Χωριά Κόνιτσας

Μοναξιά και μόνο μοναξιά. Η πυκνή "ομίχλη" της ερήμωσης σκεπάζει βαριά τα ακριτικά χωριά της Κόνιτσας, ποτίζει τους τοίχους των παλιών αρχοντικών, σημαδεύει τα ρυτιδωμένα πρόσωπα των λιγοστών και ηλικιωμένων κατοίκων τους. Η "ανάσα" του καλοκαιριού, με την προσωρινή επιστροφή των "κατ' ανάγκη μεταναστών", δεν είναι αρκετή, για να τους εξασφαλίσει την επιβίωση. Τα χωριά, που κάποτε ήταν κεφαλοχώρια κι έσφυζαν από ζωή, σήμερα στέκουν μελαγχολικά και λυπημένα, σαν να περιμένουν και αυτά - μαζί με τους τελευταίους κατοίκους τους - το τέλος. Ενα τραγικό τέλος, που φέρει την υπογραφή των κυβερνητικών πολιτικών εγκατάλειψης, για ολόκληρες δεκαετίες και της συγκέντρωσης των "χεριών" στις μεγάλες πόλεις, για τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου