Επειτα μπορεί να τύχεις σε τύπο σέρτικο κι αράθυμο, που θεωρεί τις κουβέντες του πιο ακριβές και απ' τις μετοχές στο Χρηματιστήριο. Κι αλίμονό σου αν δεν πρόσεξες την πινακίδα που έχει πάνω απ' το ρολόι. Πριν προλάβεις να βγάλεις το πρώτο "κιχ" σου δείχνει την ταμπέλα που γράφει: "Σας ευχαριστώ που δε μου μιλάτε" - κι ας σου τρυπάνε τύμπανά σου τα σκυλάδικά του.

Αυτοί οι τύποι δείχνουν "ξερ-όλες" αλλά μπορεί να σε πάνε και σε λάθος διαδρομή ή υπηρεσία.

Το μικρό κοριτσάκι μόλις μπήκε στο πίσω κάθισμα έβαλε τα πόδια στην καρέκλα του ταξιτζή. Εκείνος, με προσποιητό βλοσυρό ύφος, είπε στη μικρή να κατεβάσει τα πόδια της. Το μικρό σκαθάρι τα χρειάστηκε. Και τότε ο ταξιτζής την έβαλε και καθάρισε το κάθισμά του.

Ετσι ξεκίνησε η κουβέντα. Στα είκοσι λεπτά της διαδρομής και τι δεν άλεσε η γλώσσα του με έναν ιδιότυπο αλλά πολύ κόσμιο σαρκασμό: Τον Μητσοτάκη, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή. Μίλησε για θέατρο. Αξιολόγησε τους καλλιτέχνες.

- Θα 'πρεπε να έχεις και μια ειδική "ταρίφα" για το χιούμορ, του είπα σε κάποια στιγμή.

- Ε, τότε πάμε μέχρι τη Λαμία.

- Γιατί; Από κει είσαι.

- Οχι. Αλλά έχω μετρήσει ότι αυτή η διαδρομή μού εξασφαλίζει το μεροκάματο!

- Και η οικογένεια; ρώτησε η κυρία απ' το πίσω κάθισμα.

- Εχω μεγάλα παιδιά. Δυστυχώς έχασα τη γυναίκα μου πριν 17 χρόνια, είπε με αναστεναγμό.

Κάτι βαρύ έπεσε στη μέχρι εκείνη τη στιγμή ευχάριστη ατμόσφαιρα. Η αμηχανία έσπασε απ' τις ευχές του για καλύτερη υγεία και τη χαρά των παιδιών, "για τα οποία ζούμε και δουλεύουμε".

Η άλλη ανθρώπινη πλευρά της καθημερινότητας, που την προσπερνούμε και μας προσπερνά και δύσκολα πιάνουμε το σφυγμό της.

Γιώργος ΓΩΓΟΣ