Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν το ξεχείλισμα του Υπουργικού Συμβουλίου από (κεντροαριστερά) αισθήματα. "Το εκλογικό αποτέλεσμα, είπε ο Κ. Σημίτης στο Υπουργικό Συμβούλιο, αποτελεί μια μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ομως ανήκει και σε άλλες δυνάμεις. Σε δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, σε δυνάμεις της προόδου, σε δυνάμεις οι οποίες θέλουν αυτός ο τόπος να παίξει ένα διαφορετικό ρόλο και να έχει μια διαφορετική παρουσία. Με όλους αυτούς θα προσπαθήσουμε να βρούμε μια κοινή γλώσσα, μια κοινή έκφραση, να διαμορφώσουμε μια κοινή πορεία".

Μερακλώθηκε τόσο πολύ ο Γ. Πασχαλίδης, που την άλλη μέρα άρχισε να δηλώνει από δω κι από κει πως οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, μετά το κοίταγμα στα μάτια, πρέπει να ενωθούν εις σάρκα μία.

Τέτοιος παράφορος έρωτας! Να θέλει τον (κεντροαριστερό) χορό του Ησαϊα με παπά και με κουμπάρο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ...διαβάσει το Ευαγγέλιο της Σύγκλισης και η Σοσιαλιστική Διεθνής, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο της Νέας Υόρκης (8.9.1996), θα αλλάξει τα ...στέφανα.

Ιδού και το καταστάλαγμα της συζήτησης, όπως το κατέγραψε ο συνάδελφος Κ. Γαλανόπουλος στα "Νέα" της 26.9.1996: "Η Νέα Αριστερά ...πάντως έχει αρχίσει να βρίσκει, αν μη τι άλλο, ένα κάποιο ιδεολογικό στίγμα. Το ανέπτυξε ο Ντ' Αλέμα στο "Πανόραμα", που γύρισε πρόσφατα από ταξίδι στις ΗΠΑ. "Οι ιδέες της νέας αριστεράς - είπε ανενδοίαστα - βρίσκονται κάπου μεταξύ του Τόνι Μπλερ και όσων διακηρύσσει στις ΗΠΑ ο Μπιλ Κλίντον". Το κράτος πρόνοιας, κατά τον κληρονόμο του ΙΚΚ, πρέπει να είναι κράτος "όχι παροχών, αλλά ευκαιριών". Και το ιδανικό πολιτικό πρότυπο δεν είναι πια ο στενός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά η ευρύτερη άποψη, όπως εκφράζεται, λόγου χάρη, από το αμερικάνικο Δημοκρατικό Κόμμα".

Ακούσαμε πως θα οργανωθεί και ένα μεγάλο συνέδριο στην Αθήνα και ότι θα έρθουν πολλοί κεντροαριστεροί - ίσως για να εμπνευστούν και από το λίκνο της Δημοκρατίας για την αριστερή πολιτική στον 21ο αιώνα.

Υπαγε οπίσω ...Κεντροαριστερά του Μπλερ και του Κλίντον.

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ