Ξεχωριστή σήμερα η "εικόνα" και ξεχωριστός ο λόγος της εκπομπής "Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα". Ξεχωριστά και τα δύο, αφού θα "αναζητήσουμε", το "Λόγο του Μάνου Χατζιδάκι". Ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει για το καφενείο το "Βυζάντιο" και το πατάρι του Λουμίδη, για τον Κουρτ Βάιλ και την όπερα, για τη μουσική και τον κινηματογράφο.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, θα μας μεταφέρει στα καφενεία που έγιναν στέκια μιας παρέας, που όλα τα μέλη της σημάδεψαν την ελληνική τέχνη. "Μέλη", λοιπόν της παρέας που σύχναζε στο "Βυζάντιο" και στο πατάρι του Λουμίδη ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Κάρολος Κουν, ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Καφενεία, που δεν ήταν φιλολογικά, αλλά χώροι για να συναντιούνται οι φίλοι, όπως θα πει ο μεγάλος Ελληνας συνθέτης. Θα χαρακτηρίσει το χώρο ουδέτερο και ψυχρό, αλλά θα εξηγήσει ότι "εμείς βρήκαμε την ευκαιρία σ' έναν ουδέτερο χώρο, χωρίς καμιά ατμόσφαιρα, να καθόμαστε και με τη συζήτηση να δημιουργούμε ατμόσφαιρα". Το "Βυζάντιο", έγινε ένας χώρος φανταστικός, που μέσα του περνούσε ο Προυστ, ο Ζιντ, περνούσαν "όλα τα ενδιαφέροντα της τότε γενιάς".

Τον Δεκέμβρη του 1977, ο Μάνος Χατζιδάκις, έκανε πρόβες με την ορχήστρα και τους τραγουδιστές της Λυρικής Σκηνής για το ανέβασμα της όπερας των Κουρτ Βάιλ και Μπρεχτ "Μαχάγκονι", σε σκηνοθεσία. Θα πει, πως ο Κουρτ Βάιλ τον συγκινεί γιατί αισθάνεται πως μαζί του έχει μια συγγένεια. Η εξήγηση, που θα δώσει για τη συγγένεια αυτή, είναι πως "κι αυτόν δεν ξέρανε πού να τον κατατάξουν όταν ζούσε. Το ίδιο που γίνεται και μαζί μου". Θεωρεί πως ο Κουρτ Βάιλ, είναι "ένα περίεργο είδος μουσικού" και πως συγκεντρώνει σε "ψηφιδωτό, όλα τα στοιχεία του καιρού του, από τα πιο προχωρημένα της συμφωνικής μουσικής, μέχρι και τα πιο κοινότοπα".

Για τον Μάνο Χατζιδάκι, ο κινηματογράφος από την αρχή χρησιμοποίησε τη μουσική και δεν άργησε να "αποκτήσει τα μεγάλα του ονόματα". Ο πιο συγγενικός προς αυτόν συνθέτης μουσικής κινηματογράφου είναι ο Νίνο Ρότα, ενώ όπως λέει "ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, κέρδιζα τη ζωή μου από τον κινηματογράφο".