Νέες, αξιόλογες δυνάμεις "εισέρχονται" τα τελευταία χρόνια στη μετάφραση ξένης δραματουργίας, και μάλιστα μεγάλων ποιητών του παγκόσμιου θεάτρου. Δυνάμεις που σέβονται τα δημιουργήματα, διακρίνονται για άριστη χρήση της γλώσσας μας, μέτρο στον γλωσσικό "εκσυγχρονισμό" του έργου ώστε να μην ακούγεται μακρινό στο σύγχρονο θεατή του και ποιητικό αισθητήριο.

Σ' αυτές τις δυνάμεις ανήκει και ο Διονύσης Καψάλης,άξιος ποιητής ο ίδιος, που μετέφρασε το σαιξπηρικό "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".Η μετάφρασή του (για την περσινή παράσταση του έργου στο θέατρο "Κάππα"), κυκλοφόρησε φέτος από τη σειρά "Ναυτίλος - Αναγνώσματα" των εκδόσεων Πατάκη,με δική του εισαγωγή. Εισαγωγή που καθρεφτίζει τους "δεσμούς" του με την ποίηση του Σαίξπηρ, αλλά και τη δική του, αισθαντική ποιητική ιδιότητα. Η μετάφρασή του σε γλώσσα ζωντανή, άμεσα κατανοητή από το θεατή, έχει ένα επιπλέονπροτέρημα. Δεν υποστέλλει την ποιητική γραφή του Σαίξπηρ, αφού δεν πεζολογεί. Αντίθετα διατηρεί την ποιητική ρίμα του πρωτοτύπου, αποδίδοντας με ευγλωττία και ευλυγισία τη μουσικότητα και τους δραματουργικούς χυμούς του.

Το προσόν αυτό της μετάφρασης οφείλεται όχι μόνο στην καλή γνώση της αγγλικής γλώσσας της ελισαβετιανής εποχής και στη δραματουργική διάσταση της γλώσσας του έργου από τον μεταφραστή, αλλά και στην ενασχόληση του Δ. Καψάλη με την ποίηση και την επιτυχή "άσκησή" του - σε καιρούς που οι περισσότεροι ποιητές την αποφεύγουν λόγω των πολλών δυσκολιών του - με τον έμμετρο ομοιοκατάληκτο στίχο.

Χαρακτηριστική της υψηλής ποιότητας "άσκησης" του Δ. Καψάλη με τον έμμετρο, ομοιοκατάληκτο στίχο (στη συγκεκριμένη περίπτωση δεκατρισύλλαβος, ζευγαρωτός και πλεκτός, σε τρίστιχες και τετράστιχες στροφές), γεμάτης αισθαντικότητα, γλωσσικό και νοηματικό πλούτο, είναι η ένατη ποιητική συλλογή του "Μέρες αργίας",που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Αγρα".