Πριν μια βδομάδα περίπου, στο Σαντιάγο της Χιλής ένα στρατιωτικό δικαστήριο καταδίκασε πέντε άντρες σε θάνατο και μια γυναίκα σε ισόβια. Οι Γκιγιέρμο Οσάντο, Χάιμε Πίντο Αλιόνι, Χούλιο Πράντο Μπράβο, Πατρίτσιο Γκαγιάρντο και Χάιμε Σέλις Αντάμε, όλοι αντάρτες του κινήματος "Λαουτάρο", περιμένουν τώρα την ημέρα που θα στηθούν μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ. Η συντρόφισσα τους Μαρκέλα Ροντρίγκεζ αναμετρά από την πλευρά της τη ζωή που της μένει να ζήσει στη φυλακή.

Τρία χρόνια μετά την κατ' όνομα αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη Χιλή, ο εγκληματίας δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ διατηρεί το αξίωμα των ανωτάτου αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, καθώς και τη δυνατότητα να στέλνει στα στρατοδικεία τους αριστερούς αντιπάλους του καθεστώτος.

Οι πέντε αντάρτες, που βρέθηκαν στο στρατοδικείο, ανήκουν στο κίνημα "Λαουτάρο", που προήλθε από το "Κόμμα της Χριστιανικής Αριστεράς". "Λαουτάρο" και "Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροντρίγκεζ", που ιδρύθηκε από το Κ. Κ., ήταν οι δυο οργανώσεις που πήραν τα όπλα και πολέμησαν σκληρά το καθεστώς του Πινοτσέτ στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Μετά την εκλογική ήττα του Πινοτσέτ, το Πατριωτικό Μέτωπο κατέθεσε τα όπλα, αλλά οι αντάρτες του "Λαουτάρο" αποφάσισαν να συνεχίσουν την ένοπλη πάλη. Περισσότεροι από 100 σύντροφοί τους, εξάλλου, μέλη και των δύο αυτών οργανώσεων, παρέμειναν στη φυλακή, δίχως προοπτική να απελευθερωθούν.

Πριν λίγους μήνες, μια ομάδα ανταρτών του "Λαουτάρο" οργάνωσε μια επιχείρηση για να απελευθερώσει έναν παλιό σύντροφο και αγωνιστή που είχε βασανιστεί απάνθρωπα και είχε μείνει πια τυφλός. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής σκοτώθηκαν πέντε αστυνομικοί. Οι έξι αντάρτες συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο. Ο τυφλός σύντροφος "πέθανε" λίγες ημέρες μετά, μέσα σε συνθήκες που μόνον επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν "περίεργες".

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι το κίνημα "Λαουτάρο" διεξάγει πλέον έναν πόλεμο σχεδόν ιδιωτικό απέναντι στις δυνάμεις ασφαλείας και το κράτος της Χιλής και είναι αποκομμένο από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Αλλά, όπως κι αν κρίνει κανείς τις ενέργειες και τις αποφάσεις του, από πολιτική άποψη, αυτές δεν παύουν να πηγάζουν και να αντικατοπτρίζουν τη δυσαρέσκεια και την απελπισία ενός σημαντικού τμήματος της χιλιανής νεολαίας.

Η δικτατορία του Πινοτσέτ, πέρα από τις γνωστές σε όλους μας εκτελέσεις και βασανιστήρια, σήμανε επιπλέον την κυριαρχία μιας υπερ - φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, που έριξε στη μιζέρια και την εξαθλίωση ευρύτατες μάζες των ανθρώπων. Σήμανε τον υπερπλουτισμό μιας μειοψηφίας, τον πολλαπλασιασμό των λαμπρών οικοδομημάτων των διεθνών τραπεζών και εταιριών και τον υπερπολλαπλασιασμό των τρωγλών. Για τις χιλιάδες νέους, που αγωνίστηκαν για τη συντριβή της δικτατορίας, η κοινωνική και οικονομική αδικία μέτρησαν πολύ: Σχεδόν τόσο όσο και η πολιτική καταπίεση και βία.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας, όμως, δε θεράπευσε καμία από τις πληγές που άνοιξε η δικτατορία. Οι αστυνομικοί και στρατιωτικοί της χούντας, οι οποίοι επί 15 χρόνια έβαφαν τα χέρια τους στο αίμα των αθώων, εξακολουθούν να διατηρούν τις θέσεις τους κι όχι μόνον δεν έχουν τιμωρηθεί, αλλά, συχνά, αμείβονται με προαγωγές. Και ο νεο - φιλελευθερισμός εξακολουθεί να οργιάζει στη χώρα: Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι νέοι, που πάλεψαν για τη συντριβή της δικτατορίας, παραμένουν στο περιθώριο της κοινωνίας, αποκλεισμένοι από τη δυνατότητα για μια ανθρώπινη ζωή.

Οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Κι η οργή τους για τις διαψευσμένες ελπίδες είναι που γίνεται ο τροφοδότης των ανταρτών του "Λαουτάρο". Η οργή για το άδικο, που στο μακρινό Σαντιάγο, όπως ίσως και αλλού, εξακολουθεί να αποτελεί τον κανόνα της καθημερινότητας.

Το ερώτημα είναι: Θα αφήσει η διεθνής αλληλεγγύη τους δημίους να προχωρήσουν στο ανόσιο έργο τους;

Μ. Τ.