Σε ένα "φανταχτερό" ευρωπαϊκό περιτύλιγμα - "ισότιμη συμμετοχή στην Ε Ε" - και σε γενικόλογες φιλολαϊκές διακηρύξεις επιχείρησε να αποκρύψει ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, την αντιλαϊκή ουσία της πολιτικής που θα εφαρμόσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια, επιχειρώντας προφανώς να εξασφαλίσει την κοινωνική και πολιτική συναίνεση σε αυτή.

Το κύριο χαρακτηριστικό της πρωθυπουργικής ομιλίας επί των προγραμματικών δηλώσεων ήταν η στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης Σημίτη στο περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο πλαίσιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, η σαφήνεια των δεσμεύσεων απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία και η αοριστία των δεσμεύσεων απέναντι στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τόση μεγάλη σημασία αποδίδει στις "φιλολαϊκές" προεκλογικές δεσμεύσεις, ώστε απέφυγε να αναγνώσει τα τμήματα της ομιλίας του που αναφέρονταν στη βιομηχανική πολιτική, τους αγρότες και τους μικρομεσαίους!

Ο Κ. Σημίτης αναγόρευσε ως εθνική στρατηγική την πολιτική της υποτέλειας απέναντι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών και ξεκαθάρισε μάλιστα ότι η πορεία της χώρας στα πλαίσια του Μάαστριχτ γίνεται συνειδητά και "οικεία βουλήσει".

Επικαλούμενος τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη χώρα μας από τις προηγμένες χώρες της ΕΕ - παραλείποντας, ωστόσο, να αναφέρει ότι όσο βρισκόμαστε στην ΕΕ το χάσμα βαθαίνει - και την προσπάθεια που καταβάλλεται από τις άλλες κυβερνήσεις στην ΕΕ, κινδυνολόγησε ασύστολα, ισχυριζόμενος ότι αν δεν ανταποκριθούμε στις προκλήσεις "θα διολισθήσουμε σε μια υποδεέστερη θέση στη διεθνή κοινωνία" και ταυτόχρονα θα μειωθεί η αμυντική και διπλωματική μας ισχύ (!).

Μάλιστα, επιχείρησε να εμφανίσει την πολιτική του αυτή ως πολιτική που απορρέει από τη "θέληση του ελληνικού λαού και ανταποκρίνεται στο συμφέρον της χώρας". Προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια αμφιβολιών για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να επιβάλει τις αντιλαϊκές επιλογές, επανέλαβε ότι δεν υπολογίζει την "καταστροφική λογική του πολιτικού κόστους".

Οσον αφορά το περιβόητο κοινωνικό κράτος αυτό που φάνηκε άλλη μια φορά είναι ότι πρόκειται για ένα σύστημα άθλιων επιδομάτων, τύπου ΕΚΑΣ, στα πλέον αναξιοπαθούντα κοινωνικά στρώματα και θα εξαντλείται στο φραστικό "ενδιαφέρον" για την "καθημερινή ζωή του πολίτη", όπως π.χ. "τα γεμάτα λεωφορεία που κουράζουν τον εργαζόμενο πριν ακόμα φτάσει στη δουλιά του" κ. λπ.