Ο Κεμάλ Σαδίκ Κεκτσέρ - ή Γιασάρ Κεμάλ, όπως έγινε γνωστός - λειτούργησε, πολλές φορές, ως η "φωνή της συνείδησης" της Τουρκίας, στα 73 χρόνια της ταραγμένης ζωής του. Ομως, ο κουρδικής καταγωγής συγγραφέας - και περιστασιακά δημοσιογράφος -, ο οποίος καταδικάστηκε ουκ ολίγες φορές βάσει του νόμου περί "αυτονομιστικής προπαγάνδας", εξαιτίας των κειμένων του, υπήρξε την περασμένη βδομάδα πιο επιθετικός, από ποτέ άλλοτε, έναντι της τουρκικής πολιτείας.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί και τον συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, την Τετάρτη, ο Κεμάλ ξεχείλιζε πίκρα. Οχι μόνο επειδή ο Τούρκος υπουργός Δικαιοσύνης (με... αξιολογότατο παρελθόν), Σεβκέτ Καζάν, παραμένει ανένδοτος, παρά τους συνεχιζόμενους θανάτους κρατουμένων απεργών πείνας, στα - κατ' ευφημισμόν - σωφρονιστικά καταστήματα ολόκληρης της Τουρκίας. Ούτε μόνο επειδή το ζήτημα της "Ελευθερίας της Σκέψης στην Τουρκία" (τίτλος του τελευταίου του βιβλίου) δείχνει να τίθεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αλλά κυρίως επειδή η πολιτική ηγεσία της χώρας, των θεωρητικά "ήπιων" όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα ισλαμιστών, εμφανίζεται προθύμως υιοθετούσα τα κελεύσματα του στρατιωτικού πλέγματος. Ποια κελεύσματα; Κατάπνιξη της μη "πολιτικώς ορθής" Αριστεράς (την Αριστερά στο Κοινοβούλιο εκφράζει, λέει, ο... Μπουλέντ Ετσεβίτ), αφανισμός εκείνων οι οποίοι τολμούν να εγείρουν το κουρδικό ζήτημα, παραγκωνισμός οποιουδήποτε απειλήσει το "κοσμικό κράτος".

Ο Γιασάρ Κεμάλ, σ' αυτήν την ξέχειλη οργής συνέντευξη, μίλησε σκληρά για όλους εκείνους που ευθύνονται για την ανελευθερία στην Τουρκία. Τον Πρόεδρο της, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Δικαιοσύνης, το Κοινοβούλιο, τον ένοχα σιωπηρό τουρκικό Τύπο. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω της τουρκικής πολιτικοστρατιωτικής γραφειοκρατίας. Δεν αποκλείεται από την έκκλησή του να "μη μείνουν αδιάφοροι" οι εξουσιαστές και να προκύψει ένα νέο ένταλμα σύλληψής του...

Μπ. Γ.