Μόλις λίγα χρόνια πριν έκαναν τα στραβά μάτια και τους έμπαζαν κατά εκατομμύρια στις χώρες του δυτικού πολιτισμού τους. Οπως λήστευαν αποικιακά μερικές δεκαετίες πριν τις χώρες των προγόνων τους, έτσι έμπαζαν τη νέα γενιά για να τη φορτώσουν όλες τις ανεπιθύμητες και πιο βαριές εργασίες. Για να τους έχουν στο χέρι και να είναι σκληρότερη η εκμετάλλευση, τους άφησαν χωρίς νόμιμη κατοχύρωση και με τον πέλεκυ της απέλασης πάνω από τα κεφάλια τους. Ετσι τα χρόνια περνούσαν και η ξενιτιά γινόταν πικρή δεύτερη πατρίδα, αφού εργάζονταν κανονικά στις πιο σκληρές δουλιές, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ιατρική περίθαλψη, χωρίς καμιά πρόνοια για τα παιδιά που γεννούσαν στην ξένη χώρα που ζούσαν με το αίσθημα του παράνομου και του διωγμένου αγριμιού μέσα στις ζούγκλες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων.

Οι πιο πολλοί από τους "λαθρομετανάστες" που έκαναν απεργία πείνας στην εκκλησία Σεν Μπερνάρ του Παρισιού βρίσκονταν περισσότερο από δέκα χρόνια στη Γαλλία. Τώρα, που η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε πως δεν τους χρειάζεται και είναι έτοιμη να τους πετάξει με τους νόμους Πασκουά σαν "στημένες λεμονόκουπες" πίσω στις χώρες προέλευσής τους, πολλοί με τον σκληρό τρόπο του μετανάστη είναι ήδη ενταγμένοι στη γαλλική κοινωνία. Το δράμα τους είχε συγκινήσει την προοδευτική κοινή γνώμη και με την πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας είχε ξεσηκωθεί ένα κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς αυτούς τους αδικημένους ανθρώπους. Η κοινή έκκληση της Αριστεράς της χώρας τόνιζε ότι "πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί ένα ανθρώπινο δράμα, μπροστά στο οποίο κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος". Πολλοί από τους Γάλλους εργαζόμενους που είχαν προστρέξει να αγκαλιάσουν - περικυκλώσουν τους απόκληρους Αφρικανούς είχαν αλυσοδεθεί μαζί τους, όπως δεμένη σε μεγάλο βαθμό ήταν και είναι η μοίρα τους στη ζωή.

Ομως το σύγχρονο κράτος επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αμετάκλητη πορεία του στη βαρβαρότητα. Φοβήθηκε μην δείξει κάποια στιγμή αδυναμίας και ανθρωπιάς και "ξεκαθάρισε" τον πονοκέφαλο των τριακοσίων μεταναστών με τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα των ειδικών δυνάμεων της Αστυνομίας. Τα χέρια που άνοιξαν τα κεφάλια των μεταναστών ή των αλληλέγγυων εργατών ή εκείνοι που έδωσαν εντολή για την επέμβαση μπορεί την ίδια μέρα με τα ίδια χέρια και σε κάποια άλλη ή και στην ίδια ακόμα εκκλησία να πάνε να προσευχηθούν και να ζητήσουν άφεση... Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της κοινωνίας τους, του κράτους, της θρησκείας τους. Σε μας, θα βουίζει για καιρό στα αυτιά το σύνθημα που φώναζαν οι αλληλέγγυοι εργάτες την ώρα της σκληρής αστυνομικής επίθεσης: Γάλλοι - Μετανάστες - Αλληλεγγύη.