Πάνω στο χρόνο από τη μέρα (Δεκαπενταύγουστος 1995!) που ο Περατικός έσκασε το "κανόνι" στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, έρχεται να επιβεβαιωθεί ξανά ότι η περιβόητη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι μια πολιτική συνώνυμη με την αποβιομηχάνιση και την αρπαχτή. Μια "Λέσχη απάτης", όπως είχε γράψει τότε στον πρωτοσέλιδο τίτλο του ο "Ριζοσπάστης". Σε ό,τι αφορά μάλιστα ειδικότερα τη ναυπηγική βιομηχανία, είναι μια πολιτική εγκληματική για το ίδιο το μέλλον μιας χώρας, που έχει την ευλογία της θάλασσας και είναι η μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη της Ευρώπης. Οι εξελίξεις από τότε ως σήμερα δικαιώνουν, δυστυχώς, την πρόβλεψη ότι η λύση της "εκκαθάρισης εν λειτουργία", που έδωσε τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ήταν μια πολιτική απάτη, που θα οδηγούσε ή στο "κλείσιμο εν λειτουργία" ή σε κάποιον άλλο αεριτζή Περατικό. Τώρα, ο υποψήφιος ...επενδυτής φέρει το όνομα Ταβουλάρης. Είναι αυτός στον οποίο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ χάρισε το άλλο, το τρίτο σε μέγεθος, ναυπηγείο της χώρας - του Νεωρίου Σύρου - στα πλαίσια της πολιτικής συρρίκνωσης και διάλυσης της οργανωμένης ναυπηγικής βιομηχανίας, που ξετυλίγεται εδώ και χρόνια κάτω από τις οδηγίες και την αυστηρή επιτήρηση των "εταίρων" της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η προσφορά Ταβουλάρη, συγκρινόμενη ακόμα και με τους σκανδαλώδεις όρους που παραδόθηκε το ναυπηγείο στον Περατικό από την κυβέρνηση της ΝΔ, αποτελεί μια ακόμα πιο μεγάλη πρόκληση. Και σε ό,τι αφορά τους οικονομικούς όρους (που βεβαίως ποτέ δεν υλοποιήθηκαν) και σε ό,τι αφορά την αξίωση για απομάκρυνση ΟΛΟΥ του προσωπικού. Ετσι, σήμερα ηχούν τουλάχιστον αστείες οι περσινές "κοκορομαχίες" του τότε υπουργού Βιομηχανίας και σημερινού πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με παράγοντες της ΝΔ, για το ποιος είναι ο καλύτερος μεσίτης της δημόσιας περιουσίας. "Υπάρχουν ιδιωτικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ιδιωτικοποιήσεις, που διευκολύνουν την αρπαχτική συμπεριφορά ορισμένων επιχειρηματιών και ιδιωτικοποιήσεις, που προάγουν την ανταγωνιστική λειτουργία της αγοράς..." (!), δήλωνε στις 23 Αυγούστου 1995 ο Κ. Σημίτης. Για να 'ρθει, την επομένη ακριβώς (24 Αυγούστου), ο ίδιος ο Περατικός να αποκαλύψει - για τους δικούς του λόγους - ένα βρώμικο αλισβερίσι ανάμεσα σε επιφανή στελέχη του δικομματισμού με τους επίλεκτους ...της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Για να βγάλει στη φόρα μυστικές συναντήσεις, προσωπικές, ακόμα και ιδιόχειρες, επιστολές του στον "αγαπητό Θεόδωρο" (σ.σ. Θ. Πάγκαλο), ωμά παζάρια για το μοίρασμα της "πίτας" της ναυπηγικής βιομηχανίας..!

Σήμερα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στα επανωτά "ναυάγια" και του Ναυπηγείου Ελευσίνας, καθρεφτίζεται ένα μεγάλο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο. Ο Ανδρεάδης το "φούνταρε", αφού θησαύρισε ο ίδιος με τις πιο απίθανες λοβιτούρες. Τον Αύγουστο του 1992, παραδόθηκε ξεκαθαρισμένο από χρέη - τα οποία, βεβαίως, επωμίστηκε ο ελληνικός λαός - στο Περατικό, ο οποίος σε χρόνο - ρεκόρ το εμφάνισε βουλιαγμένο σε χρέη ύψους 18 δισ., παρά τα θαλασσοδάνεια που πήρε! Ο καινούριος "μνηστήρας" ζητά ένα ναυπηγείο, όχι μόνο καθαρό από χρέη - τα οποία και πάλι επωμίζεται ο ελληνικός λαός, παρά τις εξαγγελίες Σημίτη ("Το κράτος δε θα επωμιστεί τα χρέη και τις ζημιές του ναυπηγείου" - 18/8/95) - αλλά "καθαρό" και από εργαζόμενους. Πράγμα, που - εκτός των άλλων - προδιαγράφει την ίδια τη ζοφερή προοπτική για δραματική συρρίκνωση της ίδιας της επιχείρησης.

Το ποια επιτελεία υπαγορεύουν αυτή τη σαρωτική για την παραγωγική βάση της χώρας πολιτική, είναι κάτι που πλέον αποκαλύπτουν τα ίδια τα εκτελεστικά όργανά της. Θυμίζουμε απλώς μια από τις πολλές σχετικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, αυτήν του κ. Σημίτη στις 17 Αυγούστου 1995: "Δεν υπάρχει περίπτωση λειτουργίας των ναυπηγείων από το δημόσιο. Και για ιδεολογικούς λόγους, αλλά και γιατί το απαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση"! Να, λοιπόν, που "ιδεολογικοποιείται" κιόλας η απαίτηση της ΕΕ για τη συγκέντρωση του τομέα των ναυπηγοεπισκευών σε ορισμένα ναυπηγικά μεγαθήρια που εδρεύουν κυρίως στη Γερμανία και στη Μ. Βρετανία, βγάζοντας από τη μέση τα οργανωμένα ναυπηγεία της Ελλάδας, που αποτελούν εμπόδιο στην επέλαση των ισχυρών! Να, που μια αδήριτη και παραδεκτή και από τους ίδιους στο πρόσφατο παρελθόν ανάγκη για το μέλλον της ναυπηγικής βιομηχανίας - να λειτουργήσουν, δηλαδή, υπό ενιαίο δημόσιο φορέα - απορρίπτεται, γιατί "το απαγορεύει" η ΕΕ! Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η επικίνδυνη λογική και πρακτική βρήκε στηρίγματα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στις υποταγμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησαν σαν "Δούρειος Ιππος", αξιοποιώντας στο έπακρο το "δόλωμα" των περιβόητων "ειδικών κινήτρων" για να βγάλουν από τη μέση την αντίσταση των εργαζομένων, αφού πρώτα φρόντισαν να επιβάλουν σε μεγάλη έκταση την αντίληψη ότι τίποτα δε γίνεται... Υπάρχουν, ωστόσο, δυνάμεις που αντιστέκονται και ακόμα περισσότερες δυνάμεις που κατανοούν ότι για να προκύψει μια εθνικά ωφέλιμη εξέλιξη, χρειάζεται ένταση του αγώνα, συντονισμός δράσης μαζικών φορέων και δυνάμεων, που δεν αποδέχονται αυτή την κατεδαφιστική πολιτική, μέτωπο ενάντια στις επιλογές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.