμπίδη, υποστηρίζουν ότι όσο περισσότερο ελεεινολογούν το ΚΚΕ, τόσο περισσότερο τιμούν τον ηγέτη του! Ποιον; Αυτόν που μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα φώναξε ότι "τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου"! Με φόντο την περίοδο πριν την αποκατάσταση της μνήμης του Πλουμπίδη από το Κόμμα, επικαλούνται τη ρήση ότι "ατίμωση του Πλουμπίδη είναι ατίμωση του ΚΚΕ", αλλά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν την άλλη αναγωγή: πως η ατίμωση του ΚΚΕ, που αφελώς επιδιώκουν, ισοδυναμεί με ατίμωση του Πλουμπίδη. Πρακτική που ακολουθούν σε τέτοιο απροκάλυπτο βαθμό που τους αφαιρείται κάθε φύλλο συκής. Αν, βέβαια, υποθέσουμε ότι τους έχει μείνει κάποιο φύλλο συκής, από τη στιγμή που κάθε τους αναφορά στον Πλουμπίδη έχει αποκλειστικό στόχο το ΚΚΕ. Γι' αυτούς δεν υπήρξε αμερικανοκρατία, δεν υπήρξε εμφυλιοπολεμικό κράτος, δεν υπήρχε Ασφάλεια, που συνέλαβε, δίκασε, καταδίκασε και εκτέλεσε τον Πλουμπίδη.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να αυτοδιαφημίζεσαι ως γνήσιος ερμηνευτής της υπόθεσης Πλουμπίδη και του ίδιου του ήρωα, όταν αδιαφορείς, παρερμηνεύεις και κατασυκοφαντείς τον πυρήνα του ηρωισμού αυτού του ανθρώπου; Και πυρήνας του ηρωισμού του κομμουνιστή Πλουμπίδη ήταν η πίστη του στη θεωρία, στην τακτική, στις αποφάσεις και, τελικά, στην κρίση του Κόμματος. Πρόκειται για αντίφαση που αποτελεί μονόδρομο όσων υποκύπτουν σε αυτήν. Μόνο έτσι μπορούν να καταλήξουν στο στόχο τους. Να πλήξουν το ΚΚΕ διά της, δήθεν, εξύμνησης του Πλουμπίδη και των άλλων ηρώων του Κόμματος.

Ιδιαίτερα για ορισμένους έχουμε να επισημάνουμε τα εξής: Από ένα κόμμα 80 χρόνων, όπως το ΚΚΕ, πέρασαν πολλοί, ορισμένοι από τους οποίους ακολούθησαν άλλο δρόμο. Οσοι λοιπόν θέλετε να παίζετε τα αντιΚΚΕ παιχνίδια σας, βρείτε κάποιον άλλον. Οχι τον Πλουμπίδη. Δε σας ταιριάζει. Κι αν δεν είστε έτοιμοι να σκεφτείτε κάτι εναλλακτικό, έχουμε να σας προτείνουμε ένα κατάλογο που μπορεί να ξεκινάει από εκείνον τον ανεκδιήγητο Κωνσταντόπουλο του "Ελεύθερου Κόσμου" και να φτάνει στον Γεωργαλά...

***

• Ελεεινολογούν για την κατάθεση των όπλων στη Βάρκιζα. Την ίδια ώρα ελεεινολογούν κατά του ΚΚΕ για τα Δεκεμβριανά, που πήρε τα όπλα! Αλήθεια, πώς γίνεται να ισχύουν και τα δυο; Αφού οι "λαθολόγοι" είναι κατά της Συμφωνίας της Βάρκιζας, πώς γίνεται να είναι κατά και των Δεκεμβριανών, που σημειώθηκαν δυο μήνες πριν; Πότε λένε αλήθεια; Οταν τάσσονται κατά του ΚΚΕ που δε συνέχισε τον ένοπλο αγώνα το 1945, ή όταν τάσσονται κατά του ΚΚΕ επειδή πολέμησε κατά των ιμπεριαλιστών μέχρι το τέλος του 1944;
• Ελεεινολογούν κατά του ΚΚΕ, "υμνώντας" τον Αρη. "Υμνούν" δηλαδή τον Αρη που διαφώνησε με το ΚΚΕ και δολοφονήθηκε από την αντίδραση, γιατί δεν παρέδωσε το όπλο του και πίστευε στη συνέχιση του ένοπλου αγώνα. Την ίδια ώρα, όμως, στρέφονται κατά του ΚΚΕ που πήρε τα όπλα το 1946, κάνοντας πράξη εκείνο που έλεγε ο Αρης. Τι από τα δυο ισχύει, τελικά; Κατά παράδοξο τρόπο ισχύουν και τα δυο. Αφού όταν είσαι αντικομμουνιστής δεν έχεις πρόβλημα να εμφανίζεσαι στη μια περίπτωση υπέρμαχος του Βελουχιώτη, και την άλλη στιγμή πολέμιος της άποψής του. Αρκεί, σε κάθε σου βήμα να υπηρετείται το αντιΚΚΕ σύνδρομο.

***

Εμείς πάντως θα τους το ξαναπούμε: Το ΚΚΕ έκανε λάθη. Λάθη στον αγώνα για μια Ελλάδα ελεύθερη και δημοκρατική, που πρώτο από όλους τα πλήρωσε το ίδιο με το αίμα του. Ενα "λάθος", όμως, δεν έκανε και δεν πρόκειται να κάνει ποτέ το ΚΚΕ. Το "λάθος" της άμεσης ή έμμεσης συμπόρευσής του με τους δημίους αυτής της χώρας, με τους βασανιστές του λαού, με τους σφετεριστές του λαϊκού μόχθου και με τους απογόνους τους.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ