Πριν λίγες ώρες στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ατλάντα, άνοιξε η αυλαία των 26ων Ολυμπιακών Αγώνων. Δέκα χιλιάδες αθλητές, από 197 γωνιές της Γης, συμμετέχουν στην κορυφαία αθλητική γιορτή της τετραετίας: Το φεστιβάλ της νεολαίας. Αφιερωμένο στη φιλία και συνεργασία των λαών. Ολοι μαζί ενωμένοι, σε μια προσπάθεια να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Χωρίς φραγμούς και φυλετικές διακρίσεις. Με τον άνθρωπο στο επίκεντρο των εκδηλώσεων.

Αυτό ήταν το όνειρο του Πιερ Ντε Κουμπερτέν. Ο αναβιωτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων ήλπιζε ότι ο αθλητισμός μπορούσε να σιγήσει τα πάθη και να ανυψώσει ό,τι καλύτερο υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων. Ο Γάλλος ήταν αθεράπευτα ρομαντικός. Πίστευε ότι θα πετύχαινε να αναβιώσει το μεγαλείο της αρχαιότητας. Πως με το άναμμα της φλόγας στο βωμό του Ολυμπιακού Σταδίου, θα σιγούσαν τα όπλα απ' άκρου εις άκρον. Δε φανταζόταν ότι για να ολοκληρωθεί χωρίς παρατράγουδα όλη αυτή η εμποροπανήγυρη που ονομάζεται σήμερα Ολυμπιακοί Αγώνες, θα χρειαζόταν την υποστήριξη 35.000 αστυνομικών. Αν ζούσε ο Κουμπερτέν, το πιθανότερο είναι ότι τα εκατοντάχρονα από την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων θα γιορτάζονταν στην Αθήνα. Ισως ζητούσε δυναμικά το λόγο από τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ για την ανηφόρα στην οποία οδήγησε το ολυμπιακό κίνημα.

Απ' τη στιγμή όμως που ο αφέτης έδωσε το σύνθημα της εκκίνησης, οι συζητήσεις περνάνε σε δεύτερο πλάνο. Ο λόγος ανήκει στους αθλητές. Στους δοκιμαστές της ανθρώπινης αντοχής. Πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο δυνατά, κι όποιος αντέξει. Αρκεί ο αγώνας να είναι έντιμος, με σεβασμό στους κανονισμούς, το αθλητικό πνεύμα και προς δόξαν του αθλητισμού και την τιμή των ομάδων, όπως ορκίστηκε για λογαριασμό και των 10.000 συναθλητών της σήμερα το πρωί η Τερέζα Εντουαρντς.

Γ. Γ.