Το παράδειγμα της εκποίησης της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας και η συνεπακόλουθη συρρίκνωση και διάλυσή της είναι από εκείνα που δίνουν το στίγμα και χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη πολιτική των εταίρων του δικομματισμού. Μια πολιτική, που μετατρέπει οργανωμένα ναυπηγεία σε καρνάγια, σε κέντρα "μαύρης εργασίας" και "δουλεμπορίου", που παραδίδει το "φιλέτο" της ελληνικής βιομηχανίας στα χέρια αετονύχηδων, αεριτζήδων και προκλητικά κρατικοδίαιτων βιομηχάνων και εφοπλιστών.

Μια πολιτική, που ενταφιάζει την οικονομία της χώρας, που πλήττει την εθνική άμυνα και ασφάλεια, αναγορεύοντας σε πρώτιστο "καθήκον" την υποτέλεια απέναντι στις εντολές των Βρυξελλών και στα συμφέροντα των ναυπηγοεπισκευαστικών μεγαθηρίων των Γερμανίας και της Μ. Βρετανίας. Αυτή την πολιτική υπηρέτησε, το ίδιο "επιτυχημένα" με την κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Παρά την ακατάσχετη προεκλογική εξαπάτηση που επιχείρησε το 1993, απέδειξε ταχύτατα πως ξέρει καλά την τακτική του "άλλα να τάζεις και άλλα να πράττεις".

Οσο για τον σημερινό πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη,ο ρόλος του στην προώθηση αυτής της πολιτικής τόσο απ' τη θέση του υπουργού Βιομηχανίας, όσο και από τη θέση του πρωθυπουργού είναι τόσο σημαντικός ώστε επάξια να χαρακτηρίζεται ως ο πολιτικός που έδωσε τη χαριστική βολή στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας.