Η οσμή των σκανδάλων δεν είναι πρωτόγνωρη σ' αυτό τον τόπο. Κυρίως αυτών, που το σύστημα νομιμοποιεί στο όνομα των δήθεν αξιών του. Της δήθεν ελευθερίας και των πολλών ευκαιριών... Είναι, όμως, πρωτοφανή η θρασύτητα, ο παχυδερμισμός και η υποκρισία, με τα οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το τελευταίο κρούσμα της ατέλειωτης αλυσίδας των "κομπρεμί" μεταξύ πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου. Την υπόθεση υπουργείου Τουρισμού - ΣΚΑ+ΔΚΙ - καζίνο.

Μια υπόθεση, στην οποία οι εμπλεκόμενοι, ουσιαστικά, ισχυρίζονται ή για την ακρίβεια ομολογούν, ότι η δημόσια περιουσία χρησιμοποιείται ως λάφυρο των συναγελαζόμενων στα σαλόνια των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Οπου διακηρύσσεται, ότι τα αστικά ΜΜΕ, εκτός από μοχλοί χειραγώγησης της κοινής γνώμης και στήριξης των αντιλαϊκών πολιτικών, μετατρέπονται ανοιχτά σε υποβολείς για την άσκηση, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της δικαστικής εξουσίας. Και όλα αυτά, διανθισμένα με υπονοούμενα του τύπου "προσέξτε μην ανοίξω το στόμα μου", που αποκαλύπτουν την τακτική του αλληλοκουκουλώματος και των αλληλοεκβιασμών, από υπουργούς και συγκροτηματάρχες του Τύπου - στενούς συνεργάτες και συνομιλητές του πρωθυπουργού.

Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση (όπως και οι διάφοροι "φίλοι") ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, σιωπά και προσπαθεί να πείσει ότι όλα αυτά δεν αποτελούν παρά... προσωπική υπόθεση ενός υπουργού. Να θεωρήσουμε τη στάση της ως μια ομολογία ενοχής;