Το φαινόμενο να εμφανίζεται μια νομαρχία, στην προκειμένη περίπτωση αυτή της Βοιωτίας, βασιλικότερη του βασιλέως και να επιβάλλει πρόσθετα χαράτσια, προκειμένου να απολαμβάνουν τα λαϊκά στρώματα υπηρεσίες για τις οποίες έχουν ήδη πληρώσει ακριβά στο κράτος, διά μέσου της άμεσης φορολογίας, δεν είναι τυχαίο. Δεν εξηγείται σαν ιδιομορφία του τάδε νομάρχη. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης και γι' αυτό είναι δικαιολογημένοι οι φόβοι ότι ανάλογες αποφάσεις θα επιχειρηθεί να παρθούν και από τις άλλες νομαρχίες. Η απόφαση της Βοιωτίας παίζει σ' αυτή τη φάση ρόλο "πιλότου". Εξάλλου, το τρίπτυχο "ιδιωτικοποίηση - ανταποδοτικότητα - πρόσθετη φορολογία" προωθείται εδώ και καιρό επίμονα σε όλα τα επίπεδα. Από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους εδώ πολιτικούς εκφραστές της, αλλά και τους ομογάλακτούς τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που αν και αιρετοί σπεύδουν να "τιμήσουν" το λαό που τους ψήφισε, εφαρμόζοντας πιστά όσα τους υπαγορεύονται από το υπερεθνικό κέντρο των Βρυξελλών.

Υπάρχει, βέβαια, μία ποιοτική διαφορά, όταν το ρόλο του φορομπήχτη αναλαμβάνει να παίξει ένας λαϊκός θεσμός άμεσης εκπροσώπησης, όπως η Αυτοδιοίκηση. Η ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης βολεύει στο ακέραιο και το κεφάλαιο και τους Ευρωπαίους "εταίρους" και τους ντόπιους πολιτικούς υπαλλήλους τους. Και τους βολεύει γιατί επιτυγχάνεται αυτό που λέει η παροιμία "και την πίτα γιομάτη και το σκύλο χορτάτο". Και το άγριο χαράτσωμα των λαϊκών στρωμάτων προωθείται και οι ίδιοι μένουν στο απυρόβλητο. Το κεφάλαιο, χωρίς να φαίνεται πουθενά, όχι μόνο συνεχίζει να καρπώνεται την κλεμμένη υπεραξία, αλλά την αυξάνει ακόμη περισσότερο, μέσω της πρόσθετης φορολογίας της Αυτοδιοίκησης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή οι ισχυροί της, βγαίνει επίσης κερδισμένη, καθώς το κράτος - μέλος, αντί να καταφύγει στο κοινοτικό ταμείο, χαρατσώνει ακόμα περισσότερο τους πολίτες του. Η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν τις επιλογές της - ακόμα και όταν την αντιπολιτεύονται στα λόγια - τη βγάζουν επίσης καθαρή, αφού "νέοι φόροι δεν επιβάλλονται". Μένουν οι νομάρχες και οι δήμαρχοι. Ε, κάποιοι πρέπει να παίξουν το ρόλο του κακού. Ο οποίος κακός φροντίζει ήδη για το δικό του άλλοθι, επικαλούμενος την ανάγκη "οικονομικής αυτοτέλειας" της Αυτοδιοίκησης. Οπότε, ποιος μένει να πληρώσει; Ο μονίμως δαρμένος...

Είναι όλα αυτά μονόδρομος; Κατηγορηματικά λέμε: Οχι! Η κατάσταση είναι ανατρέψιμη. Προϋποθέτει όμως την ανάπτυξη ενός μαζικού, λαϊκού κινήματος και στους κόλπους της Αυτοδιοίκησης, ενάντια στις συντηρητικές επιταγές, ικανό να αναδείξει τον πραγματικό χαρακτήρα και σκοπό του θεσμού. Θεσμού κατ' αρχήν αντιπροσωπευτικού, λαϊκού, προορισμένου να αναδεικνύει τα τοπικά προβλήματα, να πιέζει ενάντια στις κυρίαρχες πρακτικές για την επίλυσή τους, να παράγει και να εφαρμόζει πολιτική για τον εργαζόμενο και όχι για το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος για τα λαϊκά στρώματα. Η ανάπτυξη δράσης από τη βάση, δράση που θα ενταχθεί σε ένα γενικότερο, ενιαίο και αδιάσπαστο μέτωπο των εργαζομένων και όλων των λαϊκών δυνάμεων. Που θα απαιτήσει την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του λαού. Που θα αντισταθεί στην τακτική της μονόπλευρης λιτότητας. Που θα ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική της ανταποδοτικότητας, του χαρατσώματος και των ιδιωτικοποιήσεων, όσους την προωθούν και όσους καρπώνονται τα οφέλη από αυτήν.