"Παιδιά γυμνά, πεινασμένα/ φύση θολή, συνθετική/ ήχοι βαρβαρικοί". Σ' αυτή την εικόνα και σ' αυτά τα βαρβαρικά ακούσματα εναντιώνεται με τους "Ρυθμούς" της η Ευρυκόμη Κουτσαύτη. Η ποιήτρια, άλλοτε με παραδοσιακούς κι άλλοτε μ' ελεύθερους στίχους, αντλεί συχνά την ευαισθησία της απ' την ευαισθησία των παιδιών: "Ξανθό κεφαλάκι/ αγνό και καλλιπλόκαμο, / με δροσοσταλίδες στα μάτια, / ποιος σταμάτησε το γεμάτο χαρά γέλιο σου;". Ασφαλώς μέσα σ' αυτή την έρημο από άσφαλτο και τσιμέντο η έλλειψη των λουλουδιών είναι εκείνη που στερεί το γέλιο των αγγέλων. Αλλά και τη γνώση της ζωής, καθώς η ποιήτρια συνεχίζει: "Περιχαρακωμένη γνώση/ σε σχολειά - κλουβιά, / χωρίς έναν κήπο δροσάτα λουλούδια. / Τι να σε διδάξω, τι;". Η αγωνία της δασκάλας που ολοκληρώνει την αγωνία της ποιήτριας, κι αντίστροφα. Η διέξοδος βρίσκεται στη σφιγμένη γροθιά, κι εκεί που "ξάφνου ακούγεται η μαζούρκα/ σε ρυθμό σιγανής βροχής...". Είναι η ελπίδα που δεν πεθαίνει, όπως δεν πεθαίνει κι η ζωή μέσα στην ολότητα της ύπαρξης (Ε. Κουτσάφτη, Αντισθένους 24, Ν. Κόσμος).

ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝ. ΠΑΤΣΑΛΗ: "Εωθινά των ποιητών"

Η ποιητική συλλογή με τον παραπάνω τίτλο, της Μαρίας Ιωάν. Πατσαλή, είναι δοσμένη με τη γνωστή μελαγχολική ευαισθησία, που διακρίνει περισσότερο τη γυναικεία ποίηση της εποχής μας. Θεματική της, η φύση κι ο άνθρωπος που πάσχουν, ο έρωτας, η αγάπη. Μήνυμά της η ελευθερία μέσα απ' τον οραματισμό μιας παγκόσμιας ειρήνης, σαν έρθει η ώρα "να επενδυθούμε/ το φως του Σύμπαντος". Πρόκειται για ονειρικές φυγές που επιστρέφουν και πάλι σε μιαν "άφεγγη νύχτα", ώσπου να δικαιωθούν κάποτε οριστικά τα "Εωθινά των ποιητών" μας. (εκδόσεις "ΜΑΥΡΙΔΗΣ")

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ