Επρεπε, φαίνεται, να πεθάνει ένα παλικαράκι 25 χρόνων. Το μόνο του "έγκλημα" ήταν ότι συμμετείχε σε μια αριστερή οργάνωση. Επρεπε να πεθάνει, για να θυμηθούν "κάποιοι", πόσο τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και ποιες είναι οι συνθήκες που επικρατούν στις σημερινές φυλακές της Τουρκίας. Ο Αϊγκούν Ουγκούρ άντεξε 63 μέρες στην απεργία πείνας, που μετατράπηκε σε πορεία προς το θάνατο.

Στη γείτονα, περισσότεροι των 1.500 κρατουμένων - πολιτικοί κρατούμενοι στην πλειοψηφία τους - συνεχίζουν την απεργία πείνας και τις κινητοποιήσεις. Θέλουν, λένε, μερικά απλά πράγματα: Να βελτιωθεί η διατροφή τους, να σταματήσει η τρομοκρατία εις βάρος τους, να κατοχυρωθεί το δικαίωμα υπεράσπισης, να σταματήσουν οι βασανισμοί και οι "εξαφανίσεις", να πάψουν οι "τυχαίες" επιθέσεις εναντίον των οικογενειών τους, όσο οι ίδιοι βρίσκονται στη φυλακή. Αυτονόητα δικαιώματα, είπατε; Στην Τουρκία πάντως όχι...

Ομως, η τουρκική κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει από διαμαρτυρίες. Μια ματιά στην πρόσφατη ειδησεογραφία το επιβεβαιώνει: Διαδηλωτές ξυλοκοπούνται αγρίως, οι συλλήψεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Και, όσο οι "προστάτιδες των λαών όλου του κόσμου" χώρες της Δύσης βάζουν πλάτη, είτε με τη σιωπή τους, είτε με την ανοχή τους, είτε και με την ανοιχτή υποστήριξή τους και στηρίζουν τα εγκλήματα, που ασύδοτοι συνεχίζουν οι Τούρκοι κυβερνήτες, τόσο αυτή η πολιτική θα εκτραχύνεται...