Και μετά την αποχή τι; "Θα μείνουμε όλοι σήμερα στο σπίτι με δεμένα τα χέρια;" αναρωτιέται ο Ιταλός φίλαθλος. "Οχι. Θα μελετήσουμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Μακριά όμως από στρογγυλά τραπέζια και κοινωνιολόγους" απαντά ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής Μάριο Πεσκάντε,υποδηλώνοντας με αυτόν τον πικρόχολο τρόπο, ότι η αποχή είναι η αφετηρία νέων μέτρων, πάντα πρακτικών.

Σύσσωμος ο ιταλικός Τύπος ήδη σημαδεύει το στόχο μιας γιγάντιας επιχείρησης: "Επιχείρηση "Καθαρά Χέρια" για την ανακοπή των βρόμικων σχέσεων των ποδοσφαιρικών εταιριών με τις ποικιλώνυμες σκληρές ομάδες κρούσης της εξέδρας".

Στην προμετωπίδα των εντύπων δεσπόζει μια μεγάλη κουβέντα ενός παρ ολίγον θύματος. "Το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στις αστυνομικές δυνάμεις. Εάν τα κυριακάτικα έξοδα για την τήρηση της τάξης υποχρεώνονταν να τα πληρώνουν οι ποδοσφαιρικές εταιρίες, τότε οι σχέσεις τους με τους ούλτρας (φανατικούς) θα ήταν πιο καθαρές...". Με δυο λόγια τα είπε όλα ο Τζιοβάνι Σελμίν,ο αστυφύλακας, που επέζησε από τη δολοφονική επιδρομή των ακροδεξιών εξτρεμιστών δυο μήνες πριν στην Μπρέσια.Ολοι ενώνουν τη φωνή τους με τον άτυχο - τυχερό αστυφύλακα. Ακόμα και ο μεγιστάνας της ένδυσης Λουτσιάνο Μπενετόν καλεί τις ομάδες να καταγγείλουν τη δράση των οργανωμένων οπαδών τους και να διαλύσουν τους σκληρούς πυρήνες τους: "Δεν παίζει κανείς, όταν υπάρχει στη μέση η ζωή ενός μικρού παιδιού. Οι εταιρίες πρέπει να βρουν το κουράγιο να διαλύσουν τα κλαμπ των σκληροπυρηνικών οπαδών τους".

Κάποιοι άλλοι μεγιστάνες, όμως, "τα αφεντικά των αφεντικών με τα λοστάρια", όπως αποκαλεί η "Ρεπούμπλικα" τους προέδρους των ιταλικών ΠΑΕ, όχι μόνο δεν εισακούουν αλλά αρνούνται κιόλας κάθε ανάμειξη.

Πρώτος και καλύτερος ασφαλώς ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.Το περιστεράκι αυτό όχι μόνο δεν είναι αθώο αλλά θεωρείται από τους πρώτους που υιοθέτησαν μεθόδους αξιοποίησης των "ούλτρας". Εκείνος τους έκανε επαγγελματίες! Τους δίνει δωρεάν εισιτήρια, τους βρίσκει θέσεις εργασίας, τους παρέχει κάθε είδους βοήθεια, τους καλεί σε... διάλογο, τους πληρώνει! Το μαχαίρι του φόνου, δηλαδή, δικό του προϊόν είναι. Χαρά στο κουράγιο του υπαλλήλου του, του διεθνή άσου της Μίλαν Αλμπέρτο Ντι Κιάρα,που βρήκε τη δύναμη να καταγγείλει τους τρομοκράτες οπαδούς της ομάδας του και του αφεντικού του: "Πρέπει να τους δώσουμε ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε Κολομβία. Πρέπει να διαλύσουμε τους πυρήνες και να απαγορεύσουμε τις ομαδοποιημένες μετακινήσεις οπαδών. Οι κακοποιοί εκκολάπτονται σ' αυτά τα οργανωμένα καραβάνια".

Οι "ούλτρας" είναι στην κυριολεξία επαγγελματίες. Τους ταξιδεύουν τζάμπα αλλά τους χρησιμοποιούν. Να μη θέλουν το μισθό τους; Δουλεύουν οι άνθρωποι. Με ωράρια, με ραντεβού στην ατζέντα, ακόμα και με ηλεκτρονικά οργκανάιτζερ. Οταν για παράδειγμα το συμβούλιο της διοίκησης της ομάδας έχει σημαντικό θέμα, εκείνοι καλούνται σε επαγρύπνηση με αυτόματα τηλέφωνα!

Τα εισιτήρια, τα τσάρτερ, τα ξενοδοχεία των πέντε αστέρων, είναι η προμήθεια της διοίκησης με αντάλλαγμα την καυτή εξέδρα. Οποιος αρνείται αυτή τη σχέση συνενοχής, την πληρώνει άσχημα. Κάτι ξέρει επ' αυτού ο προπονητής της Νάπολι Βιτσέντζο Γκουερίνι.Εκανε το λάθος να αγνοήσει το δείπνο των "ούλτρας" και ο αρχηγός τους Τζενάρο Μολντουόρι του έβγαλε τη βρόμα ότι χαπακώνει τους παίκτες του. Ο Πελεγκρίνι όμως της Ιντερ που δίνει 500 εισιτήρια τη βδομάδα δωρεάν στους "Μπόις", την ακροδεξιά δηλαδή ομάδα των "ούλτρας", έτυχε της αποφασιστικής συμπαράστασης εκ μέρους του πασίγνωστου στην εισαγγελία του Μιλάνου νεοναζί αρχηγού τους Φράνκο Καραβίτα,όταν όλοι τον αμφισβητούσαν.

Οσο για τα μουσολινικά κατάλοιπα που διοικούν τη Λάτσιο, δέχτηκαν εξ οικείων τα βέλη. Αρνήθηκαν μια φορά να ναυλώσουν τσάρτερ για τους "ιριτουτσίμπιλι" ("άτρωτοι") και το πλήρωσαν με άδειες κερκίδες. Αναγκάστηκαν να "επανορθώσουν" εκχωρώντας τους την εμπορική εκμετάλλευση των αθλητικών ειδών της ομάδας! Με το αζημίωτο βέβαια, αφού εκείνοι τα στολίζουν με ναζιστικά σύμβολα και έτσι η σχετική... ιδεολογική παρέμβαση αναπληρώνει τα διαφυγόντα οικονομικά κέρδη...

Να γιατί το μυριόστομο σημερινό "basta" στη γενοκτονία της Κυριακής είναι γροθιά στο στομάχι μιας κοιμωμένης πολιτείας, είναι η μικρή επανάσταση μιας χαλαρής κοινωνίας.

Δικαίως ο γραμματέας του συνδικαλιστικού οργάνου των αστυνομικών Ρομπέρτο Σγκάλα σημειώνει: "Είναι επιτέλους η πρώτη φορά, που η κοινωνία σημαδεύει τους επί χρόνια στο απυρόβλητο επικρεμάμενους πάνω από τα κεφάλια της κακούς καρπούς του ποδοσφαίρου"! Και κάτι ακόμα. Πάσα ομοιότης προς τα δρώμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου τυγχάνει συμπτωματική (;).