Περπάταγε μαζί μας τα χιλιόμετρα της πόρτα πόρτα διαδρομής και προσπαθούσε να αφουγκραστεί τον κάθε ψίθυρο, την κάθε κουβέντα. Ηταν η πρώτη φορά, όπως είπε. Κι όταν φτάσαμε στο τέρμα, είπε πως είχε λίγα πράγματα να πει. Το χειροκρότημα που ακολούθησε τα "λίγα πράγματα" της Αννας Φόνσου, είπε τα υπόλοιπα.

"Αισθάνομαι, είπε, πάρα πολύ συγκινημένη με τη βόλτα που κάναμε και διαπίστωσα ακόμα μία φορά το κακό που έχουν κάνει στον τόπο μας το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Μας έκαναν σαν σταρ του παλιού κινηματογράφου. Να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, να μη βλέπουμε καθόλου μακρύτερα. Μου 'καναν εντύπωση τα παράπονα που είχε ο κόσμος εδώ για την κατάσταση στην Ελλάδα. Μιλούσαν όλοι για τον εαυτό τους. Ηταν κάτι που και μόνο γι' αυτό πρέπει να ψηφίσουμε ΚΚΕ, να στηρίξουμε το κόμμα μας, για να μάθουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο μακριά...

... μου θυμίζει η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας αυτό που λέω στην κόρη μου: "μπαγάσικο, ευτυχώς που ήμουνα σταρ του σινεμά και ξέρεις και ιστορία". Γιατί έχουμε καταλήξει την ιστορία της Ελλάδας να την ξέρουμε από τον παλιό κινηματογράφο και να έχουμε ξεχάσει τους ανθρώπους που χάσαμε στην Αντίσταση, τόσο κόσμο. Εχουμε ξεχάσει να διαβάζουμε τα βιβλία του κυρίου Αποστολόπουλου που λένε για τους αγώνες που έχουν κάνει όλοι αυτοί οι άνθρωποι και έχουμε αρκεστεί να βλέπουμε από τους καναπέδες την Ελλάδα που γεννάει βιομήχανους. Εχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να γεννάει αγωνιστές, βλέπουμε να γεννάει βιομήχανους κι όλο αυτό με έναν τρόπο τρομαχτικό. Αυτό μόνο θέλω να πω"...